26.6.07

οι Αναρχικοί στην Ρωσία

Το 5ο Παραμύθι του Αναρχισμού

οι Αναρχικοί προ και μέτα της επανάστασης του 1917:τερρορισμός, ληστρική δράση, η μικροαστική αντίληψη της αποκέντρωσης και λοιπά αμαρτήματα


Μια φορά και ένα καιρό ήταν μια χώρα που η φτώχια και η ανισότητα ήταν καθεστώς. Έτσι πολλοί είπαν ότι δεν πάει άλλο η κατάσταση και βαλθήκαν να ανατρέψουν αυτήν την κατάσταση. Άλλοι λεγόντουσαν Σοσιαλδημοκράτες άλλοι Σοσιαλεπαναστάτες οργανωμένοι σε κόμματα και υπήρχαν και κάποιοι άλλοι Αναρχικοί. Τα χρόνια πέρασαν ο αγώνας ήταν σκληρός και η ώρα έφθασε το 1917 και ήρθαν τα πάνω κάτω. Μια διάσπαση των Σοσιαλδημοκρατών οι Μπολσεβίκοι σαν κακοί εξουσιαστές που ήταν κάναν πραξικόπημα στο όνομα της επανάστασης τον Οκτώβρη για να επιβάλλουν την δική τους εξουσία. Αφού πήραν την εξουσία σκοτώσαν και καταστείλαν όλους τους εχθρούς τους επειδή δεν ανέχονταν οποιδήποτε πέρα από αυτούς. Οι αναρχικοί πέσαν με λύσσα το ίδιο και οι Σοσιαλέπαναστάτες. Οι μπολσεβίκοι δεν έιχαν τέλος σκοτώναν αθώους αναρχικούς μόνο και μόνο επειδή ήταν αναρχικοί.
Όμως οι αναρχικοί δεν ξέχασαν για αυτό ως σήμερα διαδίδουν το έγκλημα και την προδοσία των μπολσεβίκων.
...και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.


------------------------------------------------


Οι απαρχές του αναρχισμού στην Ρωσία.

Η εξέταση έστω και συνοπτικά της προεπαναστατικής φυσιογνωμίας της πρακτικης των αναρχικών βοηθάει να κατανοήσουμε και να εξηγήσουμε τις μετέπειτα τους δράσεις και απόψεις κατά την επανάστατη του 17 και να ξεσκεπάσουμε το παραμυθάκι για τα αθώα θύματα των εξουσιαστών βρύκολακων μπολσεβίκων που τους σφάζαν μόνο και μόνο επείδη ήταν αυτοί αναρχικοί και οι άλλοι εξουσιαστές. Εντύπωση επίσης κάνει το καταπληκτικό γεγονός ότι ακόμα και ο σημερινός αναρχικός χώρος εν ελλάδι έχει κάποιες ομοιότητες με τις αρχές του 20ου αιώνα(!)

Με εξαίρεση της φυσιογνωμίας του Κροπότκιν που είχε έναν κύκλο οπαδών του σε μια ομάδα και κάποιες αναρχοσυνδικαλιστικές ενώσεις οι υπόλοιπες πρώτες αναρχικές ομάδες/γκρούπες ήταν σχεδόν πλήρως ταυτισμένες με τον τερρρορισμό. Σιγά σιγά θα κάνουν και την εμφάνιση τους αναρχοσυνδικαλιστικές πρακτικές(κυρίως στην Οδησσό) που όμως δεν θα έχουν αρνητική στάση πάνω στον τερρορισμό αλλά αντιθέτως θα κατέφευγαν πολλες φορές σε αυτόν.Οι μεν αναρχοκομμουνιστές-τερροριστές είχαν περισσότερη σχέση με τον παραδοσιακό μικροαστικό σοσιαλισμό εξού και η σύνθεση τους δεν ήταν αμιγώς εργατική, εν αντιθέσει με τους αναρχοσυνδικαλιστές που είχαν περισσότερη βάση στην εργατική τάξη.Λανθασμένη βάση βέβαια προερχόμενη από τα γνωστά κωλύματα του αναρχισμού. Όπως π.χ. Η στάση τους ότι τα σοβιέτ δεν ήταν όργανα ιδεολογικά και πολιτικά αλλά απλώς οικονομικά .

Η ομάδα του Κροπότκιν Χλεμβ ι Βολια (Ψωμί και Ελευθερία) υιοθετούσε τις αναρχοκομμουνιστικές αντιλήψεις του Κροπότκιν.Αντιλήψεις που ακροθιγώς τις είδαμε και σε άλλα άρθρα. Τοπικές κοινότητες που θα δημιουργούσαν κομμούνες ως εθελοντική ένωση ατόμων και εθελοντικά θα ενώνονταν βάσει του παραδείγματος μην υπακούοντας σε κυβερνήσεις αλλά ακόμα και στην αρχή της πλειοψηφίας.Τα σοβιέτ αλλά σειρά άλλων οργάνων της εργατικής τάξης που λειτουργούσαν βάσει της πλειοψηφίας κατά συνέπεια δεν χωρούσαν στις θεωρήσεις του Κροπότκιν και οι αναρχοκομμουνιστές θα μπορούσαν θεωρητικά δικαιολογημένοι να τα μπουκοτάρουν γιατί αυτοί δεν υπακούουν στην αρχή της πλειοψηφίας. Οι βάσεις αυτού του μοντέλου κατά Κροπότκιν βρισκόντουσαν στην ίδια την ζωή και κατ'αυτόν το βλέπαμε σε ναυγασωστικές εταιρείες και τον ερυθρό σταυρό. Πως δηλαδή ο άνθρωπος είναι ικανός να δουλεύει και χωρίς κάποια εξωτερική πειθώ. Η ταξική ανάλυση του Κροπότκιν έρχεται σε δεύτερη μοίρα, στο επίκεντρο της σκέψης του είναι ο άνθρωπος με κάποιες περισσότερες αναφορές στους εργάτες και τους αγρότες. Χωρίς βέβαια να αναλύει τις διαφορές εντός της ρώσικης αγροτιάς. Ο Κροπότκιν θεωρούσε ότι κάθε μια κοινότητα θα έπρεπε να καταργήσει την μισθωτή δουλειά και να περάσει κατευθείαν στο καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του. Το πως θα κατάφερνε ένα χωριό ας πούμε που μπορεί να παρήγαγε μόνο ένα προιον και βασιζόνταν σε ένα τεράστιο δίκτυο εμπορευματοχρηματικών ανταλλαγών και σχέσεων να αποκτά όλα τα υπόλοιπα είναι ένα ερώτημα. Ο Κροπότκιν τα φόρτωνε όλα στον εθελοντισμό και την αγαθή και αναρχική ηθική του ανθρώπου που θα ξεφύτρωνε σαν το περιστέρι του αγιού πνεύματος την επομένη της επανάστασης. Η Χλεμβ ι Βόλια ήταν κριτική προς τον τερρορισμό. Σχεδόν πλήρως αντίθετη. Η τύχη της ομάδας θα είναι η αποξένωση της από κάποια σοβαρή βάση λόγω ακριβώς της σοσιαλπατριωτικής στάσης του Κροπότκιν, μερίδα που διαφώνησε με τον Κροπότκιν θα ενωθεί με τους αναρχοσυνδικαλιστές.

