Το βιβλίο από το οποίο παραθέτω το απόσπασμα γράφτηκε μεταξύ 1925-28 η τελική του μορφή εμφανίστηκε το 1930.
Παρόλο που σίγουρα δεν έχουμε να κάνουμε με ένα συγγραφεία αντιαναρχικό ή πιστού μπολσεβίκικου μέλους(κάθε άλλο!) στο απόσπασμα υπάρχουν ενδιαφέροντα σημεία:
α.Τονίζεται ότι οι αναρχικοί στην Ρωσία ήταν ευάλωτοι στην παρείσφρηση μοναρχικών και αντεπαναστατών και ταυτόχρονα περιγράφει το επικίνδυνο χάος πράξεων και ιδεών του κινήματος.
β.Αναφέρει στην ουσία ότι οι Μπολσεβίκοι καλώς τους αντιμετωπίσαν γιατί ετοιμάζαν αντισοβιετική εξέγερση. Δεν παρουσιάζει μια αθώα εικόνα των αναρχικών ως θύματα όπως ο Βολίν στην "Άγνωστη Επανάσταση" ή ο Μωρις Μπριντον στο "Μπολσεβίκοι και Εργατικός Έλεγχος" . Οι αναρχικοί της Μόσχας κάθε άλλο πάρα αθώα παιδιά ήταν και μάλιστα δεν ήταν καν υπερ της σοβιετικής εξουσίας !.
μετάφραση ενός αποσπάσματος από το έργο του Σερζ:
"Year One of the Russian Revolution"
http://www.marxists.org/archive/serge/1930/year-one/index.htm
Ο ΑΦΟΠΛΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ
Αυτές οι συνθήκες διαμόρφωσαν το υπόβαθρο για τον αφοπλισμό των αναρχικών, ο οποίος πραγματοποιήθηκε στη νύχτα 11 με 12 Απριλίου.
Η ασήμαντη επιρροή των αναρχικών μεταξύ των εργαζόμενων μαζών βεβαιώνεται από το μικρό αριθμό θέσεων που είχαν στα Σοβιετ και στο Συνέδριο των Σοβιέτ, όπου, κατά κανόνα, δεν είχαν περισσότερους από μισή ντουζίνα από τους αρκετούς εκατοντάδες σύνεδρους διάφορες ελευθεριακές ομάδες, επιπλέον, μποϊκόταραν τα Σοβιέτ, ως όργανα εξουσίας. Εντούτοις, οι μικρές ομάδες τους είχαν γίνει ευδιάκριτες, από τον Μάιο και τον Ιούνιο του 1917, στα αιματηρά γεγονότα στη βίλα του Durnovo στη Πετρούπολη, [4 ] και έπειτα από το ρόλο τους στις ημέρες του Ιουλίου που ήταν το προοίμιο της εξέγερσης του Οκτωβρίου αυτές οι διαδηλώσεις ήταν εν μέρει η δουλειά τους. Στην Κρονστάνδη και σε άλλα μέρη πάλεψαν θαρραλέα ενάντια στον Κερενσκισμό, δίπλα-δίπλα με τους Μπολσεβίκους. Παρά την ιδεολογική σύγχυση τους, [5 ] οι περισσότεροι από αύτους είχαν αγωνιστεί σκληρά τον Οκτώβριο. Την επαύριο της προλεταριακής νίκης, το κίνημα τους είχε αποκτήσει ένα εξαιρετικό σθένος. Καμία εξουσία δεν τους εμπόδιζε συνέχισαν με την επίταξη σπιτιών κατόπιν δικης τους πρωτοβουλίας, το μπολσεβικικό κόμμα διαπραγματευόνταν με τις οργανώσεις τους σε ίσους όρους στη Μόσχα είχαν μια μεγάλη καθημερινή εφημερίδα,την Anarkhiya(Αναρχία). (Η Γκόλος Τρούντα , ή Φωνή της Εργασίας, το αναρχο-συνδικαλιστικό περιοδικό στην Πετρούπολη, που κατά καιρούς συναγωνίζονταν σε επιρροή την Πράβδα του Λένιν, έκλεισε μόνο λόγω των σφαλμάτων των συντακτών που ήταν διαιρεμένοι πάνω στο ζήτημα του επαναστατικού πολέμου ο Βολίν [6] και οι φίλοι του εγκατέλείψαν την προπαγάνδα για να διαμορφώσουν