Ο Τρότσκι για τον Ισπανικό Εμφύλιο
δεύτερη από αριστερά είναι η αναρχική Federica Montseny Υπουργός Υγείας, δεξια δεξιά είναι ο αναρχικός Juan Garcia Oliver Υπουργός Δικαιοσύνης:
Ο ρόλος των Αναρχικών
Οι Αναρχικοί δεν είχαν κανενός είδους ανεξάρτητη θέση, μέσα στην ισπανική επανάσταση. Δεν έκαναν τίποτα άλλο παρά να ταλαντεύονται ανάμεσα στον Μπολσεβικισμό και στο Μενσεβικισμό Για την ακρίβεια, οι αναρχικοί εργάτες ενστικτωδώς οδηγούνταν στο δρόμο του Μπολσεβικισμού (19 Ιουλίου 1936, μέρες του Μάη του 1937), ενώ οι αρχηγοί τους, αντίθετα, έσπρωχναν μ' όλη τη δύναμη τους τις μάζες προς το στρατόπεδο του Λαϊκού Μετώπου, δηλαδή στο καθεστώς της αστικής τάξης. Οι Αναρχικοί αποκάλυψαν μια μοιραία έλλειψη κατανόησης των νόμων της επανάστασης και των καθηκόντων της, όταν δοκίμασαν να περιοριστούν στα συνδικάτα, δηλαδή στις οργανώσεις τις βουτηγμένες στην ρουτίνα της ειρηνικής εποχής, αγνοώντας ό,τι συνέβαινε έξω απ' τα συνδικάτα, μέσα στις μάζες, στα πολιτικά κόμματα και στον κρατικό μηχανισμό. Αν οι Αναρχικοί ήταν επαναστάτες θα είχαν πρώτ' απ' όλα καλέσει (τις μάζες) στη δημιουργία σοβιέτ, ενώνοντας τους αντιπροσώπους όλων των εργαζομένων της πόλης και της υπαίθρου, και μαζί μ' αυτούς, τα πιο καταπιεσμένα στρώματα που ποτέ δεν οργανώθηκαν στα συνδικάτα. Μέσα στα σοβιέτ, οι επαναστάτες εργάτες θα είχαν φυσικά καταλάβει μια δεσπόζουσα θέση. Οι Σταλινικοί θα παρέμεναν ασήμαντη μειοψηφία. Το προλεταριάτο θα είχε πεισθεί για την ακαταμάχητη δύναμη του. Ο αστικός μηχανισμός του Κράτους θα κρεμόταν στον αέρα. Δεν θα χρειαζόταν παρά μόνο ένα γερό χτύπημα για να κονιορτοποιηθεί αυτός ο μηχανισμός. Η σοσιαλιστική επανάσταση θα είχε πάρει μια ισχυρότατη ώθηση. Το γαλλικό προλεταριάτο δεν θα είχε επιτρέψει για πολύ στον Λέον Μπλούμ ν' αποκλείσει την προλεταριακή επανάσταση πέρα από τα Πυρηναία. Ούτε η γραφειοκρατία της Μόσχας θα μπορούσε να επιτρέψει στον εαυτό της μια τέτοια πολυτέλεια. Τα πιο δύσκολα προβλήματα θα είχαν λυθεί αυτομάτως.