Οι υπόλοιπες αναρχικές ομάδες ή χαλαρές ομαδοποιήσεις που δράσαν πριν και μετά των ταραγμένων χρόνων της επανάστασης του 1905 θα αφοσιωθούν σχεδόν πλήρως στον τερρορισμό.
Η σύνθεση τους καταδεικνύει και την έλλεψη σύνδεσης με την εργατική τάξη.Όπως και τα αίτια της ανάπτυξης τους ήταν η έλλειψη σοβαρής συνείδησης και θεωρητικής κατάρτισης των μαζών κατ'ομολογία των ίδιων των σύγχρονων αναρχικών ιστορικών που διαπίστωναν ότι οι συνειδητοποιημένοι εργάτες και αγρότες προτιμούσαν τα κόμματα των Σοσιαλεπαναστατών ή των Σοσιαλδημοκρατών. Οι αναρχικοί ήταν περισσότερο ανεξάρτητες μικρές ομάδες χωρίς κοινό πρόγραμμα και συντονισμό ακόμα και στο ζήτημα του ίδιου του τερρορισμού, κοινώς ο καθένας έκανε ότι ήθελε και το δικαιολογούσε ότι είναι αναρχικός και δεν δεσμεύεται από τίποτα . Χωρίς επίσης κάποια θεωρητική δικαιολόγηση της όποιας βίας και εν γένει οποιασδήποτε σοβαρής θεωρίας κατ'ομολογία πάλι των ίδιων των σύγχρονων αναρχικών. Χαρακτηριστική είναι μια διακήρυξη τους κατήγγειλαν “τη δηλητηριώδη ανάσα του πολιτισμού” και καλούσαν “αρπάξτε τα σουβλιά και τα σφυριά! Υπονομεύστε τα θεμέλια των τρωτών πόλεων! Τα πάντα είναι δικά μας,οτιδήποτε έξω από εμάς είναι θάνατος...Όλοι στους δρομους!Εμπρός!Καταστρέψτε!Σκοτώστε!”.

Πολλές από αυτές στελεχόνονταν από μέλη που φεύγαν από τους Εσέρους ή τους Σοσιαλδημοκράτες και βαριόντουσαν τα πολλά λόγια ! Το νεαρό της ηλικίας των μελών ήταν κοινός τόπος. Η αναρχοτερροριστική ομάδα ΜΑΥΡΗ ΣΗΜΑΙΑ αποτελούνταν από 19χρονα και 20χρονα. Οι ΑΝΑΡΧΟΙ από έναν γιατρό μαθητές και κάποιους πρώην φοιτητές. Υπήρχαν κανονικά επίσης ληστρικές σημαίες που δηλώναν αναρχικοί όπως τα ΜΑΥΡΑ ΚΟΡΑΚΙΑ ή ο ΜΑΥΡΟΣ ΤΡΟΜΟΣ. Ανικανοποιητικά και νεαρά άτομα ανίκανα να θέσουν τα εξεγερμένα πνεύματα τους υπό τους κανόνες και την πειθαρχία μιας δομημένης πολιτικής οργάνωσης, ήταν που έτειναν να εγκαταλείψουν τα επίσημα κόμματα και να γίνουν αναρχικοί , αφήνοντας στην άκρη ιδεολογικά ζητήματα και τακτικής. Εμφορούνταν από ένα ιδεαλιστικό ρομαντισμό Αντιγράφοντας από το βιβλίο “Λαική βία στην προεπαναστατική Ρωσία” οι περισσότεροι είχαν χαμηλό μορφωτικό επίπεδο, καθώς προέρχονταν από τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα.Αρνιόντουσαν όμως να το θεωρήσουν αυτό ως εμπόδιο στην επαναστατική τους δραστηριότητα και ένας αναρχικός με καμάρι δήλωνε πως “ στην ζωή μου δεν έχω διαβάσει ούτε ένα βιβλίο αλλά στην καρδία μου είμαι αναρχικός”. Έχοντας συνείδηση του γεγονότος ότι πολλοί σύντροφοι είχαν χαμηλό θεωρητικό, οι αναρχικοί δήλωναν ότι το πρωταρχικό χαρακτηριστικό ενός επαναστάτη ήταν το “...να έχει τη μάχη στο αίμα του”.

Η Τσερνοε Ζναμια(Μαύρη Σημαία) ήταν η πιο μεγάλη από αυτές τις ομάδες.Που στους κόλπους της είχε κοινούς κλέφτες και απατεώνες κοινούς “ποινικούς”. Οπαδοί της τυφλής τρομοκρατίας ρίχναν και μπόμπες ακόμα και σε θεάτρα και καφετέριες επειδή συχνάζαν πιο ευκατάστατοι Ρώσοι. Δεν ήταν αρνητικοί ακόμα και στην ατομική , μιας και εμφορούνταν από αναρχοατομικιστικές αντιλήψεις. Ο υπόκοσμος και οι ληστές ήταν συχνά το θεωρούμενο επαναστατικό υποκείμενο π.χ. η αναρχική οργάνωση ΑΓΩΝΑΣ έκανε αγκιτάτσια στους ληστές.

Μια άλλη οργάνωση η ΧΩΡΙΣ ΕΞΟΥΣΙΑ θεωρούσε ότι να δουλεύουν ενισχύουν τον καπιταλισμό και αρνούνταν την παραγωγή και την κατανάλωση ειδών, κλέβαν σαν κοινοί ληστές για τα προς το ζην ενώ η θεώρηση τους έφτανε μέχρι το : “...βλέποντας έναν άνθρωπο με λευκά γάντια , αναγνωρίζεις έναν εχθρό που του αξίζει ο θάνατος”.
Άλλες ομάδες είχαν το τίτλο ΘΑΝΑΤΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ (χωρίς περαιτέρω σχολιασμό!!!) επίσης μια ομάδα με το όνομα ΤΕΡΡΟΡΙΣΤΕΣ / ΑΠΑΛΛΟΤΡΙΩΤΕΣ που ανατίναξε μια “θαυματουργή” εικόνα της Παναγίας !!! ;;;

Στοιχεία για τους προ/1917 αναρχικούς από το βιβλία :
“Με τη μάχη στο αίμα τους” λαική βία στην προεπαναστατική Ρωσία” και το κόκκινο βιβλίο του ελεύθερου τύπου για την Ρώσικη Επανάσταση.




Οι αναρχικοί κατά την επανάσταση του 17.

Μετά την επανάσταση του Φλεβάρη πολλοί αναρχικοί επέστρεψαν στην Ρωσία και άλλοι αμνηστεύτηκαν. Έτσι σιγά σιγά άρχισαν να διαμορφώνονται εφημερίδες και ομάδες. Κυρίως 3 ήταν οι ομάδες.


Η Ένωση γύρω από την εφημερίδα Golos Truda στην Πετρούπολη

Η Nabate στην Ουκρανία

και η Ομοσπονδία αναρχικών στην Μόσχα που έβγαζε την εφημερίδα Αναρχία.

Η πρώτη ήταν αναρχοσυνδικαλιστική

Η δεύτερη ήταν ένα μίγμα αναρχοσυνδικαλισμού/αναρχοκομμουνισμού και αναρχοατομικισμού.

--------------
Golos Truda
Από την πρώτη έχουμε πολλά ντοκουμέντα λόγω ότι μέλος της ήταν ο Βολιν που έγραψε και το Άγνωστη Επανάσταση.
Στοιχεία υπάρχουν και στο κόκκινο βιβλίο για την Ρώσικη Επανάσταση του Ελεύθερου Τύπου ειδικά στο άρθρο του Άβριτς.

Το πρόγραμμα τους μαστίζεται από συγχύσεις και πρεσβεύει την αποκέντρωση όλων των παραγωγικών μονάδων. Η Golos Truda ξεκίνησε την έκδοση της τον Αύγουστο του 17. Ακόμη και λίγες μέρες πριν τον Οκτώβρη γράφαν ότι η πολιτική εξουσία δεν μπορεί να μας προσφέρει τίποτα άλλα άμα μάζες επιχειρήσουν να δημιουργήσουν μια εργατική σοβιετική κυβέρνηση αυτοί θα ακολουθήσουν (αυτό θα πει πρωτοπορία!). Όταν ο Κερένσκι έμενε ακόμη στην εξουσία και συνέχιζε τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο με την Γερμανία η Golos Truda προέτρεπε να δημιορυργήσουμε οικονομικές οργανώσεις ! Ίδια θέση είχαν και για τα σοβιέτ, ότι δεν ήταν όργανα πολιτικά και ιδεολογικά αλλά μόνο οικονομικά. Δηλαδή να περιορίζανε τον ρόλο τους σε ζητήματα μισθών και ωρών εργασίας και ελέγχου στα εργοστάσια υπό το πρίσμα του φεντεραλισμού. Θέσεις που εν τέλει κατέληγαν στην ανυπαρξία διεξόδου από την ΥΠΑΡΧΟΥΣΑ εξουσία του Κερένσκι. Βέβαια αυτά στα λόγια γιατί ακόμα και μέλη τους όπως ο Μπιλ Σατώφ θα αναγνωρίσουν την αναγκαιότητα και το πρόβλημα της εξουσίας. Ότι το πρόβλημα της επανάστασης είναι πρόβλημα εξουσίας πολιτικής εξουσίας. Εξού και ο Μπιλ Σατωφ θα συμμετέχει στην Επαναστατική Στρατιωτική Επιτροπή υπό την ηγεμονία των μπολσεβίκων που θα οργανώσει το πέρασμα της εξουσίας στα σοβιέτ τον Οκτώβρη και την δημιουργία κυβέρνησης μέσα από αυτά.
Την επομένη μέρα της επανάστασης ως σχιζοφρενείς(την μία καταγγέλουν την άλλη σέρνονται !) η Golos Truda θα καταγγείλει την κατάκτηση της εξουσίας από τα σοβιέτ !!! ενώ μέλη της συμμετείχαν σε αυτήν ακριβώς την επιχείρηση.
Δεν παραλείπαν να παρουσιάζουν ως τα κύτταρα του σοσιαλισμού τις εργοστασιακές επιτροπές. Τις επιτροπές δηλαδή σε κάθε εργοαστάσιο. Βέβαια σε αυτές οι μπολσεβίκοι δεν είχαν αντίπαλο είχαν την απόλυτη πλειοψηφία. Αλλά οι αναρχοσυνδικαλιστές είχαν άλλα πλάνα για αυτές από ότι οι μπολσεβίκοι θέλαν να αποκεντρώσουν την κάθε μια να μην υπάγονταν σε έναν σχεδιασμό που θα άμβλυνε τα φαινόμενα συντεχνιασμού σε κάθε επιχείρηση που πρόεκυψε από το χάος των πρώτων ημερών της Οκτωβριανής Επανάστασης. Επιπρόσθετα συχνή επιχειρηματολογία των αναρχικών είναι το φύλλο συκής των ακομμάτιστων σοβιετ,ενώσεων και εργοστασιακών επιτροπών. Πρόκειται περί ενός βλακώδες κόλπου για παραγκωνισμού των προγραμμάτων και των συνολικών αντιλήψεων για έναν γενικευμένο σχεδιασμό της κοινωνίας. Οι αναρχοσυνδικαλιστές παρόλο και αυτοί ήταν μια ξεχωριστή συλλογικότητα εκτός των οργάνων αλλά που παρέμβαινε σε αυτά επειδή δεν βαπτίζονταν κόμμα(παρόλο που λειτουργούσε σαν τέτοιο) θεωρούσε ότι μπορεί να παραμερίσει την επιρροή των κομμάτων και ειδικά του μπολσεβίκικου σε αυτά. Παραδείγματα της χαοτικής κατάστασης της αποκέντρωσης και της έλλειψης κεντρικού σχεδιασμού παρουσιάζει και ο ίδιος ο αναρχικός ιστορικός Αβριτς.

...κάποιες εργοστασιακές επιτροπές έστειλαν με δική τους πρωτοβουλία «μεσάζοντες» (τολκάτσι) στις επαρχίες για να αγοράσουν καύσιμα και πρώτες ύλες, ορισμένες φορές σε εξωφρενικές τιμές. Συχνά, αρνούνταν να μοιραστούν τις διαθέσιμες προμήθειες με άλλα εργοστάσια που βρίσκονταν σε έσχατη ανάγκη. Τοπικές επιτροπές αύξαιναν τα ημερομίσθια και τις τιμές αδιακρίτως και ενίοτε, τα «έβρισκαν» με τους παλιούς ιδιοκτήτες, με αντάλλαγμα ειδικά «δώρα» σελ.134 από το κόκκινο βιβλίο

«αγορητές των συνδικάτων κατηγορούσαν τις εργοστασιακές επιτροπές για το εγωιστικό τους ενδιαφέρον για τις ανάγκες μόνο των δικών τους επιχειρήσεων, τον «φανατικό πατριωτισμό» τους για τη «δική τους καλύβα». Προειδοποιούσαν ότι η «τοπικιστική περηφάνια» της κάθε εργοστασιακής επιτροπής μπορεί να βλάψει την εθνική οικονομία ανεπανόρθωτα, αν εκφράζει «το ίδιο είδος ατομισμού όπως και υπό το καπιταλιστικό σύστημα» ...» σελ.134από το κόκκινο βιβλίο

Οι αναχοσυνδικαλιστές δεν τα βλεπαν αυτά αλλά ίσα ίσα θέλαν ΚΑΙ ΑΛΛΗ ΑΠΟΚΕΝΤΡΩΣΗ ΚΑΙ ΑΛΛΗ... δηλαδή να σκάψουν τον λάκκο της επαναστατικής αναδιοργάνωσης της κοινωνίας ακόμα πιο βαθιά.

------------

Στην Πετρούπολη πέρα από τους αναρχοσυνδικαλιστές υπήρχε και από τον Μάιο η εφημερίδα Κομμούνα που πρεσβεύαν να γίνει η πόλη μια κομμούνα στα πρότυπα του 1871. Δηλαδή όπως ακριβώς λανθασμένα κάναν και απομονώθηκαν στο παρίσι οι Κομμουνάροι να κάναν το ίδιο στην Πετρούπολη και να απολάμβαναν κανένα μήνα “κομμουνισμού” αναμένοντας την ελεύθερη ένωση με τις άλλες κομμούνες αν το επιθυμούσαν στην βάση του εθελοντισμού. Όπως οι ναυαγοσώστες του Κροπότκιν.

-----------


Στην Μόσχα υπήρχε η αναρχοκομμουνιστική εφημερίδα Αναρχία που έβγαινε από την Αναρχική Ομοσπονδία της Μόσχας τον Μάρτιο που ξεκίνησε η δράση της είχε 70 μέλη. Ήδη πιο πάνω εξήγησα πως ο αναρχοκομμουνισμός στην Ρωσία συνδεόνταν συχνά με τον τερρορισμό και τις βιαίες απαλλοτριώσεις και την κατάληψη για την κάταληψη σε παραγωγικές μονάδες. Η ομοσπονδία αυτή ήταν κατά των Σοβιέτ !!! Τα έβλεπε ως μορφή εξουσίας και ήταν κατα !!!
Τέτοιου είδους καταλήψεις είχαν γίνει και πριν τον Οκτώβρη με πιο γνωστή σε μια ντάτσα στην Πετρούπολη από αναρχικούς όπου μετά και από μια έφοδο στις φυλακές της πόλης βρήκαν καταφύγιο ποινικοί και μέχρι και ένας γερμανός πράκτορας !!!
Στην Μόσχα η έκταση της ληστρικής και ποινικής δράσης υπό τον μανδύα του αναρχικού είχε πάρει τέτοια έκταση που ακόμα και η ίδια η εφημερίδα αναγκάστηκε να πάρει θέση τον Μάρτιο του 18.
Σκανάρω και μεταφράζω από το Russian Revolution του WH Chamberlin

Στη Μόσχα, στην Πετρούπολη και σε διάφορες επαρχιακές πόλεις ισχυρές ομάδες αναρχικών έκαναν την εμφάνισή τους. Μερικά από τα μέλη τους ήταν ιδεαλιστές που αντιτάχθηκαν σε γενικές γραμμές σε οποιοδήποτε είδος ανθρώπινης ανισότητας ή σε οποιοιδήποτε, ακόμα και την ηπιότερη, άσκηση οργανωμένης κρατικής εξουσίας. Αλλά πολλοί από αυτούς τους αυτοαποκαλούμενους αναρχικούς ήταν τυχοδιώκτεςκαι εγκληματίες, οι οποίοι έτειναν να λεηλατούν αντί να εργάζονται για την διαβίωση τους. Η απόδειξη αυτού εφοδιάζεται από μια δήλωση που η εφημερίδα Anarchia, όργανο της ομοσπονδίας των αναρχικών ομάδων της Μόσχας , που εκδίδεται στις 16 Μαρτίου 1918 "πρόσφατα μια κατάχρηση έχει παρατηρηθεί. Άγνωστα άτομα αρπάζουν πορτοφόλια , απειλώντας για τους ιδιοτελείς σκοπούς τους μέσω εκβιασμού, κάνοντας έρευνες και συλλήψεις στο όνομα της ομοσπονδίας. "Η ομοσπονδία των αναρχικών ομάδων της Μόσχας αναγγέλλει ότι δεν δικαιολογεί οποιεσδήποτε αρπαγές για σκοπούς προσωπικού κέρδους ή, γενικά, του προσωπικού κέρδους και ότι θα καταπολεμήσει με όλα τα μέσα τέτοιες επιδείξεις αστικού πνεύματος." Τέτοιες εκκλήσεις είχαν λίγο πρακτικό αντίκρυσμα και οι ληστείες και οι δολοφονίες από τους αυτοαποκαλούμενους αναρχικούς συνεχίστηκαν. Οι περιοχές δράσης των τελευταίων περιχαρακώθηκαν στα βιαίως κατειλημμένα μέγαρα της Μόσχας. Η Cheka ετοίμαζε αυστηρή δράση για να κατασταλθούν αυτές οι λεηλασίες και όταν μερικοί αναρχικοί κατέλαβαν το αυτοκίνητο του συνταγματάρχη Raymond Robins, ο εκπρόσωπος του αμερικάνικου Ερυθρού Σταυρού, που ήταν αρεστός αρκετά από τους σοβιετικούς ηγέτες λόγω της φιλικής τοποθέτησής του, αποφασιστικά μέτρα πάρθηκαν πάραυτα. Στη νύχτα της 11ης Απριλίου τα θωρακισμένα αυτοκίνητα, που συνοδεύθηκαν από οπλισμένα αποσπάσματα της Cheka, κατέφθασαν ενώπιον των διαφόρων εδρών των αναρχικών και παρέδωσαν στους κατοίκους μια πεντάλεπτη διωρία για να παραδωθούν και να αφοπλιστούν. Σε πολλές περιπτώσεις η επίδειξη της δύναμης ήταν ικανοποιητική εδώ και εκεί οι αναρχικοί αντίστεκονταν, με αποτέλεσμα περίπου τριάντα από αυτούς και δέκα ή δώδεκα από τους πράκτορες της Cheka να σκοτωθούν στις επιθέσεις.Έγιναν αρκετές εκατοντάδες συλλήψεις, εκείνοι οι φυλακισμένοι που θεωρήθηκαν, μετά από έρευνα, ως αναρχικοί εκ πεποιθήσεως απελευθερώθηκαν. Η σπονδυλική στήλη του οπλισμένου χουλιγκανισμού στη Μόσχα είχε σπάσει.

Ίδιες παρατηρήσεις για την ληστρική δράση των αναρχικών θα κάνει και ένας βρετανός διπλωμάτης για την Πετρούπολη.

Ο μόνος πραγματικός κίνδυνος στην ανθρώπινη ζωή κατά τη διάρκεια αυτών των πρώτων ημερών της μπολσεβικικής επανάστασης προέκυψε, όχι από τους Μπολσεβίκους, αλλά από τους αναρχικούς -συμμορίες ληστών, πρωην ανώτεροι υπάλληλοι του παλιού στρατού, και τυχοδιώκτες, οι οποίοι είχαν καταλάβει μερικά από τα ομορφότερα σπίτια στην πόλη και που, οπλισμένοι με τουφέκια χειροβομβίδες και πολυβόλα, άσκησαν μια γκαγκστερική εξουσία πάνω από την πρωτεύουσα. Κρυβόντουσαν στις γωνίες των οδών και για τα θύματά τους επεφύλλασαν εντελώς αδίστακτες μεθόδους. Δεν δείχναν, επίσης, σε καμία περίπτωση σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή. Ένα βράδυ, στο δρόμο του πίσω στο Smolny στο κέντρο της πόλης, ο Uritsky, που ήταν στη συνέχεια επικεφαλής της Cheka της Αγίας Πετρούπολης , τραβήχτηκε από το έλκηθρό του από τους ληστές, γδύθηκε όλων των ενδυμάτων του, και αφέθηκε για να συνεχίσει το ταξίδι του σε μια κατάσταση γυμνότητας. Ήταν τυχερός που δραπέτευσε ζωντανός.

http://www.gwpda.org/wwi-www/BritAgent/BA04a.htm#4

Αλλά πιο αναλυτικός και περιγραφικός και από ταξική σκοπιά θα κάνει ο Victor Serge στο Year One of the Russian Revolution . Στο οποίο αναφέρει το χάος των αναρχικών που δεν εμπιστευόντουσαν ούτε τα ίδια τους τα μέλη. Την χαλαρότητα τους και την θεωρητική τους φτώχια όπου ακόμα και λευκούς αντεπανάστατες και κάθε λογής σκατολοίδια της αντίδρασης βρίσκαν καταφύγια στα αναρχικά στέκια της εποχής. Αναφέρονται ότι πέρα από τις ληστείες είχαν διαπράξει και δολοφονίες μελών της Τσέκα.

Ο ΑΦΟΠΛΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ

Αυτές οι συνθήκες διαμόρφωσαν το υπόβαθρο για τον αφοπλισμό των αναρχικών, ο οποίος πραγματοποιήθηκε στη νύχτα 11 με 12 Απριλίου.

Η ασήμαντη επιρροή των αναρχικών μεταξύ των εργαζόμενων μαζών βεβαιώνεται από το μικρό αριθμό θέσεων που είχαν στα Σοβιετ και στο Συνέδριο των Σοβιέτ, όπου, κατά κανόνα, δεν είχαν περισσότερους από μισή ντουζίνα από τους αρκετούς εκατοντάδες σύνεδρους διάφορες ελευθεριακές ομάδες, επιπλέον, μποϊκόταραν τα Σοβιέτ, ως όργανα εξουσίας. Εντούτοις, οι μικρές ομάδες τους είχαν γίνει ευδιάκριτες, από τον Μάιο και τον Ιούνιο του 1917, στα αιματηρά γεγονότα στη βίλα του Durnovo στη Πετρούπολη, [4 ] και έπειτα από το ρόλο τους στις ημέρες του Ιουλίου που ήταν το προοίμιο της εξέγερσης του Οκτωβρίου αυτές οι διαδηλώσεις ήταν εν μέρει η δουλειά τους. Στην Κρονστάνδη και σε άλλα μέρη πάλεψαν θαρραλέα ενάντια στον Κερενσκισμό, δίπλα-δίπλα με τους Μπολσεβίκους. Παρά την ιδεολογική σύγχυση τους, [5 ] οι περισσότεροι από αύτους είχαν αγωνιστεί σκληρά τον Οκτώβριο. Την επαύριο της προλεταριακής νίκης, το κίνημα τους είχε αποκτήσει ένα εξαιρετικό σθένος. Καμία εξουσία δεν τους εμπόδιζε συνέχισαν με την επίταξη σπιτιών κατόπιν δικης τους πρωτοβουλίας, το μπολσεβικικό κόμμα διαπραγματευόνταν με τις οργανώσεις τους σε ίσους όρους στη Μόσχα είχαν μια μεγάλη καθημερινή εφημερίδα,την Anarkhiya(Αναρχία). (Η Γκόλος Τρούντα , ή Φωνή της Εργασίας, το αναρχο-συνδικαλιστικό περιοδικό στην Πετρούπολη, που κατά καιρούς συναγωνίζονταν σε επιρροή την Πράβδα του Λένιν, έκλεισε μόνο λόγω των σφαλμάτων των συντακτών που ήταν διαιρεμένοι πάνω στο ζήτημα του επαναστατικού πολέμου ο Βολίν [6] και οι φίλοι του εγκατέλείψαν την προπαγάνδα για να διαμορφώσουν ένα ένοπλο αντάρτικο σώμα , και πήγαν μακριά στο μέτωπο όπου αυτό τοπ σώμα αποδείχθηκε σχεδόν άχρηστο.) η Anarkhiya, που εκδίδoνταν από τους αδελφούς Gordin, [7] αφοσιωμένοι σε μια εμπύρετη προπαγάνδα, μιας εξ ολοκλήρου ιδεαλιστικής και δημαγωγικής ποιότητας, η οποία φαινόταν να μην έχει καμία επαφή με οποιαδήποτε πραγματικότητα. Ας δούμε μερικά θέματα αυτού του φύλλου, από τον Απρίλιο του 1918. Πρέπει να αναφερθεί ότι αυτός είναι ο χρόνος αμέσως πριν από την κατάρρευση του αναρχισμού στη. ρωσική επανάσταση: μετά από τις 12 Απριλίου, δεν υπάρχει πλέον. `”είμαστε ενάντια στα Σοβιέτ από θέση αρχής" γράφαν οι αδελφοί Gordin στις 7 Απριλίου, “δεδομένου ότι είμαστε ενάντια σε όλες τις μορφές κράτους." “λένε ότι σκοπεύουμε να ανατρέψουμε τους Μπολσεβίκους. Αηδίες! Αντιταχθήκαμε ακόμη και στην ανατροπή των Μενσεβίκων!"