ένα ένοπλο αντάρτικο σώμα , και πήγαν μακριά στο μέτωπο όπου αυτό τοπ σώμα αποδείχθηκε σχεδόν άχρηστο.) η Anarkhiya, που εκδίδoνταν από τους αδελφούς Gordin, [7] αφοσιωμένοι σε μια εμπύρετη προπαγάνδα, μιας εξ ολοκλήρου ιδεαλιστικής και δημαγωγικής ποιότητας, η οποία φαινόταν να μην έχει καμία επαφή με οποιαδήποτε πραγματικότητα. Ας δούμε μερικά θέματα αυτού του φύλλου, από τον Απρίλιο του 1918. Πρέπει να αναφερθεί ότι αυτός είναι ο χρόνος αμέσως πριν από την κατάρρευση του αναρχισμού στη. ρωσική επανάσταση: μετά από τις 12 Απριλίου, δεν υπάρχει πλέον. `”είμαστε ενάντια στα Σοβιέτ από θέση αρχής" γράφαν οι αδελφοί Gordin στις 7 Απριλίου, “δεδομένου ότι είμαστε ενάντια σε όλες τις μορφές κράτους." “λένε ότι σκοπεύουμε να ανατρέψουμε τους Μπολσεβίκους. Αηδίες! Αντιταχθήκαμε ακόμη και στην ανατροπή των Μενσεβίκων!"
Η ίδια πηγή, 10 Απριλίου: "Θεωρούσαμε και ακόμα θεωρούμε την κατάληψη της εξουσίας ως ένα μοιραίο λάθος... αλλά τον Οκτώβριο παλεψαμε στις πρώτες γραμμές." Πάλι: “απειλούμαστε, αλλά είμαστε ήσυχοι. Είναι αδύνατο να χαθούμε: αυτό που είναι μεγάλο δεν μπορεί να χαθεί." Υπήρξε ένα ενιαίο πρακτικό σύνθημα με μεγάλα μαύρα γράμματα στις δύο σελίδες του περιοδικού: ένα ανθρωπιστικό σύνθημα που κατευθύνεται ενάντια στην Cheka (που εκείνη την περίοδο ήταν αρκετά ήπια): “μην πυροβολήστε τα άτομα που συλλαμβάνονται χωρίς όπλα” Αυτό το είδος της φρασεολογίας, όσο βίαια και να είναι ήταν κατά διαστήματα, εμφανίζεται να είναι αβλαβής. Αλλά αυτό δεν ήταν το πρόβλημα.
Μόνο στη Μόσχα , οι δυνάμεις των αναρχικών, διαιρεμένες σε πλήθος ομάδων, υποομάδων, τάσεων και υποτάσεων, από τον ατομικισμό στο συνδικαλισμό, μέσω του κομμουνισμού και πολλών άλλων αρκετά φανταστικών -ισμών:ανερχόταν σε αρκετές χιλιάδες άτομα, οπλισμένων ως επί το πλείστον. Στο τότε περιβάλλον της πείνας, η πραγματική δημαγωγία των ελευθεριακών προπαγανδιστών γινόνταν δεκτή σε αρκετό βαθμό από τα οπισθοδρομικά στοιχεία του λαού . Ένα μαύρο “γενικό επιτελείο” "κατεύθυνε αυτές τις δυνάμεις, οι οποίες αποτέλεσαν πράγματι ένα είδος οπλισμένου κράτους - ανεύθυνο, μη αυτοπειθαρχημένο και ανεξέλεγκτο - μέσα στο κράτος. Οι αναρχικοί οι ίδιοι αναγνώρισαν ότι ύποπτα στοιχεία, τυχοδιώκτες, κοινοί εγκληματίες και αντεπαναστάτες αναπτύσσονταν μεταξύ τους, αλλά οι ελευθεριακές αρχές τους δεν τους επέτρεπαν να αρνηθούν την είσοδο στις οργανώσεις τους σε οποιοδήποτε άτομο, ή να θέσουν οποιοδήποτε υπό πραγματικό έλεγχο. Καταλάβαιναν ότι το κίνημα τους έπρεπε να καθαριστεί, αλλά αυτό ήταν αδύνατο χωρίς μια εξουσία ή μια πειθαρχημένη οργάνωση. Οι διασπάσεις μεταξύ τους και η απέχθεια για την εξουσία οδηγούσε αργά στην πολιτική αυτοκτονία του κινήματος, η οποία γινόταν περισσότερο κοντινή μέρα με την ημέρα.