Αντί γι' αυτό, οι αναρχο-συνδικαλιστές που προσπάθησαν να αποφύγουν την «πολιτική» κρυβόμενοι στα συνδικάτα, βρέθηκαν, προς μεγάλη έκπληξη όλου του κόσμου αλλά και των ίδιων, ο πέμπτος τροχός της άμαξας της αστικής δημοκρατίας. Αλλά όχι για πολύ- ένας πέμπτος τροχός είναι περιττός. Αφ' ότου ο Γκαρθία Όλιβερ και Σια βοήθησαν τον Στάλιν και τα πρωτοπα-λήκαρά του ν' αρπάξουν την εξουσία απ' τους εργάτες, οι Αναρχικοί κυνηγήθηκαν απ' την κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου. Ακόμη και τότε δεν βρήκαν τίποτα καλύτερο από το να σκαρφαλώσουν στο βαγόνι του νικητή και να τον βεβαιώσουν για την αφοσίωση τους. Έκρυψαν τον τρόμο του μικροαστού μπροστά στο μεγάλο μπουρζουά, του μικρού γραφειοκράτη μπροστά στο μεγάλο γραφειοκράτη, με δακρύβρεχτους λόγους για την ιερότητα του ενιαίου μετώπου (των θυμάτων με τους δήμιους τους), για το απαράδεκτο κάθε δικτατο-ριας συμπερίλαμβανομένής και της δικής τους. «Θα μπορούσαμε να έχουμε πάρει την εξουσία τον Ιούλίο του 1936...:Θα μπορούσαμε να έχουμε πάρει την εξου-σία το Μάη του 1937...".Ετσι οι αναρχικοί ικέτευαν
τους Στάλιν - Νεγκρίν να τους αναγνωρίσουν και να τους ανταμείψουν για την προδοσία τους στην επανάσταση. Εξεγερτική εικόνα.
Και μονάχα αυτή η αυτοδικαιολόγηση: «δεν πήραμε την εξουσία, όχι γιατί δεν μπορούσαμε, αλλά γιατί δεν θελήσαμε, γιατί είμαστε ενάντια σε κάθε είδους δικτατορία» κ.λ.π. περικλείει την ανέκκλητη καταδίκη του αναρχισμού ως θεωρίας τελείως αντεπαναστατικής.Ν'αρνηθούμε την κατάκτηση της εξουσίας είναι σα να τη αφήνουμε θεληματικά σ'αυτούς που την έχουν, στους εκμεταλλευτές.
Η ουσία κάθε επανάστασης πάντα συνίσταται στην άνοδο μιας νέας τάξης στην εξουσία, παρέχοντας της τη δυνατότητα να πραγματοποιήσει το πρόγραμμα της. Είναι αδύνατο να κερδίσεις τον πόλεμο και να αρνηθείς τη νίκη. Είναι αδύνατο να οδηγήσεις τις μάζες στην εξέγερση χωρίς να τις προετοιμάζεις για την κατάκτηση της εξουσίας.
Κανένας δεν θα μπορούσε να εμποδίσει τους Αναρχικούς να εγκαθιδρύσουν, ύστερα από την κατάληψη της εξουσίας, το καθεστώς που θα θεωρούσαν αναγκαίο, αν δεχθούμε βεβαίως ότι το πρόγραμμα τους είναι εφαρμόσιμο. Αλλά οι Αναρχικοί ηγέτες, οι ίδιοι, έχασαν την πίστη τους σ' αυτό. Απομακρύνθηκαν από την εξουσία όχι γιατί είναι ενάντια «σε κάθε δικτατορία» -στην πραγματικότητα, εκόντες άκοντες, υποστήριξαν και ακόμα υποστηρίζουν την δικτατορία των Στάλιν-Νεγκρίν - αλλά γιατί εγκατέλειψαν απόλυτα τις αρχές και έχασαν το κουράγιο τους, αν ποτέ είχαν κάτι απ' αυτά. Φοβούνταν για όλα: την «απομόνωση», την «επέμβαση», το «φασισμό». Φοβούνταν τον Στάλιν, φοβούνταν τον Νεγκρίν. Φοβούνταν την Γαλλία και την Αγγλία. Αλλά περισσότερο απ' όλα, αυτοί οι φλύαροι φοβούνταν τις επαναστατικές μάζες.