Η ίδια πηγή, 10 Απριλίου: "Θεωρούσαμε και ακόμα θεωρούμε την κατάληψη της εξουσίας ως ένα μοιραίο λάθος... αλλά τον Οκτώβριο παλεψαμε στις πρώτες γραμμές." Πάλι: “απειλούμαστε, αλλά είμαστε ήσυχοι. Είναι αδύνατο να χαθούμε: αυτό που είναι μεγάλο δεν μπορεί να χαθεί." Υπήρξε ένα ενιαίο πρακτικό σύνθημα με μεγάλα μαύρα γράμματα στις δύο σελίδες του περιοδικού: ένα ανθρωπιστικό σύνθημα που κατευθύνεται ενάντια στην Cheka (που εκείνη την περίοδο ήταν αρκετά ήπια): “μην πυροβολήστε τα άτομα που συλλαμβάνονται χωρίς όπλα” Αυτό το είδος της φρασεολογίας, όσο βίαια και να είναι ήταν κατά διαστήματα, εμφανίζεται να είναι αβλαβής. Αλλά αυτό δεν ήταν το πρόβλημα.

Μόνο στη Μόσχα , οι δυνάμεις των αναρχικών, διαιρεμένες σε πλήθος ομάδων, υποομάδων, τάσεων και υποτάσεων, από τον ατομικισμό στο συνδικαλισμό, μέσω του κομμουνισμού και πολλών άλλων αρκετά φανταστικών -ισμών:ανερχόταν σε αρκετές χιλιάδες άτομα, οπλισμένων ως επί το πλείστον. Στο τότε περιβάλλον της πείνας, η πραγματική δημαγωγία των ελευθεριακών προπαγανδιστών γινόνταν δεκτή σε αρκετό βαθμό από τα οπισθοδρομικά στοιχεία του λαού . Ένα μαύρο “γενικό επιτελείο” "κατεύθυνε αυτές τις δυνάμεις, οι οποίες αποτέλεσαν πράγματι ένα είδος οπλισμένου κράτους - ανεύθυνο, μη αυτοπειθαρχημένο και ανεξέλεγκτο - μέσα στο κράτος. Οι αναρχικοί οι ίδιοι αναγνώρισαν ότι ύποπτα στοιχεία, τυχοδιώκτες, κοινοί εγκληματίες και αντεπαναστάτες αναπτύσσονταν μεταξύ τους, αλλά οι ελευθεριακές αρχές τους δεν τους επέτρεπαν να αρνηθούν την είσοδο στις οργανώσεις τους σε οποιοδήποτε άτομο, ή να θέσουν οποιοδήποτε υπό πραγματικό έλεγχο. Καταλάβαιναν ότι το κίνημα τους έπρεπε να καθαριστεί, αλλά αυτό ήταν αδύνατο χωρίς μια εξουσία ή μια πειθαρχημένη οργάνωση. Οι διασπάσεις μεταξύ τους και η απέχθεια για την εξουσία οδηγούσε αργά στην πολιτική αυτοκτονία του κινήματος, η οποία γινόταν περισσότερο κοντινή μέρα με την ημέρα.

Η Anarkhiya δημοσίευσε συχνά ανακοινώσεις όπως αυτή: `”το Συμβούλιο της Αναρχικής Ομοσπονδίας. Θλιβερές καταχρήσεις συνεχίζονται. Άγνωστα πρόσωπα διευθύνουν συλλήψεις και αποσπούν χρήματα στο όνομα της Ομοσπονδίας. Η ομοσπονδία δηλώνει ότι δεν θα ανεχτεί οποιεσδήποτε κατασχέσεις με σκοπό τον προσωπικό εμπλουτισμό.” (Αυτό την 1η Απριλίου.) `

“Το Μαύρο Γενικό Επιτελείο αναγγέλλει ότι δεν θα αναλάβει την ευθύνη για οποιεσδήποτε διαδικασίες εκτός αν πρόκυπτουν κατόπιν οδηγίας που υπογράφεται από τουλάχιστον τρία μέλη του και παρουσία τουλάχιστον ενός μέλους." (Η ίδια ημερομηνία.)

Το Γενικό Επιτελείο υποψιαζόνταν τα μέλη του τόσο πολύ όπου δύο υπογραφές δεν ήταν αρκετές! Αυτές οι προφυλάξεις ενάντια στη ληστεία ήταν μάταιες.

Σκεφτόντουσαν μερικοί από τους αναρχικούς να καταφέρουν ένα θανατηφορό πλήγμα στους Μπολσεβίκους ; Η ισχύς έχει μια ορισμένη λογική, και ήταν ισχυροί. Είτε στις 7 είτε στις 8 Απριλίου, ο Ζακ Sadoul συνάντησε τον Αλέξανδρο Γκει, [8 ] ένας από τους ηγέτες των αναρχικών που είχαν συνδράμει υπέρ των Σοβιέτ. “Έβριζε με μένος εναντίον των Μπολσεβίκων” ανακαλεί ο Sadoul (ο Γκει, να σημειωθεί, ήταν στην άκρα δεξιά του αναρχισμού, μεταξύ των σοβιετικών αναρχικών,που ήταν σύμμαχοι του κομμουνιστικού κόμματος). Διάφορες πόλεις στο νότο ήταν ήδη υπό έλεγχο των αναρχικών. Ο Γκει εθεώρησε ότι εκείνη την στιγμή είχε αρκετές χιλιάδες οπλισμένους στη διάθεσή του στη Μόσχα. Αλλά ο χρόνος για δράση δεν ήταν ακόμα ώριμος. Οι μοναρχικοί είχαν ενωθεί με το κίνημα τους, προσπαθώντας να το εκμεταλλευτούν στο έπαρκο του. Αυτά τα διεφθαρμένα και επικίνδυνα στοιχεία έπρεπε πρώτα να καθαριστούν. Σε έναν μήνα ή δύο, οι αναρχικοί θα έσκαβαν τον τάφο των Μπολσεβίκων - και η βασιλεία του κτήνους θα τελείωνε.[9 ] Εγω ο ίδιος ήξερα ότι λίγο προηγουμένως μια Συνεδρίαση των ηγετών της Ομοσπονδίας Αναρχικών είχε πραγματοποιηθεί στην οποία η δυνατότητα μιας εξέγερσης εναντίον των Μπολσεβίκων είχε συζητηθεί. Αλλά τι έπειτα; Πώς θα μπορούσαν να αποφύγουν την αναγκαιότητα να πάρουν την εξουσία; ; Δύο επιδρόντες ομιλητές, ο Β - και ο Ν -, αντέταξαν την ιδέα μιας εξέγερσης λόγω του ότι θα ήταν “ανόητο να πάρουμε την ευθύνη και την μοιραία δυσφήμηση για μια οικονομική κατάσταση που ήταν πέρα για πέρα αδιόρθωτη” "και ότι “δεν θα μπορούσαμε να κρατήσουμε για πολύ" .

Διάφορα γεγονότα όπως μια επίθεση σε ένα αμερικανικό αυτοκίνητο, η δολοφονία διάφορων πρακτόρων της Cheka που έγινε μετά από τη συνοπτική εκτέλεση διάφορων ληστών και τις συλλήψεις κάποιων “καταχραστών” που αναλήφθηκαν αμέσως από την Ομοσπονδία Αναρχικών, οδήγησαν τον Dzerzhinsky, ο Πρόεδρος της Cheka, να επιμείνουν στην εκκαθάριση της Μαύρης Φρουράς. 5,000 σοβιετικοί στρατιώτες συμμετείχαν σε αυτήν την επιχείρηση, ττη νύχτα 11-12 Απριλίου. Τα σπίτια που είχαν καταληφθεί από τους αναρχικούς και που τα υπερασπίζονταν με τα πολυβόλα τους περικυκλώθηκαν. Στους κατόχους δόθηκαν είκοσι λεπτά για να παραδοθούν. Σε μερικές περιπτώσεις υπήρξε αιματοχυσία το πυροβολικό χρησιμοποιήθηκε ενάντια στη Λέσχη Αναρχίας, η πολιορκία μιας ελευθεριακής ακρόπολης διήρκεσε δέκα ώρες. Κατ' αυτό τον τρόπο, είκοσι επτά σπίτια λήφθηκαν, είκοσι ομάδες αφοπλίστηκαν και 500 άνθρωποι συλλήφθηκαν. Οι νεκροί και τραυματίες ανήλθαν σε μερικές δωδεκάδες. Κανένας γνωστός αναρχικός δεν σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια αυτής της αψιμαχίας, η οποία δεν ακολουθήθηκε ούτε από συνοπτικές εκτελέσεις (όπως έχει φημολογηθεί) ούτε από άλλα αυστηρά μέτρα. Η καθημερινή εφημερίδα Anarkhiya επανεμφανίστηκε στις 21 Απριλίου με τον τίτλο: “Κάτω με την απολυταρχία!” [10 ]

Μέχρι ποιό σημείο αντεπαναστάτες εκμεταλλεύτηκαν την προνομιούχα θέση της Μαύρης Φρουράς; Σε αυτό το σημείο θα αναφέρω μόνο ένα κομμάτι των στοιχείων, αυτό του στρατηγού Goppers, [11 ] που συμμετείχε στιε συνωμοσίες των ανώτερων υπαλλήλων της “Πατρίδα και Ελευθέρια Αμυντική Λίγκα”. Οι ηγέτες της ένωσης δεν ήξεραν σε ποιό μέρος στη Μόσχα όπου μπορούσαν να στεγάσουν τις ομάδες τους.

Κάποιος μπορεί να στηριχθεί στην μαχητκή ικανότητα μιας οργάνωσης [ γράφει ο Goppers ] μόνο εάν τα μέλη του υπόκειται σε στρατιωτική πειθαρχία. .. και κάτω από την εντολή ενός ηγέτη. Οι λέσχες αναρχικών μας έδωσαν την κατάλληλη ευκαιρία . Ανεχόμενες από τους Μπολσεβίκους.... Στην αρχή του Απριλίου, εξήντα ή εβδομήντα από τα μέλη μας εγκαταστάθηκαν σε αυτές τις λέσχες. Δεν χρειαζόταν πλέον να βασανίζουμε τους εγκεφάλους μας για το που να βάζαμε τα μέλη μας που φθάναν από την επαρχία. Το μόνο που έπρεπε να κάνω ήταν να παρέχω σε αυτούς ένα πέρασμα και να τους κατευθύνω στον επικεφαλής του “αναρχικου τμήματος” μας που θα τους τοποθετούσε σε ένα μεγάλο σπίτι που είχε καταληφθεί από τους ελευθεριακούς . Στην ηγεσία των αναρχικών μας είχαμε έναν καπετάνιο πυροβολικού ο οποίος σε εμφάνιση και χαρακτήρα ταίριαζε ακριβώς με τη λογοτεχνική εικόνα του αναρχικού. ..

Οι αντεπαναστάτες ανώτεροι υπάλληλοι που συλλήφθηκαν κατά τη διάρκεια του αφοπλισμού των αναρχικών έπρεπε μόνο να παίξουν τον ρόλο τους ως αναρχικοί προκειμένου να ελευθερωθούν υπομονετικά μετά από κάποιες εβδομάδες. Ξέρω για διάφορες άλλες παρόμοιες εκθέσεις από τις αντεπαναστατικές πηγές. Καθορίζουν ειδικότερα τις λέσχες της “Τρίτης Επανάστασης” να συχνάζονται από “ξένους αξιωματικούς”.[12]


Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΟΙ ΑΠΟΣΤΑΤΕΣ ΤΗΣ


Ο αφοπλισμός των αναρχικών διεξήχθη με λίγη δυσκολία στην Πετρούπολη, Vologda και άλλες περιοχές. Στις 15 Μαιου υπήρξε μια αναρχική εξέγερση στο Tsaritsyn (τώρα Stalingrad). Στις 17 Μαίου μια εξέγερση των Μαξιμαλιστων και των ελευθεριακών εμφανίστηκε επίσης στο Σαράτοβ. Η Ουκρανία παρέμεινε μια ζωηρή εστία για το αναρχικό κίνημα εδώ η αντάρτικη δράση θα κρατούσε για χρόνια.

Κατά συνέπεια, μια απλή αστυνομική τερμάτισε το ρόλο του αναρχισμού στη ρωσική επανάσταση. Δεν υπήρξε καμία ανάγκη να εφαρμοστεί μια πολιτική εκστρατεία ενάντια σε αυτό. Ούτε ο Τύπος ούτε αγκιτάτορες ενεπλάκη σε μια εκστρατεία για να προετοιμάσει τις μάζες για τον αφοπλισμό των ελευθεριακών ή για να δικαιολογήσει αυτή την δράση. Όσο και αν φαινομενικά τρομεροί ήταν οι Μαυροφρουροί η πολιτική επιρροή τους ήταν μηδενική. Ολόκληρη η δύναμή τους βρισκόταν σε μερικά πολυβόλα που είχαν περιέλθει στον έλεγχο ενός μικρού αριθμού σποφασισμένων ατόμων.

Το “κόμμα” των αναρχικών κατέστη ανίκανο οποιασδήποτε πρακτικής πρωτοβουλίας μέσω των διασπάσεων του, του ουτοπικού πνεύματός του, της περιφρόνησής του για την πραγματικότητα, των φανταχτερής συνθηματολογίας του και της έλλειψής οργάνωσης και πειθαρχίας. Ότι απέκτησε με πραγματικές ικανοτήτες και ενέργειες σπαταλήθηκε σε μικρές και χαοτικές προσπάθειες. Ήταν, εν τέλει, ένα διακριτό και οπλισμένο κόμμα που, δεδομένου ότι έχουμε δει, πως προσπάθησε να οργανωθεί με το δικό του Γενικό Επιτελείο. Αλλά ήταν άμορφο κόμμα χωρίς τα καθορισμένα περιγράμματα ή την κατεύθυνση οργάνων - δηλαδή, χωρίς έναν εγκέφαλο ή ένα νευρικό σύστημα - ένα παράξενο είδος κόμματος που ήταν στο έλεος των πιό αντιφατικών στόχων και ήταν ανίκανο να ασκήσει οποιοδήποτε έλεγχο πάνω στο ίδιο. Ήταν ανεύθυνο κόμμα στο οποίο οι μεμονωμένες έξυπνες προσωπικότητες εξουσιάζονταν από κλίκες, από ξένες πιέσεις ενός ιδιαίτερα ύποπτου είδους και από τα ένστικτα της ομάδας, που διαλύονταν εν τέλει χωρίς καμία επίδραση. Ήταν ανεφάρμοστο κόμμα για τους καιρούς του κοινωνικού πολέμου: γιατι οποιοδήποτε πόλεμο στις σύγχρονες συνθήκες απαιτεί από τις μαχόμενες μονάδες της μια κεντρική συγκέντρωση πληροφοριών,σκέψης και θέλησης. Απαιτεί τους μοχλούς που είναι ήπια υπάκουοι στις αποφάσεις μιας ηγεσίας, και μια σαφής εκτίμηση των γεγονότων και των δυνατοτήτων, τα οποία μπορούν να έρθουν μόνο μέσω μιας ευδιάκριτης θεωρίας.

Με τον αφοπλισμό των αναρχικών, οι Μπολσεβίκοι - και οι αριστεροί Εσέροι που έδωσαν τουλάχιστον τη σιωπηρή συγκατάθεση στην επιχείρηση – υπάκουσαν στην επιτακτική ανάγκη να φυλάξουν την οπισθοφυλακή της επανάστασης. Θα μπορούσε η επανάσταση να ανεχτεί τα φρούρια αναρχικών πίσω της; έξω από τον έλεγχό της; Με το σχηματισμό του Κόκκινου Στρατού, μια μακροχρόνια φάση αγώνα άνοιγε τώρα μεταξύ των δυνάμεων των ανταρτών και των διοργανωτών των κανονικών στρατευμάτων. (Θα επιστρέψουμε σε αυτό το θέμα αργότερα.) Η υπεράσπιση της Ουκρανίας είχε παρουσιάσει απάνθρωπα τις αδυναμίες των αντάρτικων σωμάτων. Αυτά τα αποσπάσματα, που αποτελούνται συχνά από τυχοδιώκτες, συχνά από άριστους επαναστάτες , ή πιό συνήθως ενός μίγματος των δύο, αρνήθηκαν να πραγματοποιήσουν τις διαταγές “από πάνω” και προσπάθησαν να κάνουν πόλεμο σύμφωνα με τα καπρίτσια τους. Προκειμένου να δημιουργηθεί ένας στρατός η αντίσταση αυτών των τάσεων έπρεπε να καμφθεί. Προκειμένου να καμφθούν, ήταν απαραίτητο να απομακρυνθεί το καθεστώς των ανταρτών μέσα στην ίδια την πρωτεύουσα.

Για πρώτη φορά οι Μπολσεβίκοι υποχρεώθηκαν από τους αναρχικούς να καταστείλουν μια διαφωνούσα δύναμη μια μειονότητα μέσα στην επανάσταση. Οι συναισθηματικοί επαναστάτες θα είχαν διστάσει. Αλλά ποιά θα ήταν η συνέπεια; Είτε η Μαύρη Φρουρά θα είχε οργανώσει τελικά μια εξέγερση, και η Μόσχα θα είχε υποβληθεί σε μερικές ημέρες ατέρμονης επικίνδυνης διαταραχής (είναι αρκετό να σκεφτεί κανείς την πείνα και τους αντεπαναστάτες που περιμέναν και ήδη είχαν οργανώσει ισχυρές δυνάμεις ): ειδάλλως η φρουρά θα διαλυόταν βαθμιαία, μετά από μια ολόκληρη σειρά γεγονότων με μια αβέβαιη έκβαση. Οποιαδήποτε επανάσταση που δεν θα μπορούσε να υποτάξει τους αποστάτες της όταν οπλιστούν για να διαμορφώσουν ένα εμβρυικό κράτος μέσα στο κράτος θα προσφέροταν, διαιρεμένη, στα χτυπήματα των εχθρών της.

Το κόμμα του προλεταριάτου πρέπει να ξέρει, στις ώρες της απόφασης, πώς να σπάσει την αντίσταση των οπισθοδρομικών στοιχείων μεταξύ των μαζών πρέπει να ξέρει πώς να σταθεί σταθερό μερικές φορές ενάντια στις μάζες, μεταξύ των οποίων η πείνα (παραδείγματος χάριν) μπορεί να φυτεψει ένα πνεύμα ηττοπάθειας, πρέπει να ξέρει πώς να πάει ενάντια στο ρεύμα, και να αναγκάσει την προλεταριακή συνείδηση να επικρατήσει ενάντια στην έλλειψη συνείδησης και ενάντια στις ξένες ταξικές επιρροές. Ακόμη περισσότερο πρέπει να ξέρει πώς να φέρει την αποστασία σε υπακοή. Τέτοιες δυσαρέσκειες και αποστασίες προκύπτουν από μειοψηφίες , εντούτοις, θα ήταν αρκετά ηλίθιο να φοβεριστούν αυτές οι μειοψηφίες. Πρέπει να γίνει σε αυτό το σημείο μια διάκριση μεταξύ αντεπαναστατών και αποστατών της ίδιας της επανάστασης. Οι τελευταίοι δεν είναι εχθροί ανήκουν στην κατηγορία μας ανήκουν στην επανάσταση. Θέλουν, μπορούν και πρέπει να την εξυπηρετήσουν με κάποιο τρόπο. Δεν είναι ούτε μοιραία ούτε απαραιτήτως ούτε απολύτως λανθασμένοι. Το να χρησιμοποιηθούν ενάντια τους οι μέθοδοι καταστολής που είναι αναπόφευκτες ενάντια στην αντεπανάσταση σαφώς θα ήταν εγκληματικό και καταστρεπτικό και το μόνο που θα επετύγχανε θα ήταν να αντικαταστήσει τη διαφωνία με πικρές και αιματηρές διασπάσεις.

Οι Μπολσεβίκοι δεν πέσαν σε αυτό το λάθος. Ο Τύπος τους θα δηλώσει ότι "κανένα εμπόδιο δεν θα τοποθετούταν στον δρόμο των αναρχικών” στην ύπαρξη τους και της προπαγάνδας τους. Μόλις αφοπλιστήκαν, διατήρησαν τον Τύπο τους, τις οργανώσεις τους και τις λέσχες τους. Οι μικρές ομάδες που αντιπροσώπευσαν τις τρεις ή τέσσερις ελευθεριακές τάσεις, των οποίων η ταυτότητα ταλαντευόνταν συνεχώς σε αντίθετες κατευθύνσεις - μερικές προσελκύονται προς τον Μπολσεβικισμό με την ενδεχόμενη αφομοίωση στο κομμουνιστικό κόμμα, άλλες έλκονται προς το πιό αδιάλλακτο αντισοβιετισμό – θα φυτοζωούν χωρίς να ασκούν οποιουδήποτε είδους αξιοπρόσεχτη επιρροή.[13 ]


Σημειώσεις του εκδότη:

[ 4 ] Οι αναρχικοί είχαν καταλάβει την βίλα του πρώην-υπουργού Durnovo [ που μετέτρεψαν σε ένα κέντρο ανάπαυσης των εργαζομένων ]: η Προσωρινή κυβέρνηση προσπάθησε μάταια να τους διώξει.

[ 5 ] Αμέσως πριν από την Οκτωβριανή Επανάσταση , Golos Truda, το αναρχο-συνδικαλιστικό έντυπο εκδίδονταν εβδομαδιαία από τους Voline, Α. Shapiro, Υ. Grossman-Roshchin και άλλους, είχε εκφράσει την αποδοκιμασία του μιας εξέγερσης που θα μπορούσε να ολοκληρωθει μόνο στην καθιέρωση μιας νέας εξουσίς: προσθέτοντας, εντούτοις, ότι... θα ακολουθούσε τις μάζες. [ Διακήρυξη που τυπώθηκε στην Άγνωστη Επανάστασ (Παρίσι, 1947), σελ. 193 ] Την ίδια περίοδο ο ακόλουθος του Κροπότκιν Atabekian , που ήταν στη Μόσχα, θρηνούσε για τις “φρίκες του εμφύλιου πολέμου”. Ο γερό-Kropotkin ο ίδιος, πιστός στους συμμάχους και στις δικές του παραισθήσεις του 1914, θεωρούσε τους Μπολσεβίκους ως ‘πράκτορες της Γερμανίας", μια θέση που διατήρησε σταθερά μέχρι το θάνατό του.

[ 6 ] Vsevolod Volin (Voline) ή Eichenbaum, ο αναρχο-συνδικαλιστής μαχητής, είχε ζήσει για μερικά έτη στην Αμερική: μετέπειτα, γίνεται ένας από τους ηγέτες του ελευθεριακού κινήματος στην Ουκρανία γνωστό ως Nabat (Κώδωνας Κινδύνου) που υποστήριξε τον Makhno και προσπάθησε να παρέχει σε αυτόν μια ιδεολογία (1919-20). Διώχθηκε από τη σοβιετική Δημοκρατία το 1921, [ο Voline συμμετείχε στην εύρεση πρόνοιας στο εξωτερικό για τους διωγμένους Ρώσους αναρχικούς και δημοσίευσε σημαντικό έργο για την ιστορία των αναρχικών πέθανε στο Παρίσι το 1945. ]

[ 7 ]Ένας από τους αδελφούς Gordin, έγινε υπερασπιστής μιας διεθνούς γλώσσας των λέξεων, που γράφεται με μονοσύλλαβες φράσεις, η γλώσσα AO: ο άλλος, το 1920-21 ίδρυσε το δόγμα της αναρχο-Καθολικότητας (το οποίο φάνηκε να τον οδήγησε γρήγορα προς τον κομμουνισμό), έχει τώρα, νομίζω, αποσυρθεί από την πολιτική ζωή. [ και οι δύο από τους αδελφούς Gordin συλλήφθηκαν για συνοπτικές περιόδους στις αρχές της δεκαετίας του '20: και οι δύο μετανάστευσαν έπειτα ο ένας στις Ηνωμένες Πολιτείες και έγινε προτεστάντης ιεραπόστολος και ο άλλος άποικος στο Ισραήλ. ]

[ 8 ] ο Αλέξανδρος Gay, ένας αναρχο-κομμουνιστής, είχε ζήσει στην Ελβετία για πολλά έτη ως επαναστάτης εξόριστος. Ήταν μέλος της Πανρωσικής Σοβιετικής Εκτελεστικής Επιτροπής. Κατά τη διάρκεια μιας ασθένειας, έπρεπε να πάει για την υγεία του στον Καύκασο, όπου συμμετείχε πολύ σθεναρά στον εμφύλιο πόλεμο. Υπεράσπισε Pyatigorsk και Kislovodsk και ήταν ένας από τους διοργανωτές του κόκκινου τρόμου στην περιοχή Terek. Οι Λευκοί τον έπιασαν τον Ιανουάριο του 1919 στο Kislovodsk, όπου καταβεβλημένος από τυφό, τον βρήκε ο θάνατος στο κρεβάτι του. Μερικές ημέρες αργότερα, κρέμασαν τη σύζυγό του, Ξένια Gay.

[ 9 ] Ζακ Sadoul, Σημειώσεις για την Μπολσεβίκικη Επανάσταση (Παρίσι, 1919), επιστολή στον Αλβέρτο Thomas 8 Απριλίου 1918.

[10 ] [ Η αντιμετώπιση από τον Victor Serge του όλου γεγονότος είναι κάπως αόριστη. Παρά την επιμονή του ότι κανένας γνωστός ή διάσημος αναρχικός (aucun anarchiste connu) δεν σκοτώθηκε στην αψιμαχία, ένας κορυφαίος εργαζόμενος αναρχικός ονόματι Khodunov, που ήταν εκλεγμένος στο Σοβιέτ της Μόσχας από το εργοστάσιό του και είχε παλεψει στην επανάσταση του Οκτωβρίου, πυροβολήθηκε από την Cheka ενώ ήταν υπό την επιτήρησή τους μετά από την επιδρομή (Maximov, η Λαιμητόμος στην Εργασία (Σικάγο, 1940), σελ.388-9) από τους άλλους αναρχικούς που σκοτώθηκαν (για τον αριθμό των οποίων οι πηγές μας είναι ασαφείς), θα ήταν μια αυθαίρετη κρίση να δηλώσει κάποιος ότι κανείς δεν ήταν ‘γνωστός". Και ενώ η Anarkhiya επανεμφανίστηκε περίπου στις 21 Απριλίου, η εμφάνισή της υπόκειτο στην παρενόχληση από την κυβερνητική πίεση ενάντια στις δημοσιεύσεις αναρχικών. Δείτε Paul Avrich, οι ρωσικοί αναρχικοί (Princeton, 1967), σελ. 184-5, και Maximov, op. cit., σχηματισμοί και ομάδες αναρχικών σελ. 410, διαλύθηκαν στην πραγματικότητα σε αυτήν την περίοδο. ]

[ 11 ] Karlis Goppers, Τέσσερις Ήττες (Cetri Sabrakumi) (Ρήγα, 1920).

[ 12 ] Βλέπε Α. Vetliugin, Τυχοδιώκτες του Εμφυλίου Πολέμου (danskoi Voiny Avantiuristy Grazh) (Παρίσι, 1921).

[ 13 ] [ για μια πλήρη περιγραφή των διάφορων τάσεων του ρωσικού αναρχισμού, αρκετές από τις οποίες δεν ήταν ούτε υπέρ των μπολσεβίκων ούτε “αντι-σοβιετικές", και που βρήκαν, αντίθετα προς τον Serge, μεγάλη δυσκολία στην διατήρηση των εντύπων τους, της οργάνωσης τους και των λεσχών τους, δείτε Avrich, op. cit., τα κεφάλαια 7 ..8 και τον επίλογο]

Αυτά όλα τα αναφέρω γιατί διάφορα αναρχικά βιβλία που εκδίδεται ως σήμερα προσπαθούν να παρουσιάσουν ως αθώα θύματα των εξουσιαστών μπολσεβίκων.
Ας πούμε ένα τέτοιο είναι η άγνωστη επανάσταση του Βολίν που για τα γεγονότα του Απρίλη του 18 δεν αναφέρει καθόλου την προιστορία των αναρχικών μπουμπουκίων αλλά μόνο ότι ήταν ανυπόστατες οι κατηγορίες για την σύγκρουση με τους μπολσεβίκους. Όπως και οι Μπολσεβίκοι και ο εργατικός έλεγχος απλώς αναφέρει το γεγονός ότι η Τσέκα και οι μπολσεβίκοι κάναν επιδρομές σε αναρχικά στέκια. Οι καλοί αθώοι αναρχικοί οι κακοί εξουσιαστές μπολσεβίκοι. Το ίδιο και σε άλλα πολλά βιβλία.

----------------------

Για την δράση της Nabat: Είχε σχέσεις με το κίνημα του Μάχνο με επιρροή στο Χάρκοβο κυρίως. Ήταν η ομάδα γύρω από τον Βολίν μετά την διάσπαση της Golos Truda άλλο μέλος ήταν ο Αρσίνοφ. Το αίτιο της διάσπασης ήταν αν θα έπρεπε να πάρουν τα όπλα ή όχι .

-------------------

Επίσης τον αύγουστο του 19 μια όμαδα με το όνομα Παράνομοι Αναρχικοί έριξε βόμβα σε μάζωξη Κομμουνιστών σκοτώνοντας 13.
--------
Προφανώς και υπάρχουν και άλλα ανδραγαθήματα του αναρχισμού στην Ρωσία αυτό είναι μόνο ένα συνοπτικό άρθρο.