------------
Άρθρο από τον A.Kramer
μετάφραση από τα αγγλικά: δική μου
---------------
Νέο υλικό από τα Σοβιετικά Αρχεία επιβεβαιώνει την θέση των Μπολσεβίκων
Κρονστάνδη:ο Τρότσκι είχε δίκιο!
Κρονστάνδη:ο Τρότσκι είχε δίκιο!
Για πολλά χρόνια ο αστικός τύπος, οι εμβριθείς καθηγητές και οι αστοί αναλυτές μιλάνε για τα "μυστικά στα σοβιετικά αρχεία". Υπήρξε πολλή πρεμούρα για τα "φοβερά μυστικά του κομμουνιστικού καθεστώτος" που θα επιβεβαίωνε τελικά το "κακό χαρακτήρα" του κομμουνισμού
Μετά από τα γεγονότα που πραγματοποιήθηκαν προς το τέλος της δεκαετίας του '80 και τις αρχές της δεκαετίας του '90, οι ιστορικοί πήραν την άδεια τελικά για την πρόσβαση στα σοβιετικά αρχεία. Θα ανέμενε κανείς μια τρομερή ροή ενοχοποιητικών γεγονότων. Εντούτοις τα αποτελέσματα για τους αστούς ιστορικούς ήταν πραγματικά απογοητευτικά. Φυσικά, βρήκαν μια μεγάλη ποσότητα νέων στοιχείων που επιβεβαιώνουν τα συγκλονιστικά εγκλήματα του σταλινισμού. Αλλά δεν είχαμε ποτέ οποιαδήποτε αμφιβολία για αυτό. Ο Trotsky και οι οπαδοί του καταδίκασαν αυτά τα εγκλήματα πολύ πριν να ανοίξουν οποιαδήποτε αρχεία. Οι υποστηρικτές του Trotsky στη σοβιετική Ρωσία το 1920 και τη δεκαετία του '30 είχαν από πρώτο χέρι γνώση αυτών των εγκλημάτων επειδή ήταν μεταξύ των πρώτων που υπέστη τις συνέπειες του σταλινικού εκφυλισμού. Χιλιάδες από αυτούς πέθαναν στα χέρια των μπράβων του Στάλιν.
Αυτό που οι αστοί ιστορικοί ήλπιζαν ήταν μια μάζα στοιχείων που θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν για να δείξουν ότι δεν υπήρξε καμία διαφορά μεταξύ του σταλινισμού και του υγιούς καθεστώτος υπό τον Λένιν και τον Τρότσκι στην πρώτη περίοδο μετά από την επανάσταση. Αλλά “δυσκολεύτηκαν” στην προσπάθεια τους να βρουν τα έγγραφα που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για να δυσφημήσουν τους ηγέτες της ρωσικής επανάστασης - Λένιν και Trotsky. Τα “δυσκολότερα” έγγραφα να βρεθούν στο παρελθόν ήταν εκείνα σχετικά με τους ηγέτες της αριστερής αντιπολίτευσης. Είναι τώρα σαφές σε οποιοδήποτε ιστορικό γιατί συνέβαινε αυτό . Τα αρχεία δείχνουν ότι αυτοί οι ηγέτες διαδραμάτισαν έναν βασικό ρόλο στην επανάσταση του 1917 και στην καθιέρωση του σοβιετικού κράτους.
Κατά τη διάρκεια των τελευταίων δέκα ετών πολλές νέες ενδιαφέρουσες πηγές για τις κρίσιμες στιγμές της ρωσικής επανάστασης έχουν δημοσιευθεί. Μεταξύ τους είναι δύο βιβλία για την πιό τραγική πράξη της ρωσικής επανάστασης; την αποκαλούμενη εξέγερση της Κρονστάνδης.
Δεν είναι απαραίτητο να περιγραφούν εδώ όλες οι πτυχές αυτού του γνωστού γεγονότος. Στην αρχή τον Μαρτίου του 1921, σε μια από τις κρισιμότερες περιόδους της ύπαρξης της σοβιετικής Δημοκρατίας, στη ναυτική βάση της Κρονστάνδης κοντά στην Πετρούπολη, υπήρξε μια προσπάθεια για ένα στρατιωτικό πραξικόπημα ενάντια στη σοβιετική κυβέρνηση. Η κρίσιμη καμπή μέσω της οποίας η Σοβιετική Ένωση περνούσε εκείνη την στιγμή σήμανε ότι οι Λένιν και Trotsky αναγκάστηκαν να αντιμετωπίσουν άμεσα τους στασιαστές. Μετά από την απόρριψη της απαίτησης της για συνθηκολόγηση, η Κρονστάνδη δέχηθκε επίθεση και καταλήφθηκε με την δεύτερη επίθεση. Οι ηγέτες των στασιαστών δραπέτευσαν στη Φινλανδία.
Στο τέλος της δεκαετίας του '30 μια ομάδα πρώην Τροτσκιστών , συμπεριλαμβανομένου των Victor Serge, Max Eastman, Souvarine και μερικών άλλων, επιτέθηκαν στον Trotsky για τη στάση του κατά τη διάρκεια της ανταρσίας. (Με την θέση αυτή ο Serge ήρθε σε αντίθεση με τις προηγούμενες απόψεις του που εκφράστηκαν κατά την διάρκεια της ανταρσίας). Περιέγραψαν τα γεγονότα τηε Κρονστάνδης ως εξέγερση των εργατών και των ναυτικών ενάντια στη "μπολσεβικική δικτατορία", και είδαν τη συντριβή των στασιαστών ως "το πρώτο βήμα προς το σταλινισμό". Μετέπειτα, αυτή η κριτική υιοθετήθηκε από άλλους αντικομμουνιστές ιδεολόγους και προπαγανδιστές. Ο Τρότσκι απάντησε σε αυτούς τους ανθρώπους το 1938 στο άρθρο του "Η κατακραυγή για την Κρονστάνδη" όπου ανέλυσε τη μικροαστική φύση αυτού του πραξικοπήματος.
Δεν υπάρχει καμία ανάγκη να επαναληφθούν τα επιχειρήματα του Trotsky εδώ, δεδομένου ότι ο καθένας μπορεί να διαβάσει το άρθρο του με και να τα συνδέσει με τα ανωτέρω.Καθένας που θέλει να ξέρει την αλήθεια μπορεί να διαβάσει ο ίδιος τον Trotsky. Αυτό που σκοπεύω να κάνω εδώ είναι να δώσω έμφαση σε μερικές από τις νέες πληροφορίες που δημοσιεύονται σε αυτά τα πρόσφατα έγγραφα - μια συλλογή υλικού για την Κρονστάνδη.
Το πρώτο βιβλίο δημοσιεύθηκε υπό τον παράξενο τίτλο, "ο άγνωστος Trotsky: ο κόκκινος Βοναπάρτης "(Krasnov V.G., Μόσχα, 2000). Αυτό προσπαθεί να περιγράψει το ρόλο του Trotsky κατά τη διάρκεια του ρωσικού εμφύλιου πολέμου. Το δεύτερο βιβλίο; "Kronstadt 1921" (Μόσχα, 2001) - είναι μια συλλογή εγγράφων για την ανταρσία της Κρονστάνδης. Είναι σημαντικό να τονιστεί ότι κανένα από τα δύο βιβλία δεν έχει γραφτεί από υποστηρικτές του μπολσεβικισμού.
Η γνώριμη εικόνα που οι αντι-μπολσεβικικοί κριτικοί προσπαθούν να απεικονίσουν είναι ότι υπήρξε μια ευρεία συμπόνοια μεταξύ των τότε στρατιωτών του Κόκκινου Στρατού προς τους στασιαστές. Έχει υπάρξει πολλή σπέκουλα για τον αριθμό των στρατιωτών που αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στην επίθεση για πολιτικούς λόγους και επίσης ιστορίες των μαζικών λιποταξιών μεταξύ των στρατιωτών του Κόκκινου Στρατού με πολλούς από αυτούς να περνούν στην πλευρά των στασιαστών στην Κρονστάνδη. Αυτό, εντούτοις, είναι ένας μύθος.
Αυτό που συνέβη πραγματικά ήταν απολύτως διαφορετικό. Υπήρξε μια περίπτωση όπου μια μονάδα κινήθηκε προς την πλευρά εκείνης της υπεράσπισης της Κρονστάνδης. Αυτό ήταν κατά τη διάρκεια της πρώτης ανεπιτυχούς επίθεσης. Ήταν ένα τάγμα από το 561ο κόκκινο σύνταγμα στρατού. Αυτό το σύνταγμα στρατολογήθηκε μεταξύ των προηγούμενων φυλακισμένων του Machno, Wrangel και Denikin. Είναι γνωστό γεγονός ότι κατά τη διάρκεια του εμφύλιου πολέμου στη Ρωσία μερικές μονάδες αγροτών αλλάζαν πλευρές ακόμα και αρκετές φορές ως αποτέλεσμα των στρατιωτικών αποτυχιών.
Υπήρξε η άλλη περίπτωση του 236ου και 237ου συντάγματος πεζικού που αρνήθηκε να πάει για επίθεση. Η θέση τους ήταν: "Δεν θα πάμε στον πάγο", "θα πάμε στα χωριά μας". Αυτές οι μονάδες αγροτών τρομοκρατήθηκαν στην ιδέα ότι θα πρέπει να επιτεθούν πάνω από τον πάγο σε ένα φρούριο πρώτης κλάσεως που υπερασπιζόταν από θωρηκτά. Υπάρχουν άλλες εκθέσεις για τις αρνήσεις να πραγματοποιηθούν οι διαταγές εκ μέρους διαφορετικών μονάδων, αλλά σε όλες αυτές τις περιπτώσεις οι αιτίες ήταν τέτοια πράγματα όπως η κακή ποιότητα των τροφίμων και του ιματισμού, η κακή ποιότητα καμουφλάζ. Κανένας πολιτικός λόγος δεν δόθηκε. Αυτό γίνεται κατανοητό εύκολα εάν θυμηθούμε πώς το νέο σοβιετικό καθεστώς κληρονόμησε μια οπισθοδρομική οικονομία και, συν τοις άλλοις, ήταν αναγκασμένο να χρησιμοποιήσει τους λιγοστούς πόρους του για να υπερασπιστεί ενάντια στους Λευκούς στρατούς που υποστηρίχτηκαν από τους ιμπεριαλιστές και που προσπαθούσαν να συντρίψουν την επανάσταση.
Η κατάσταση μέσα στην Κρονστάνδη εμφανίζεται επίσης διαφορετική από ότι στο μύθο. Δεν υπήρξε κανείς συμπαγής αριθμός στρατιωτών, σταθερά πίσω από την εξέγερση. Ακόμη και οι αστοί ιστορικοί όπως ο Krasnov ανάγκαστηκαν να αναγνωρίσουν αυτό το γεγονός. Μέσα στην Κρονστάνδη υπήρξαν διαφωνίες μεταξύ των παλαιών επαναστατών ναυτικών και των νεοσυλλέκτων που προήλθαν από μικροαστικές και αγροτικές οικογένειες. Αυτό το γεγονός μπορεί να επιβεβαιωθεί από το γεγονός ότι μερικά πλοία δήλωσαν την ουδετερότητά τους, ενώ άλλα κινήθηκαν ενάντια στους στασιαστές.
Εδώ αξίζει να αναφέρουμε μερικές από τις δηλώσεις που εκδόθηκαν από τα πληρώματα διάφορων πλοίων, μεταξύ αυτών τα ναρκαλιευτικά "Ural", "Orfei" και "Pobeditel": "Οι άνθρωποι των Λευκόφρουρών που καθοδηγούν τους στασιαστές μπορούν να κάνουν πολλή ζημία στη Δημοκρατία, και μπορούν να μην διστάσουν ακόμη και να βομβαρδίσουν την Πετρούπολη".
Την ίδια κατάσταση συνατούσες στα μετόπισθεν των γραμμών μάχης. Από την 7η έκθεση πληροφόρησης του στρατού μαθαίνουμε ότι πολλοί επαναστάτες ναυτικοί και στρατιώτες θέλησαν να κινηθούν προς την πλευρά των μπολσεβίκων, αλλά τρομοκρατήθηκαν από τους διοικητές τους.
Εντούτοις, το τελικό καρφί στο φέρετρο για την αντι-μπολσεβικική μυθολογία που ενισχύεται γύρω από την Κρονστάνδη έπεται . Σύμφωνα με τα έγγραφα που δημοσιεύονται σε αυτά τα δύο νέα βιβλία προκύψαν στοιχεία για αυτό που συνέβη στην πόλη γύρω από την Κρονστάνδη. Κατά τη διάρκεια της επίθεσης στην Κρονστάνδη, οι εργαζόμενοι της πόλης κινήθηκαν ενάντια στους πραξικοπηματίες και ελευθέρωσαν την πόλη προτού να φθάσουν οι κύριες δυνάμεις του κόκκινου στρατού. Έτσι στην πραγματικότητα αυτό που είχαμε δεν ήταν μια εξέγερση των εργαζόμενων και των ναυτικών ενάντια στον Μπολσεβικισμό, αλλά μια μπολσεβικική εξέγερση των εργαζομένων και των ναυτικών ενάντια στους "επαναστάτες"!
Στις προαναφερθέντες προκηρύξεις ναυτικών της Κρονστάνδης βλέπουμε τις λέξεις που αναφέρονται "σε άτομα των Λευκοφρουρών που καθοδηγούν τους στασιαστές". Αυτές δεν ήταν μόνο λέξεις. Η γενική διαταγή πέρα από τους στασιαστές συγκεντρώθηκε όχι στο Σοβιέτ της Κρονστάνδης , όπως μερικά αφελή άτομα μπορούν να σκεφτούν, αλλά στο αποκαλούμενο "δικαστήριο για την υπεράσπιση του φρουρίου της Κρονστάνδης". Ένας από τους ηγέτες του ήταν ο υποναύαρχος S.H. Dmitriev (που εκτελέσθηκε μετά από την πτώση του φρούριου), άλλος ήταν ο στρατηγός Α. Χ. Koslovsky, ο οποίος δραπέτευσε στη Φινλανδία. Και οι δύο ανώτεροι υπάλληλοι ήταν πολύ απόμερα από οποιουδήποτε είδους συμπόνοιας για το σοσιαλισμό "με Μπολσεβίκους" ή "χωρίς Μπολσεβίκους".
Υπάρχει επίσης πολλή συζήτηση για τον Petrechenko - ο ναυτικός και αντι-μπολσεβικικός ηγέτης. Αυτό που είναι πραγματικά ενδιαφέρον να σημειωθεί είναι ότι το 1927 αυτό το άτομο στρατολογήθηκε από την GPU του Στάλιν και ήταν πράκτορας του Στάλιν έως το 1944 όταν συλλήφθηκε από τις φινλανδικές αρχές. Το επόμενο έτος πέθανε σε ένα φινλανδικό στρατόπεδο συγκέντρωσης(σημ.δική μου: αν και σε διάφορες άλλες ρώσικες ιστοσελίδες αναφέρεται ότι πέθανε το 47 σε σοβιετικό στρατόπεδο).
Έτσι, η πραγματική ιστορία είναι ότι οι εργαζόμενοι στην Κρονστάνδη και οι ναυτικοί κατάλαβαν την πραγματική φύση αυτών των στασιαστών πολύ καλύτερα από οποιονδήποτε από τους όψιμους διανοούμενους που προσπαθούν να ενισχύσουν το μύθο της Κρονστάνδης. Το ίδιο πράγμα μπορεί να ειπωθεί για τις αντεπαναστατικές δυνάμεις που λειτουργούσαν στην Κρονστάνδη. Ο πρώην Τσαρικός πρωθυπουργός και υπουργός οικονομικών, τότε εν αποδημία ως διευθυντής της ρωσικής τράπεζας στο Παρίσι, Kokovzev, μετέφερε 225 χιλιάδες φράγκα στους στασιαστές της Κρονστάνδης . Η ρωσο-ασιατική τράπεζα μετέφερε 200 χιλιάδες φράγκα. Ο γάλλος πρωθυπουργός, Briand, κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης με τον πρώην πρεσβευτή της κυβέρνησης Kerensky, Malachov, υποσχέθηκε "οποιαδήποτε απαραίτητη βοήθεια στη Κρονστάνδη".
Όπως εξηγήθηκε από τον Trotsky, η αποκαλούμενη εξέγερση της Κρονστάνδης δεν ήταν το πρώτο μικροαστικό, αντι-μπολσεβικικό κίνημα που πραγματοποιήθηκε κατά τη διάρκεια του εμφύλιου πολέμου και της επανάστασης. Υπήρξαν πολλά άλλα κινήματα που καθοδηγούνταν από ανθρώπους που λανσάραν το σύνθημα "Σοβιέτ χωρίς Μπολσεβίκους", κ.λπ.... Υπήρξαν τέτοια κινήματα σε μερικά εργοστάσια στα Ουράλια και μεταξύ των Κοζάκων. Αλλά από αυτή την εμπειρία μπορούμε να δούμε σαφώς ότι εν μέσω ασυμβίβαστου ταξικού πολέμου αυτό το είδος συνθημάτων μπορεί να οδηγήσει κατ' ευθείαν στο στρατόπεδο της μεσαιωνικής αντίδρασης και της βαρβαρότητας. Δεν μπορεί να υπάρξει μια επανάσταση χωρίς ένα επαναστατικό κόμμα. Και πάλι, οι κοινοί ρώσοι εργάτες και στρατιώτες της περιόδου το κατάλαβαν αυτό πολύ καλά. Το κατάλαβαν πολύ καλύτερα από μερικούς ανθρώπους σήμερα, μεταξύ αυτών ακόμη και μερικούς στην Αριστερά.
Γεγονός είναι ότι πολλά απλά μέλη των αναρχικών, των Μενσεβίκων, των Σοσιαλεπαναστατών και άλλων κομμάτων συμμετείχαν στα Σοβιέτ μαζί με τους Μπολσεβίκους , αλλά όχι χωρίς αυτούς. Υπήρξε μια τεράστια διαφορά μεταξύ των συνηθισμένων μελών αυτών των κομμάτων και των ηγετών τους που είχαν απολύτως αντι-μπολσεβικικές αντιλήψεις. Στις αρχές της δεκαετίας του '20 οι τοπικές σοβιετικές αρχές σε μερικές εβραϊκές περιοχές της Ουκρανίας στρατολογήθηκαν συνολικά από τα μέλη του Bund (σημ.δική μου: διάσπαση του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος,φιλομενσεβίκικη αν και ανεξάρτητη). Πολλοί αναρχικοί συμμετείχαν στην επανάσταση και στον εμφύλιο πόλεμο στην πλευρά των Μπολσεβίκων ενάντια στην Λευκή αντίδραση. Συνεργάστηκαν επίσης με τη νέα εξουσία μέχρι την άνοδο του σταλινισμού. Ως αυτήν την ημέρα, αυτοί οι θαρραλέοι άνθρωποι θεωρούνται από μερικούς σύγχρονους αναρχικούς ως "προδότες". Μερικοί άνθρωποι δεν μαθαίνουν ποτέ!
Δεν έχουμε τίποτα να φοβηθούμε από τη δημοσίευση περισσότερου υλικού από τα σοβιετικά αρχεία. Ελπίζουμε ότι κατά τη διάρκεια των επόμενων ετών περισσότερα έγγραφα θα βρεθούν σε αυτά τα αρχεία για τις μακροχρόνιες και λαμπρές προσπάθειες του ρωσικού προλεταριάτου. Θα παράσχουν σίγουρα περισσότερες πληροφορίες για τις επαναστατικές παραδόσεις των Ρώσων εργατών.
Δεκέμβριος, 2003
Μετά από τα γεγονότα που πραγματοποιήθηκαν προς το τέλος της δεκαετίας του '80 και τις αρχές της δεκαετίας του '90, οι ιστορικοί πήραν την άδεια τελικά για την πρόσβαση στα σοβιετικά αρχεία. Θα ανέμενε κανείς μια τρομερή ροή ενοχοποιητικών γεγονότων. Εντούτοις τα αποτελέσματα για τους αστούς ιστορικούς ήταν πραγματικά απογοητευτικά. Φυσικά, βρήκαν μια μεγάλη ποσότητα νέων στοιχείων που επιβεβαιώνουν τα συγκλονιστικά εγκλήματα του σταλινισμού. Αλλά δεν είχαμε ποτέ οποιαδήποτε αμφιβολία για αυτό. Ο Trotsky και οι οπαδοί του καταδίκασαν αυτά τα εγκλήματα πολύ πριν να ανοίξουν οποιαδήποτε αρχεία. Οι υποστηρικτές του Trotsky στη σοβιετική Ρωσία το 1920 και τη δεκαετία του '30 είχαν από πρώτο χέρι γνώση αυτών των εγκλημάτων επειδή ήταν μεταξύ των πρώτων που υπέστη τις συνέπειες του σταλινικού εκφυλισμού. Χιλιάδες από αυτούς πέθαναν στα χέρια των μπράβων του Στάλιν.
Αυτό που οι αστοί ιστορικοί ήλπιζαν ήταν μια μάζα στοιχείων που θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν για να δείξουν ότι δεν υπήρξε καμία διαφορά μεταξύ του σταλινισμού και του υγιούς καθεστώτος υπό τον Λένιν και τον Τρότσκι στην πρώτη περίοδο μετά από την επανάσταση. Αλλά “δυσκολεύτηκαν” στην προσπάθεια τους να βρουν τα έγγραφα που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για να δυσφημήσουν τους ηγέτες της ρωσικής επανάστασης - Λένιν και Trotsky. Τα “δυσκολότερα” έγγραφα να βρεθούν στο παρελθόν ήταν εκείνα σχετικά με τους ηγέτες της αριστερής αντιπολίτευσης. Είναι τώρα σαφές σε οποιοδήποτε ιστορικό γιατί συνέβαινε αυτό . Τα αρχεία δείχνουν ότι αυτοί οι ηγέτες διαδραμάτισαν έναν βασικό ρόλο στην επανάσταση του 1917 και στην καθιέρωση του σοβιετικού κράτους.
Κατά τη διάρκεια των τελευταίων δέκα ετών πολλές νέες ενδιαφέρουσες πηγές για τις κρίσιμες στιγμές της ρωσικής επανάστασης έχουν δημοσιευθεί. Μεταξύ τους είναι δύο βιβλία για την πιό τραγική πράξη της ρωσικής επανάστασης; την αποκαλούμενη εξέγερση της Κρονστάνδης.
Δεν είναι απαραίτητο να περιγραφούν εδώ όλες οι πτυχές αυτού του γνωστού γεγονότος. Στην αρχή τον Μαρτίου του 1921, σε μια από τις κρισιμότερες περιόδους της ύπαρξης της σοβιετικής Δημοκρατίας, στη ναυτική βάση της Κρονστάνδης κοντά στην Πετρούπολη, υπήρξε μια προσπάθεια για ένα στρατιωτικό πραξικόπημα ενάντια στη σοβιετική κυβέρνηση. Η κρίσιμη καμπή μέσω της οποίας η Σοβιετική Ένωση περνούσε εκείνη την στιγμή σήμανε ότι οι Λένιν και Trotsky αναγκάστηκαν να αντιμετωπίσουν άμεσα τους στασιαστές. Μετά από την απόρριψη της απαίτησης της για συνθηκολόγηση, η Κρονστάνδη δέχηθκε επίθεση και καταλήφθηκε με την δεύτερη επίθεση. Οι ηγέτες των στασιαστών δραπέτευσαν στη Φινλανδία.