Η άρνηση της κατάκτησης της εξουσίας αναπότρεπτα ρίχνει κάθε εργατική οργάνωση στο βάλτο του ρεφορμισμού και την μετατρέπει σε πιόνι της μπουρζουαζίας. Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς, δεδομένης της δομής της κοινωνίας. Αντιτιθέμενοι στο σκοπό, την κατάκτηση της εξουσίας, οι Αναρχικοί,δεν μπορούσαν, στο τέλος, παρά να αντίταχθρύν στο μέσο, στην επανάσταση. Οι αρχηγοί της Εθνικής Συνομοσπονδίας Εργατών (CΝΤ) και της FΑΙ (Αναρχικής Ομοσπονδίας της Ιβηρικής) όχι μόνο βοήθησαν τη μπουρζουαζία να κρατηθεί στη σκιώδη εξουσία τον Ιούλιο του 1936, αλλά ακόμα τη βοήθησαν να αποκαταστήσει σιγά - σιγά αυτό που έχασε με ένα πλήγμα. Τον Μάιο του 1937, σαμπο-τάρισαν την εξέγερση των εργατών και μ' αυτό τον τρόπο διέσωσαν την αστική δικτατορία. Έτσι, ο αναρχι-σμός που ήθελε να είναι αντιπολιτικός, αποδείχθηκε στην πραγματικότητα αντίθετος στην επανάσταση, και, στις στιγμές τις πιο κρίσιμες, αντεπαναστατικός.
Οι Αναρχικοί θεωρητικοί, που ύστερα απ' τη μεγάλη δοκιμασία των χρόνων 1931 - 1937, επανελάμβαναν τις παλιές αντιδραστικές ανοησίες για την Κροστάνδη και βεβαίωναν ότι «ο Σταλινισμός είναι αναπόφευκτο αποτέλεσμα του Μαρξισμού και του Μπολσεβικισμού», απλώς απέδειξαν μ' αυτό ότι είναι για πάντα νεκροί για την επανάσταση.
Λέτε ότι ο Μαρξισμός είναι καθ' εαυτός διεφθαρμένος και ότι ο Σταλινισμός είναι νόμιμος απόγονος του; Αλλά γιατί λοιπόν εμείς, οι μαρξιστές επαναστάτες, βρισκόμαστε σε θανάσιμη πάλη ενάντια στο σταλινισμό σ' όλο τον κόσμο; Γιατί οι σταλινικοί γκάνγκστερς βλέπουν στον Τροτσκισμό τον κύριο εχθρό; Γιατί όλες οι προσεγγίσεις προς τις ιδέες μας ή τις μεθόδους δράσης μας (Ντουρρούτι, Αντρες Νιν, Λαντάου. και άλλοι) αναγκάζουν τους σταλινικούς γκάνγκστερς να καταφεύγουν σε αιματηρά αντίποινα; Γιατί απ' την άλλη μεριά, οι ηγέτες των ισπανών αναρχικών, τη στιγμή που διαπράττονταν τα εγκλήματα της Γκεπεού στην Μόσχα και στην Μαδρίτη, σαν υπουργοί του Καμπαλέρο - Νεγκρίν, υπηρετούσαν τη μπουρζουαζία και τον Στάλιν; Γιατί ακόμα και τώρα, κάτω απ' την πρόφαση της πάλης ενάντια στο φασισμό, οι Αναρχικοί μένουν εθελοντικά αιχμάλωτοι των Στάλιν -Νεγκρίν, των δημίων της επανάστασης, που έχουν αποδείξει την ανικανότητα τους να παλέψουν το φασισμό;
Κρυβόμενοι πίσω από την Κροστάνδη και τον Μάχνο, οι συνήγοροι του αναρχισμού δεν θα εξαπατήσουν κανένα. Στο επεισόδιο της Κροστάνδης και στην πάλη ενάντια στον Μάχνο υπερασπίσαμε την προλεταριακή επανάσταση ενάντια στην αντεπανάσταση των χωρικών. Οι ισπανοί Αναρχικοί υπεράσπισαν και συνεχίζουν ακόμα να υπερασπίζουν την αστική αντεπανάσταση ενάντια στην προλεταριακή επανάσταση. Κανένα σόφισμα δεν θα σβήσει από την ιστορία το γεγονός ότι ο Αναρχισμός και ο Σταλινισμός βρέθηκαν στην ίδια μεριά του οδοφράγματος, ενώ οι εργατικές μάζες και οι επαναστάτες Μαρξιστές από την άλλη. Αυτή είναι η αλήθεια που θα χαραχτεί για πάντα στη συνείδηση του προλεταριάτου.
ο αναρχικός υπουργός Βιομηχανίας Juan Peiro(αριστερά) και δεξιά ο αναρχικός Υπουργός Εμπορίου , Juan López Sanchez:
