13.6.07

Κριτική στην αναρχική θεώρηση της Ρώσικης Επανάστασης

Η αποκήρυξη της πολιτικής εξουσίας

Είναι γνωστό ότι μια από τις κύριες αιτίες της ανατροπής τόσο του Τσάρου τον Φλεβάρη του 17 όσο και της Προσωρινής Κυβέρνησης του Κερένσκι τον Οκτώβρη της ίδιας χρονιάς ήταν η συμμετοχή στον Α' Παγκόσμιο πόλεμο. Ο ρώσικος λαός είχε κουραστεί από αυτόν τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και επιθυμούσε τον τερματισμό του και ζητούσε μια κυβέρνηση που θα το κατάφερνε. Πρόκειται για μια αδιαμφισβήτητη πολιτική αιτία. Η είσοδος των μαζών στο προσκήνιο της Ρωσίας δεν είχε μόνο οικονομικά αιτία αλλά και πολιτικά που συμπεριλάμβαναν και το ζήτημα του ποιος διεξάγει το πόλεμο και ποιος εν τέλει έχει την εξουσία σε αυτήν την χώρα;

Η στάση των αναρχικών στην Ρωσία ήταν να ξαποστέλνουν στο πυρ το εξώτερον την πολιτική και την εξουσία εν γένει. Όμως οι αναρχικοί καλέστηκαν από την ίδια την αντικειμενική πραγματικότητα να πάρουν θέση στο ζήτημα της εξουσίας και στον πόλεμο(κάτι που θα συμβεί για 2η φορά στην Ισπανία με τραγική κατάληξη...). Δηλαδή για αμιγώς πολιτικά ζητήματα. Ερχόμενοι σε αντίφαση με τις διακηρύξεις τους για άρνηση της πολιτικής. Ανεξαρτήτως το τι ήθελαν, θα αναγκαστούν (για να μην μπουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας) να συρθούν είτε από την μια πλευρά(εργατική εξουσία) είτε από την άλλη(αντίδραση).

Αρκετοί αναρχικοί ανήμποροι να εκφράσουν μια πολιτική ανεξαρτησία των απόψεων τους σέρνονται πίσω από τους μπολσεβίκους. Αφού αρχικώς σέρνονται κατόπιν ακόμη και σε διάστημα ωρών καταγγέλλουν τους μπολσεβίκους.

Το ζήτημα του πολέμου, η απειλή ενός αντιδραστικού στρατιωτικού πραξικοπήματος του Κορνίλωφ, το ποιος εν τέλει θα κατέχει την εξουσία στην Ρωσία ήταν ζητήματα που κάθε άλλο αφήνανε αδιάφορους τους εργάτες και την φτωχή αγροτιά. Αντιθέτως οι αναρχικοί διατράνωναν την αποχή τους από την πολιτική στα λόγια αλλά αναγκάστηκαν να πάρουν θέση.

1.Ο σοσιαλπατριωτισμός του Κροπότκιν

Η σύγχυση που κατέχει την αναρχική «θεωρία» θα εκφραστεί όταν ο μεγάλος θεωρητικός του αναρχισμού ο πρίγκιπας Κροπότκιν θα μείνει στην ιστορία ως λακές της ρώσικης αστικής τάξης. Οι μυθιστορηματικές εθελοντικές αναρχο-κομμούνες του στα γραπτά ίσως να ηχούν ωραία αλλά όταν ήρθε η ώρα για σοβαρές αποφάσεις θα φανεί πολύ μικρός... Ο Κροπότκιν θα υποστηρίξει την συμμετοχή της Ρωσίας στον πόλεμο με την αιτιολογία ότι πρέπει να συντριβεί ο μιλιταρισμός της Γερμανίας. Αντιγράφωντας από το βιβλίο «Η Ρώσικη Επανάσταση, Η Αποτυχία του Κρατικού Καπιταλισμού» εκδόσεις Ελεύθερος Τύπος: «Παρ' όλο που ο Κροπότκιν ήταν πλήρως ενήμερος για το ακραίο αντιπολεμικό αίσθημα του ρώσικου λαού, θεωρούσε την ήττα του γερμανικού μιλιταρισμού αναγκαία προϋπόθεση για την ευρωπαϊκή πρόοδο και την παραμονή της αναχώρησης για την πατρίδα του, επαναεπιβεβαίωσε την υποστήριξη του προς την Αντάντ... Ο Κερένσκι πρόσφερε στον αξιοσέβαστο ελευθεριακό μια θέση στην κυβέρνηση, του υπουργού Παιδείας και κρατική σύνταξη, τα οποία ο Κροπότκιν απέρριψε κατηγορηματικά. Τον Αύγουστο, πάντως αποδέχτηκε πρόσκληση του Κερένσκι να εκφωνήσει τον εναρκτήριο λόγο στην Κρατική Συνδιάσκεψη της Μόσχας... Σε μια σύντομη ομιλία, έκανε έκκληση για μια ανανεωμένη στρατιωτική επίθεση, καλώντας ολόκληρο το έθνος να συστρατευθεί για την υπεράσπιση της Ρωσίας.» σελ.105-106

2.Οι αναρχοσυνδικαλιστές της Golos Truda

Οι αναρχοσυνδικαλιστές θα βαπτίσουν την ρώσικη επανάσταση οικονομική σύγκρουση και προέτρεπαν για αποκέντρωση και την δημιουργία οικονομικών οργανώσεων. Αυτά στα λόγια γιατί στην πράξη σερνόντουσαν πίσω από τους μπολσεβίκους λόγω της αντικειμενικής πραγματικότητας, απλώς δεν το παραδέχονταν Η Golos Truda ήταν μια εφημερίδα αναρχοσυνδικαλιστών (από τις λίγες αναρχικές ομάδες που μπορεί ένας αναγνώστης αναρχικών βιβλίων για την Ρωσία να στοιχειοθετήσει ψήγματα αντιλήψεων) που ξεκίνησε τον Αύγουστο του 1917. Από τον Άβριτς στο προαναφερθέν βιβλίο πληροφορούμαστε για τις απόψεις τους:

«Ο βασικός στόχος της ομάδας Γκόλος Τρούντα ήταν μια επανάσταση «αντικρατική στις μεθόδους της, συνδικαλιστική στο οικονομικό της περιεχόμενο και φεντεραλιστική στους πολιτικούς της στόχους», μια επανάσταση που θα αντικαθιστούσε το συγκεντρωτικό κράτος με μια ελεύθερη ομοσπονδία «αγροτικών ενώσεων, βιομηχανικών ενώσεων, εργοστασιακών επιτροπών, επιτροπών ελέγχου και αυτό σε όλες τις περιοχές της χώρας ». Αν και οι αναρχοσυνδικαλιστές επιδοκίμαζαν τις εργατικές επιτροπές «σαν την μόνη εφικτή μορφή μη κομματικής οργάνωσης (της επαναστατικής δημοκρατίας), τα μόνα όργανα που μπορούσαν να συμβάλλουν στην αποκέντρωση και εξαφάνιση της εξουσίας», στήριξαν τις μεγαλύτερες ελπίδες τους στις τοπικές εργοστασιακές επιτροπές. Οι εργοστασιακές επιτροπές διακήρυττε η Γκολος Τρούντα, «θα καταφέρουν το αποφασιστικό και θανάσιμο πλήγμα στον καπιταλισμό», ήταν «η καλύτερη μορφή εργατικής οργάνωσης που εμφανίστηκε ποτέ... τα κύτταρα της μελλοντικής σοσιαλιστικής κοινωνίας»» σελ.109

«Η πολιτική εξουσία σε οποιαδήποτε μορφή της, είπε (εννοεί τον Μπιλ Σατώφ μέλος της Golos Truda), «δεν αξίζει, ούτε ένα κλούβιο αυγό». Η ρώσικη επανάσταση, στη βάση της, δεν ήταν ένας αγώνας για κυριαρχία μεταξύ αντιπάλων πολιτικών κομμάτων, αλλά μια οικονομική σύγκρουση για να καθοριστεί ποιος είναι «το αφεντικό» στη βιομηχανία και την γεωργία. Όσο οι καπιταλιστές κατέχουν τα εργοστάσια, συνέχισε ο Σατώφ, οι εργάτες θα παραμένουν σκλάβοι τους, ακόμη και αν καθιερώνονταν μια κοινοβουλευτική δημοκρατία. «Επαναλαμβάνω», διακήρυξε, «η πολιτική εξουσία δεν μπορεί να μας προσφέρει τίποτα». ... οι εργάτες πρέπει να προετοιμαστούν για να καταλάβουν τα εργοστάσια και οι αγρότες τη γη. «Πρέπει να δημιουργήσουμε οικονομικές οργανώσεις» ... σελ.123

«οι αναρχοσυνδικαλιστές ηγέτες άρχισαν να φοβούνται ότι τα Εργατικά Συμβούλια(τα σοβιετ) θα κατέληγαν να γίνουν εργαλεία πολιτικής εξουσίας» σελ. 120

Τι τραγωδία ε; Τα σοβιέτ θα γίνονταν εργαλεία πολιτικής εξουσίας!!!!!!!!!!!!!!!!!! Δηλαδή αυτό ακριβώς που απαιτούσαν οι εργάτες.

«πως μπορούσε να αποφευχθεί η πολιτική διαφθορά με τις διάφορες αμφιέσεις και μορφές της ; Μόνο με την «πλήρη αποκέντρωση και την γενικευμένη αυτοδιεύθυνση των τοπικών οργανώσεων» απαντούσε ο Αλεξάντερ Σιαπίρο της ομάδας Γκόλος Τρούντα.» σελ.121

Την επομένη ημέρα της ανατροπής της προσωρινής κυβέρνησης του Κερένσκι η Γκόλος Τρούντα θα δημοσιεύσει ένα μνημείο ασυναρτησίας ενδεικτικό ότι βρισκόντουσαν εκτός τόπου και χρόνου ενώ μέλος της είχε συμμετάσχει στην Επαναστατική Στρατιωτική Επιτροπή που οργάνωση την ανατροπή της Προσωρινής Κυβέρνησης και το πέρασμα της εξουσίας στα σοβιέτ.

«Όπου αρχίζει η εξουσία», κραύγαζε η Γκόλος Τρούντα, «εκεί τελειώνει η επανάσταση!» σελ.131

2.1. «ο Σοσιαλισμός σε ένα εργοστάσιο»

Πίσω από τα συνθήματα «αυτοδιεύθυνση» «αποκέντρωση» «φεντεραλισμός» που τα συναντάμε ακόμη και σήμερα σε αναρχικούς κύκλους κρύβεται μια μικρής κλίμακας παραγωγή συλλογικά ελεγχόμενα κατά μονάδες. Αυτό ήταν και η προτίμηση των αναρχοσυνδικαλιστών της εποχής για αποκεντρωμένες εργοστασιακές επιτροπές αντί για τα συνδικάτα και τα σοβιέτ. Οι εργάτες μιας παραγωγικής μονάδας έχουν το δικαίωμα χρησιμοποίησης του πλεονάσματος της συγκεκριμένης μονάδας κατά το δοκούν και όχι η εργατική τάξη συνολικά.

Με ουσιαστικό αποτέλεσμα κάθε εργοστάσιο που θα είχε αρκετό πλεόνασμα να πουλάει κατά το συμφέρον του είτε στην επαρχία με ότι τιμές επιθυμούσε είτε στην μαύρη αγορά είτε ακόμη και στο εξωτερικό(!) και οι εργοστασιακές επιτροπές θα ανταγωνίζονταν μεταξύ τους. Ως να ήταν καπιταλιστικές επιχειρήσεις.

Κατάσταση που θα κατέληγε σε έναν ιδιότυπο «σοσιαλισμό» της αγοράς. Με συλλογικές επιχειρήσεις που θα παρήγαγαν και θα διένειμαν βάση του κέρδους

Τα σπέρματα της αποδιοργάνωσης που είχε φέρει η αποκέντρωση και η έλλειψη συγκεντρωτικής εξουσίας και σχεδιασμού τα αποδέχονται και οι ίδιοι οι αναρχικοί:

... «στην πραγματικότητα, ο εργατικός έλεγχος – τουλάχιστον στις πιο ακραίες του μορφές – είχε καταστροφικά αποτελέσματα πάνω στη παραγωγή. Αν και, συχνά οι επιτροπές κατάφερναν να αποτρέπουν κλεισίματα και απολύσεις, οι κομπασμοί τους για αύξηση της παραγωγικότητας ήταν το λιγότερο υπερβολικοί! Όχι μόνο αντιμετώπιζαν ένα διαλυμένο σύστημα μεταφορών και μεγάλες ελλείψεις βασικών υλικών, αλλά και η πενιχρή τεχνική και διαχειριστική τους γνώση μόλις που μπορούσε να καλύψει το κενό που δημιουργήθηκε με την εκδίωξη των μηχανικών και των διευθυντών...» σελ.118

... κάποιες εργοστασιακές επιτροπές έστειλαν με δική τους πρωτοβουλία «μεσάζοντες» (τολκάτσι) στις επαρχίες για να αγοράσουν καύσιμα και πρώτες ύλες, ορισμένες φορές σε εξωφρενικές τιμές. Συχνά, αρνούνταν να μοιραστούν τις διαθέσιμες προμήθειες με άλλα εργοστάσια που βρίσκονταν σε έσχατη ανάγκη. Τοπικές επιτροπές αύξαιναν τα ημερομίσθια και τις τιμές αδιακρίτως και ενίοτε, τα «έβρισκαν» με τους παλιούς ιδιοκτήτες, με αντάλλαγμα ειδικά «δώρα» σελ.134

«αγορητές των συνδικάτων κατηγορούσαν τις εργοστασιακές επιτροπές για το εγωιστικό τους ενδιαφέρον για τις ανάγκες μόνο των δικών τους επιχειρήσεων, τον «φανατικό πατριωτισμό» τους για τη «δική τους καλύβα». Προειδοποιούσαν ότι η «τοπικιστική περηφάνια» της κάθε εργοστασιακής επιτροπής μπορεί να βλάψει την εθνική οικονομία ανεπανόρθωτα, αν εκφράζει «το ίδιο είδος ατομισμού όπως και υπό το καπιταλιστικό σύστημα» ...» σελ.134

3.Το αγροτικό κίνημα του Μάχνο

Άλλος μεγάλος ήρωας των αναρχικών της περιόδου, είναι ο Μάχνο που ηγήθηκε ενός αγροτικού κινήματος. Αφήνουμε στην κρίση του καθενός για το πόσο αντι-ιεραρχικός σε αντίθεση με το μπολσεβίκικο κόμμα ήταν ένας στρατός που υπέγραφε σε επίσημα έγγραφα ως «Μαχνοβίτικος Στρατός» σελ. 230-231, με το όνομα δηλαδή του αρχηγού του.

Από το βιβλίο "Ιστορία του Μαχνοβιστικού Κινήματος"εκδ. Ελεύθερος Τύπος που αποτελεί ένα ύμνο στον Μάχνο, γραμμένο από τον ίδιο το γραμματέα του Μάχνο, Πιότρ Αρσίνωφ μαθαίνουμε και πόσο ανεκτικός ήταν σε διαφορετικές πολιτκές αντιλήψεις: "Ο μόνος περιορισμός που οι Μαχνοβιστές θεώρησαν απαραίτητο να επιβάλουν (στο Αικατερίνοσλαβ) στους Μπολσεβίκους, τους αριστερούς Σοσιαλεπανα-στάτες κι άλλους κρατιστές ήταν η απαγόρευση της δημιουργίας "επαναστατικών επιτροπών" που επιδιώκανε την εγκαθίδρυση δικτατορίας ενάντια στον πληθυσμό... "Στο Αλεξάντροβσκ... ο Μάχνο... απείλησε τα μέλη της Επαναστατικής Επιτροπής με θάνατο σε περίπτωση που έπαιρναν οποιαδήποτε αυταρχικά μέτρα ενάντια στον πληθυσμό... Στο Αικατερίνοσλαβ μια παρόμοια επιτροπή διαλύθηκε με τον ίδιο τρόπο.... "Κι όταν το Νοέμβρη του 1919 ο διοικητής του 3ου τάγματος, της Κριμαίας, Πολόνσκι, αναμίχθηκε στις δραστηριότητες μιας εξουσιαστικής οργάνωσης αυτού του είδους, εκτελέστηκε μαζί με άλλα μέλη της οργάνωσης".

Όσες επιτροπές (εκλεγμένες από λαϊκά συνέδρια!) δεν ελέγχονταν από τους αναρχικούς αλλά από άλλες πολιτικές δυνάμεις της αριστεράς, διαλύονταν με τη δύναμη των όπλων του Μάχνο, επειδή... ήταν εξουσιαστικές! Στην πράξη, λοιπόν, οι αναρχικοί ανατρέψανε όλες τις θεωρίες τους. Αποτελούσαν κανονική εξουσία στηριγμένη στη δύναμη των όπλων, ήταν αυταρχικοί κι ανελέητοι απέναντι στους αντιπάλους τους, και είχαν κανονική κυβέρνηση, κι ας μην την ονόμαζαν κυβέρνηση αλλά "Περιφερειακό Επαναστατικό Συμβούλιο" και μάλιστα "Στρατιωτικό". Ο τυχοδιωκτισμός του Μάχνο θα φανεί και μετά το τέλος του εμφύλιου πόλεμου, αρνήθηκε ν' αποδεχτεί την Ουκρανική σοβιετική κυβέρνηση και προσπάθησε να ενώσει τις δυνάμεις του με τον Γκριγκόριεφ - ένα αντιδραστικό αξιωματικό που είχε δικές του αντάρτικες δυνάμεις - ενάντια στους Μπολσεβίκους. Όμως, ο Γκριγκόριεφ ήταν υπέρ της παλινόρθωσης της εξουσίας των καπιταλιστών και των τσιφλικάδων (πράγμα το οποίο ο Μάχνο ήξερε πολύ καλά από πριν!) κι όπως ήταν φυσικό στο συνέδριο προκύψανε διαφωνίες. Μας διαφωτίζει ο Πιότρ Αρσίνωφ:

"Ο Γκριγκόριεφ κατάλαβε ότι η κατάσταση εξελισσόταν άσχημα γι' αυτόν. Προσπάθησε να αρπάξει κάποιο όπλο, όμως ήταν αργά. Ο Σιμόν Καρετνίκ, ο σύντροφος του Μάχνο, τράβηξε το Κόλτ του και τον πυροβόλησε, ενώ ο Μάχνο, φωνάζοντας "Θάνατος στον Γκριγκόριεφ!" τον ξαναπυροβόλησε. Οι υπασπιστές του Γκριγκόριεφ και οι αξιωματικοί του έτρεξαν να τον βοηθήσουν, όμως σκοτώθηκαν επί τόπου από τους Μαχνοβιστές φρουρούς. Όλα αυτά έγιναν μέσα σε 2 ή 3 λεπτά, μπροστά στα μάτια όλου του συνεδρίου. Το συνέδριο, αφού άκουσε το Μάχνο, το Σουπένκο και άλλους Μαχνοβιστές, επικύρωσε την πράξη, θεωρώντας την ιστορικά αναγκαία... Το συνέδριο επίσης αποφάσισε ότι οι αντάρτικες δυνάμεις που ανήκαν στις διαταγές του Γκριγκόριεφ, από τώρα και στο εξής θα αποτελούσαν τμήμα του γενικού επαναστατικού στρατού των Μαχνοβιστών..." (σελ. 136)

Είναι σίγουρο ότι το συνέδριο θα ενέκρινε ομόφωνα την "ιστορικά αναγκαία" πράξη του Μάχνο! Ας τολμούσε κανένας να διαφωνήσει...!