Στο τέλος της δεκαετίας του '30 μια ομάδα πρώην Τροτσκιστών , συμπεριλαμβανομένου των Victor Serge, Max Eastman, Souvarine και μερικών άλλων, επιτέθηκαν στον Trotsky για τη στάση του κατά τη διάρκεια της ανταρσίας. (Με την θέση αυτή ο Serge ήρθε σε αντίθεση με τις προηγούμενες απόψεις του που εκφράστηκαν κατά την διάρκεια της ανταρσίας). Περιέγραψαν τα γεγονότα τηε Κρονστάνδης ως εξέγερση των εργατών και των ναυτικών ενάντια στη "μπολσεβικική δικτατορία", και είδαν τη συντριβή των στασιαστών ως "το πρώτο βήμα προς το σταλινισμό". Μετέπειτα, αυτή η κριτική υιοθετήθηκε από άλλους αντικομμουνιστές ιδεολόγους και προπαγανδιστές. Ο Τρότσκι απάντησε σε αυτούς τους ανθρώπους το 1938 στο άρθρο του "Η κατακραυγή για την Κρονστάνδη" όπου ανέλυσε τη μικροαστική φύση αυτού του πραξικοπήματος.
Δεν υπάρχει καμία ανάγκη να επαναληφθούν τα επιχειρήματα του Trotsky εδώ, δεδομένου ότι ο καθένας μπορεί να διαβάσει το άρθρο του με και να τα συνδέσει με τα ανωτέρω.Καθένας που θέλει να ξέρει την αλήθεια μπορεί να διαβάσει ο ίδιος τον Trotsky. Αυτό που σκοπεύω να κάνω εδώ είναι να δώσω έμφαση σε μερικές από τις νέες πληροφορίες που δημοσιεύονται σε αυτά τα πρόσφατα έγγραφα - μια συλλογή υλικού για την Κρονστάνδη.
Το πρώτο βιβλίο δημοσιεύθηκε υπό τον παράξενο τίτλο, "ο άγνωστος Trotsky: ο κόκκινος Βοναπάρτης "(Krasnov V.G., Μόσχα, 2000). Αυτό προσπαθεί να περιγράψει το ρόλο του Trotsky κατά τη διάρκεια του ρωσικού εμφύλιου πολέμου. Το δεύτερο βιβλίο; "Kronstadt 1921" (Μόσχα, 2001) - είναι μια συλλογή εγγράφων για την ανταρσία της Κρονστάνδης. Είναι σημαντικό να τονιστεί ότι κανένα από τα δύο βιβλία δεν έχει γραφτεί από υποστηρικτές του μπολσεβικισμού.
Η γνώριμη εικόνα που οι αντι-μπολσεβικικοί κριτικοί προσπαθούν να απεικονίσουν είναι ότι υπήρξε μια ευρεία συμπόνοια μεταξύ των τότε στρατιωτών του Κόκκινου Στρατού προς τους στασιαστές. Έχει υπάρξει πολλή σπέκουλα για τον αριθμό των στρατιωτών που αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στην επίθεση για πολιτικούς λόγους και επίσης ιστορίες των μαζικών λιποταξιών μεταξύ των στρατιωτών του Κόκκινου Στρατού με πολλούς από αυτούς να περνούν στην πλευρά των στασιαστών στην Κρονστάνδη. Αυτό, εντούτοις, είναι ένας μύθος.
Αυτό που συνέβη πραγματικά ήταν απολύτως διαφορετικό. Υπήρξε μια περίπτωση όπου μια μονάδα κινήθηκε προς την πλευρά εκείνης της υπεράσπισης της Κρονστάνδης. Αυτό ήταν κατά τη διάρκεια της πρώτης ανεπιτυχούς επίθεσης. Ήταν ένα τάγμα από το 561ο κόκκινο σύνταγμα στρατού. Αυτό το σύνταγμα στρατολογήθηκε μεταξύ των προηγούμενων φυλακισμένων του Machno, Wrangel και Denikin. Είναι γνωστό γεγονός ότι κατά τη διάρκεια του εμφύλιου πολέμου στη Ρωσία μερικές μονάδες αγροτών αλλάζαν πλευρές ακόμα και αρκετές φορές ως αποτέλεσμα των στρατιωτικών αποτυχιών.
Υπήρξε η άλλη περίπτωση του 236ου και 237ου συντάγματος πεζικού που αρνήθηκε να πάει για επίθεση. Η θέση τους ήταν: "Δεν θα πάμε στον πάγο", "θα πάμε στα χωριά μας". Αυτές οι μονάδες αγροτών τρομοκρατήθηκαν στην ιδέα ότι θα πρέπει να επιτεθούν πάνω από τον πάγο σε ένα φρούριο πρώτης κλάσεως που υπερασπιζόταν από θωρηκτά. Υπάρχουν άλλες εκθέσεις για τις αρνήσεις να πραγματοποιηθούν οι διαταγές εκ μέρους διαφορετικών μονάδων, αλλά σε όλες αυτές τις περιπτώσεις οι αιτίες ήταν τέτοια πράγματα όπως η κακή ποιότητα των τροφίμων και του ιματισμού, η κακή ποιότητα καμουφλάζ. Κανένας πολιτικός λόγος δεν δόθηκε. Αυτό γίνεται κατανοητό εύκολα εάν θυμηθούμε πώς το νέο σοβιετικό καθεστώς κληρονόμησε μια οπισθοδρομική οικονομία και, συν τοις άλλοις, ήταν αναγκασμένο να χρησιμοποιήσει τους λιγοστούς πόρους του για να υπερασπιστεί ενάντια στους Λευκούς στρατούς που υποστηρίχτηκαν από τους ιμπεριαλιστές και που προσπαθούσαν να συντρίψουν την επανάσταση.
Η κατάσταση μέσα στην Κρονστάνδη εμφανίζεται επίσης διαφορετική από ότι στο μύθο. Δεν υπήρξε κανείς συμπαγής αριθμός στρατιωτών, σταθερά πίσω από την εξέγερση. Ακόμη και οι αστοί ιστορικοί όπως ο Krasnov ανάγκαστηκαν να αναγνωρίσουν αυτό το γεγονός. Μέσα στην Κρονστάνδη υπήρξαν διαφωνίες μεταξύ των παλαιών επαναστατών ναυτικών και των νεοσυλλέκτων που προήλθαν από μικροαστικές και αγροτικές οικογένειες. Αυτό το γεγονός μπορεί να επιβεβαιωθεί από το γεγονός ότι μερικά πλοία δήλωσαν την ουδετερότητά τους, ενώ άλλα κινήθηκαν ενάντια στους στασιαστές.
Εδώ αξίζει να αναφέρουμε μερικές από τις δηλώσεις που εκδόθηκαν από τα πληρώματα διάφορων πλοίων, μεταξύ αυτών τα ναρκαλιευτικά "Ural", "Orfei" και "Pobeditel": "Οι άνθρωποι των Λευκόφρουρών που καθοδηγούν τους στασιαστές μπορούν να κάνουν πολλή ζημία στη Δημοκρατία, και μπορούν να μην διστάσουν ακόμη και να βομβαρδίσουν την Πετρούπολη".
Την ίδια κατάσταση συνατούσες στα μετόπισθεν των γραμμών μάχης. Από την 7η έκθεση πληροφόρησης του στρατού μαθαίνουμε ότι πολλοί επαναστάτες ναυτικοί και στρατιώτες θέλησαν να κινηθούν προς την πλευρά των μπολσεβίκων, αλλά τρομοκρατήθηκαν από τους διοικητές τους.
Εντούτοις, το τελικό καρφί στο φέρετρο για την αντι-μπολσεβικική μυθολογία που ενισχύεται γύρω από την Κρονστάνδη έπεται . Σύμφωνα με τα έγγραφα που δημοσιεύονται σε αυτά τα δύο νέα βιβλία προκύψαν στοιχεία για αυτό που συνέβη στην πόλη γύρω από την Κρονστάνδη. Κατά τη διάρκεια της επίθεσης στην Κρονστάνδη, οι εργαζόμενοι της πόλης κινήθηκαν ενάντια στους πραξικοπηματίες και ελευθέρωσαν την πόλη προτού να φθάσουν οι κύριες δυνάμεις του κόκκινου στρατού. Έτσι στην πραγματικότητα αυτό που είχαμε δεν ήταν μια εξέγερση των εργαζόμενων και των ναυτικών ενάντια στον Μπολσεβικισμό, αλλά μια μπολσεβικική εξέγερση των εργαζομένων και των ναυτικών ενάντια στους "επαναστάτες"!
Στις προαναφερθέντες προκηρύξεις ναυτικών της Κρονστάνδης βλέπουμε τις λέξεις που αναφέρονται "σε άτομα των Λευκοφρουρών που καθοδηγούν τους στασιαστές". Αυτές δεν ήταν μόνο λέξεις. Η γενική διαταγή πέρα από τους στασιαστές συγκεντρώθηκε όχι στο Σοβιέτ της Κρονστάνδης , όπως μερικά αφελή άτομα μπορούν να σκεφτούν, αλλά στο αποκαλούμενο "δικαστήριο για την υπεράσπιση του φρουρίου της Κρονστάνδης". Ένας από τους ηγέτες του ήταν ο υποναύαρχος S.H. Dmitriev (που εκτελέσθηκε μετά από την πτώση του φρούριου), άλλος ήταν ο στρατηγός Α. Χ. Koslovsky, ο οποίος δραπέτευσε στη Φινλανδία. Και οι δύο ανώτεροι υπάλληλοι ήταν πολύ απόμερα από οποιουδήποτε είδους συμπόνοιας για το σοσιαλισμό "με Μπολσεβίκους" ή "χωρίς Μπολσεβίκους".
Υπάρχει επίσης πολλή συζήτηση για τον Petrechenko - ο ναυτικός και αντι-μπολσεβικικός ηγέτης. Αυτό που είναι πραγματικά ενδιαφέρον να σημειωθεί είναι ότι το 1927 αυτό το άτομο στρατολογήθηκε από την GPU του Στάλιν και ήταν πράκτορας του Στάλιν έως το 1944 όταν συλλήφθηκε από τις φινλανδικές αρχές. Το επόμενο έτος πέθανε σε ένα φινλανδικό στρατόπεδο συγκέντρωσης(σημ.δική μου: αν και σε διάφορες άλλες ρώσικες ιστοσελίδες αναφέρεται ότι πέθανε το 47 σε σοβιετικό στρατόπεδο).
Έτσι, η πραγματική ιστορία είναι ότι οι εργαζόμενοι στην Κρονστάνδη και οι ναυτικοί κατάλαβαν την πραγματική φύση αυτών των στασιαστών πολύ καλύτερα από οποιονδήποτε από τους όψιμους διανοούμενους που προσπαθούν να ενισχύσουν το μύθο της Κρονστάνδης. Το ίδιο πράγμα μπορεί να ειπωθεί για τις αντεπαναστατικές δυνάμεις που λειτουργούσαν στην Κρονστάνδη. Ο πρώην Τσαρικός πρωθυπουργός και υπουργός οικονομικών, τότε εν αποδημία ως διευθυντής της ρωσικής τράπεζας στο Παρίσι, Kokovzev, μετέφερε 225 χιλιάδες φράγκα στους στασιαστές της Κρονστάνδης . Η ρωσο-ασιατική τράπεζα μετέφερε 200 χιλιάδες φράγκα. Ο γάλλος πρωθυπουργός, Briand, κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης με τον πρώην πρεσβευτή της κυβέρνησης Kerensky, Malachov, υποσχέθηκε "οποιαδήποτε απαραίτητη βοήθεια στη Κρονστάνδη".
Όπως εξηγήθηκε από τον Trotsky, η αποκαλούμενη εξέγερση της Κρονστάνδης δεν ήταν το πρώτο μικροαστικό, αντι-μπολσεβικικό κίνημα που πραγματοποιήθηκε κατά τη διάρκεια του εμφύλιου πολέμου και της επανάστασης. Υπήρξαν πολλά άλλα κινήματα που καθοδηγούνταν από ανθρώπους που λανσάραν το σύνθημα "Σοβιέτ χωρίς Μπολσεβίκους", κ.λπ.... Υπήρξαν τέτοια κινήματα σε μερικά εργοστάσια στα Ουράλια και μεταξύ των Κοζάκων. Αλλά από αυτή την εμπειρία μπορούμε να δούμε σαφώς ότι εν μέσω ασυμβίβαστου ταξικού πολέμου αυτό το είδος συνθημάτων μπορεί να οδηγήσει κατ' ευθείαν στο στρατόπεδο της μεσαιωνικής αντίδρασης και της βαρβαρότητας. Δεν μπορεί να υπάρξει μια επανάσταση χωρίς ένα επαναστατικό κόμμα. Και πάλι, οι κοινοί ρώσοι εργάτες και στρατιώτες της περιόδου το κατάλαβαν αυτό πολύ καλά. Το κατάλαβαν πολύ καλύτερα από μερικούς ανθρώπους σήμερα, μεταξύ αυτών ακόμη και μερικούς στην Αριστερά.
Γεγονός είναι ότι πολλά απλά μέλη των αναρχικών, των Μενσεβίκων, των Σοσιαλεπαναστατών και άλλων κομμάτων συμμετείχαν στα Σοβιέτ μαζί με τους Μπολσεβίκους , αλλά όχι χωρίς αυτούς. Υπήρξε μια τεράστια διαφορά μεταξύ των συνηθισμένων μελών αυτών των κομμάτων και των ηγετών τους που είχαν απολύτως αντι-μπολσεβικικές αντιλήψεις. Στις αρχές της δεκαετίας του '20 οι τοπικές σοβιετικές αρχές σε μερικές εβραϊκές περιοχές της Ουκρανίας στρατολογήθηκαν συνολικά από τα μέλη του Bund (σημ.δική μου: διάσπαση του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος,φιλομενσεβίκικη αν και ανεξάρτητη). Πολλοί αναρχικοί συμμετείχαν στην επανάσταση και στον εμφύλιο πόλεμο στην πλευρά των Μπολσεβίκων ενάντια στην Λευκή αντίδραση. Συνεργάστηκαν επίσης με τη νέα εξουσία μέχρι την άνοδο του σταλινισμού. Ως αυτήν την ημέρα, αυτοί οι θαρραλέοι άνθρωποι θεωρούνται από μερικούς σύγχρονους αναρχικούς ως "προδότες". Μερικοί άνθρωποι δεν μαθαίνουν ποτέ!
Δεν έχουμε τίποτα να φοβηθούμε από τη δημοσίευση περισσότερου υλικού από τα σοβιετικά αρχεία. Ελπίζουμε ότι κατά τη διάρκεια των επόμενων ετών περισσότερα έγγραφα θα βρεθούν σε αυτά τα αρχεία για τις μακροχρόνιες και λαμπρές προσπάθειες του ρωσικού προλεταριάτου. Θα παράσχουν σίγουρα περισσότερες πληροφορίες για τις επαναστατικές παραδόσεις των Ρώσων εργατών.
Δεκέμβριος, 2003