4.Η ληστρική και απολίτικη δράση αναρχικών στην επαναστατημένη Ρωσία

Πολλές δραστηριότητες αναρχικών ξεφεύγανε από την σφαίρα της πολιτικής και δεν διέθεταν οποιαδήποτε σχέση με συλλογικά όργανα (σοβιέτ, συνδικάτα, εργοστασιακές επιτροπές). Ακόμη και οι αναρχοσυνδικαλιστές της Golos Truda καταδίκαζαν τέτοιες πράξεις. Ενέργειες και απόψεις που κυμαινόταν από την απλή γελοιότητα ως την άμεση αμφισβήτηση αποφάσεων συλλογικών οργάνων με «απαλλοτριώσεις» και εν τέλει της επανάστασης με δολοφονίες διπλωματών και μπολσεβίκων.

Ως προς την αντίθεση των αναρχοσυνδικαλιστών για τέτοιες απόψεις:

«Σε μια άλλη εργατική συνδιάσκεψη, ένας φλογερός συνήγορος της απαλλοτρίωσης απαίτησε «έργα και όχι λόγια» και ύστερα έδωσε ένα προσωπικό παράδειγμα, οργανώντας την κατάληψη της μονάδας στην οποία εργαζόταν, στο εργοστάσιο πυρίτιδας Σλύσσελμπούργκ... Για τους αναρχοσυνδικαλιστές τέτοιες ομιλίες αντανακλούσαν την ίδια επιπολαιότητα η οποία είχε διαλύσει τη συνεργασία με τους αναρχοκομμουνιστές στο παρελθόν. Κατά τον Μαξίμωφ, οι υπέρμαχοι της «κατάληψης για την κατάληψη», ανήκαν στην παρωχημένη και ανυπόληπτη σχολή της ληστείας και της τρομοκαρτίας.»

Ενώ μπουμπούκια φυτρώνανε παντού που προσφέρουν γέλιο:

«... «Είμαι άτομο», διακήρυττε ένας αναρχικός στο Ροστώφ το 1917, επαναλαμβάνοντας μια έκφραση του Μαξ Στίρνερ «και δεν υπάρχει εξουσία ανώτερη από το δικό μου Εγώ» σελ. 121

Παραπέρα ενδεικτικό των απόψεων αναρχικών είναι μια συνέντευξη μεταξύ ενός δημοσιογράφου της Ισβέστιας (οργάνου των εργατικών συμβουλίων) και ενός αναρχικού καταληψία μιας έπαυλης τον Ιούνη του 17:

«Καταλάβαμε την έπαυλη διότι ήταν περιουσία ενός υπηρέτη του τσαρισμού» «Και τι έγινε έγινε με τη Ρούσκαγια Βόλια;» «Είναι αστική οργάνωση. Είμαστε ενάντια σε όλες τις οργανώσεις». «Εναντίον των εργατικών οργανώσεων επίσης;» __«Σαν θέμα αρχής, ναι. Αλλά τώρα ακριβώς...». «Σύντροφε, κάτω από μια σοσιαλιστική τάξη πραγμάτων θα πολεμήσετε τις εργατικές οργανώσεις και τις εφημερίδες;» «Βεβαίως».__ «Ακόμη και την Πράβδα; Θα καταλάβετε και αυτήν επίσης;» «Ναι... ακόμα και την Πράβδα. Θα την καταλάβουμε αν το κρίνουμε αναγκαίο»

κατά την διάρκεια της διαδήλωσης του Ιούνη...

«οι αναρχικοί εισέβαλλαν στη φυλακή της συνοικίας Βίμποργκ και απελευθέρωσαν 7 κρατούμενους ( περιλαμβανομένων τριών ποινικών και ενός γερμανού κατασκόπου με το όνομα Μύλερ ) προσφέροντας άσυλο σε ορισμένους από αυτούς στην έπαυλη» σελ.101

«Την άνοιξη του 1918, η πλειοψηφία των αναρχικών είχε χάσει οριστικά τις ψευδαισθήσεις της για τον Λένιν... Οι αναρχικοί, πέρα από τις λεκτικές επιθέσεις, άρχιζαν να αποτελούν έναν πολύ απτό κίνδυνο. Άλλοτε, με προετοιμασίες για προληπτικό ανταρτοπόλεμο ενάντια στη Γερμανία κι άλλοτε εξουδετερώνοντας τους ύπουλους ελιγμούς της σοβιετικής κυβέρνησης, τοπικές αναρχικές λέσχες είχαν οργανώσει αποσπάσματα «Μαύρων Φρουρών», οπλισμένοι με καραμπίνες,πιστόλια και βόμβες .» σελ.194-195

Είναι αυτό το συνονθύλευμα ομάδων και ενεργειών υπό την ομπρέλα του αναρχισμού που ήρθε σε αντιπαράθεση με τους μπολσεβίκους και την Τσέκα. Οι αναρχικοί στηρίζουν την βαναυσότητα των μπολσεβίκων προβάλλοντας ξανά και ξανά φαινόμενα καταστολής τέτοιων ομάδων, διατηρώντας για τους «πρόγονους» τους το ρόλο του «αθώου» θύματος που γίνεται μάρτυρας στα χέρια των αιμοδιψών μπολσεβίκων.

Στις 25 Σεπτεμβρίου του 1919 θα δολοφονηθούν μπολσεβίκοι σε μια πράξη τρομοκρατίας:

«Η Ομοσπονδία αναρχικών του Μπριάνσκ, για παράδειγμα ζητούσε την άμεση ανατροπή των «κοινωνικών βρικολάκων του Κρεμλίνου οι οποίοι έπιναν το αίμα του λαού». Μεταφράζοντας σε δράση αυτήν την έκκληση, μια τρομοκρατική οργάνωση στη Μόσχα γνωστοί ως παράνομοι αναρχικοί, ένωσε τις δυνάμεις με τους αριστερούς εσέρους και ανατίναξαν τα γραφεία της επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος, σκοτώνοντας 12 μέλη και τραυματίζοντας 55, ανάμεσα τους και τον Μπουχάριν. Στα νότια, όπου η κρατική εξουσία ήταν ολότελα διαλυμένη, η αναρχική βία βρήκε το πλέον γόνιμο έδαφος. Ομάδες ένοπλων πλιατσικολόγων δρούσαν με ονόματα όπως «Λαίλαπα» και «Θάνατος», ξεφρυτώνοντας σε κάθε γωνιά, έτοιμες να επιτεθούν σε κάθε πόλη ή χωριό μόλις παρουσιαζόταν η ευκαιρία. Οι «παρτιζάνοι του Μπακούνιν» στο Αικατερίνοσλαβ, τραγουδούσαν για μια «νέα εποχή του δυναμίτη», η οποία θα εξαφάνιζε τους καταπιεστές κάθε απόχρωσης, κόκκινους και λευκούς μαζί και στο Χάρκοβο, ένας κύκλος φανατικών αναρχοφουτουριστών διακήρυξε: «Θάνατος, στον παγκόσμιο πολιτισμό» και παρότρυνε τις μάζες να πάρουν τα τσεκούρια τους και να καταστρέψουν ό,τι έβλεπαν μπροστά τους.» σελ.199

Παρόμοιες ενέργειες δολοφονιών και βομβών θα γίνουν και από ένα άλλο κόμμα που φιγουράρει και αυτό στα αναρχικά βιβλία με μια θετική αποτίμηση. Αυτό των αριστερών Εσέρων, αλλιώς των Σοσιαλεπαναστατών γνωστοί από παλιά για τις τρομοκρατικές μεθόδους τους. Βλ. π.χ. το «Ρώσικη Τραγωδία» του Μπερκμαν σελ.27. για την Σπυριντόνοβα μέλος των Αριστερών Εσέρων.

Μετά την Συνθήκη Μπρεστ-Λιτοφσκ οι αριστεροί εσέροι έρχονται σε αντιπαράθεση με τους μπολσεβίκους, μέχρι τότε συμμετείχαν σε κυβερνητικά πόστα μαζί με τους μπολσβίκους.

Σε δημόσιες διαδικασίες στελέχη των αριστερών εσέρων, όπως η Μ. Σπυριντόνοβα στο 5ο Συνέδριο των Σοβιέτ το Σεπτέμβριο 1918, καλούν σε μαζική ένοπλη εξέγερση και στην άσκηση μέσων ατομικής τρομοκρατίας

Ξεκινά μία φάση τρομοκρατικών ενεργειών όπου τον Ιούνιο 1918 δολοφονείται ο μπολσεβίκος ηγέτης Βολοντάρσκυ, στις 6 Ιουλίου δολοφονείται από τους αριστερούς εσέρους ο γερμανός πρέσβης Μίρμπαχ και στις 20 Αυγούστου δολοφονείται στην Πετρούπολη ο μπολσεβίκος Ουρίτσκυ και τραυματίζεται σοβαρά από δολοφονική επίθεση ο ίδιος ο Λένιν. Επίσης, κατά τον Ιούλιο 1918 εκδηλώνεται στην Μόσχα αποτυχημένη εξέγερση των αριστερών εσέρων για την κατάληψη της εξουσίας.

Υστερόγραφο...

Οι αναρχικοί έβαζαν μπόμπες και δολοφονούσαν μπολσεβίκους γράφοντας στα παλιότερα των υποδημάτων τους αποφάσεις και διαδικασίες σε συλλογικά όργανα, διέθεταν έναν σαφέστατα ιεραρχικό στρατό (Μαχνο) που επέβαλλε περιορισμούς και εξουσία σε όποιον διαφωνούσε, πρότειναν την αποκέντρωση και κατά συνέπεια την πλήρη αποδιοργάνωση οποιασδήποτε παραγωγής και οργάνωσης μια επαναστατικής κοινωνίας. Αυτά στην καλύτερη περίπτωση, όταν δεν στήριζαν τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο όπως ο Κροπότκιν.

Επιθυμούν να παρουσιαστούν ως θύματα μιας καταστολής για να αποδειχθεί το ορθό των απόψεων τους. Ασχέτως αν ήταν αδύνατο να ηγεμονεύσει ποτέ αυτή η χαοτική σαλάτα αντιλήψεων στην εργατική τάξη και την φτωχή αγροτιά.

Όλα τα παραπάνω αναφέρονται όχι για κρύψουν τις ελλείψεις και τα λάθη που οδήγησαν στην τροχοπέδη της επαναστατικοποίησης της Ρώσικης κοινωνίας και την μετατροπή της σε ένα εκμεταλλευτικό καθεστώς.

Οι αιτίες πρέπει να αναζητηθούν στην σύνθετη διαδικασία γραφειοκρατικοποίησης/υποχώρησης και ανάσχεσης της επαναστατικής διαδικασίας ήδη στις αρχές της δεκαετίας του 1920 σε συνθήκες: α) μη διεθνούς επέκτασης της επανάστασης β) ιστορικών ορίων του μαρξισμού της εποχής ως προς την αντίληψη για την σχέση παραγωγικών δυνάμεων και παραγωγικών σχέσεων που ωθούν προς τον οικονομισμό και τον τεχνικισμό23, γ) σημαντικής εξασθένισης της εργατικής τάξης λόγω του εμφυλίου και δ) ισχυρών ελιτίστικων και συγκεντρωτικών παραδόσεων της ρωσικής ριζοσπαστικής διανόησης με τάσεις χειραγώγησης της εργατικής τάξης.

Αναφέρονται όμως για να φανερώσουν την αδυναμία οποιασδήποτε αναρχικής αντίληψης της εποχής να υπάρξει νικηφόρα για την επανάσταση. Αντιφατικές αντιλήψεις που πετάνε τον κομμουνισμό ως στρατηγικό στόχο και τον μαρξισμό ως αναπόσπαστο εργαλείο ανάλυσης προς όφελος τυχοδιωκτικών ενεργειών (βόμβες) και αποκεντρωμένων ουτοπικών νησίδων.


Free Blog Counter