Η Anarkhiya δημοσίευσε συχνά ανακοινώσεις όπως αυτή: `”το Συμβούλιο της Αναρχικής Ομοσπονδίας. Θλιβερές καταχρήσεις συνεχίζονται. Άγνωστα πρόσωπα διευθύνουν συλλήψεις και αποσπούν χρήματα στο όνομα της Ομοσπονδίας. Η ομοσπονδία δηλώνει ότι δεν θα ανεχτεί οποιεσδήποτε κατασχέσεις με σκοπό τον προσωπικό εμπλουτισμό.” (Αυτό την 1η Απριλίου.) `
“Το Μαύρο Γενικό Επιτελείο αναγγέλλει ότι δεν θα αναλάβει την ευθύνη για οποιεσδήποτε διαδικασίες εκτός αν πρόκυπτουν κατόπιν οδηγίας που υπογράφεται από τουλάχιστον τρία μέλη του και παρουσία τουλάχιστον ενός μέλους." (Η ίδια ημερομηνία.)
Το Γενικό Επιτελείο υποψιαζόνταν τα μέλη του τόσο πολύ όπου δύο υπογραφές δεν ήταν αρκετές! Αυτές οι προφυλάξεις ενάντια στη ληστεία ήταν μάταιες.
Σκεφτόντουσαν μερικοί από τους αναρχικούς να καταφέρουν ένα θανατηφορό πλήγμα στους Μπολσεβίκους ; Η ισχύς έχει μια ορισμένη λογική, και ήταν ισχυροί. Είτε στις 7 είτε στις 8 Απριλίου, ο Ζακ Sadoul συνάντησε τον Αλέξανδρο Γκει, [8 ] ένας από τους ηγέτες των αναρχικών που είχαν συνδράμει υπέρ των Σοβιέτ. “Έβριζε με μένος εναντίον των Μπολσεβίκων” ανακαλεί ο Sadoul (ο Γκει, να σημειωθεί, ήταν στην άκρα δεξιά του αναρχισμού, μεταξύ των σοβιετικών αναρχικών,που ήταν σύμμαχοι του κομμουνιστικού κόμματος). Διάφορες πόλεις στο νότο ήταν ήδη υπό έλεγχο των αναρχικών. Ο Γκει εθεώρησε ότι εκείνη την στιγμή είχε αρκετές χιλιάδες οπλισμένους στη διάθεσή του στη Μόσχα. Αλλά ο χρόνος για δράση δεν ήταν ακόμα ώριμος. Οι μοναρχικοί είχαν ενωθεί με το κίνημα τους, προσπαθώντας να το εκμεταλλευτούν στο έπαρκο του. Αυτά τα διεφθαρμένα και επικίνδυνα στοιχεία έπρεπε πρώτα να καθαριστούν. Σε έναν μήνα ή δύο, οι αναρχικοί θα έσκαβαν τον τάφο των Μπολσεβίκων - και η βασιλεία του κτήνους θα τελείωνε.[9 ] Εγω ο ίδιος ήξερα ότι λίγο προηγουμένως μια Συνεδρίαση των ηγετών της Ομοσπονδίας Αναρχικών είχε πραγματοποιηθεί στην οποία η δυνατότητα μιας εξέγερσης εναντίον των Μπολσεβίκων είχε συζητηθεί. Αλλά τι έπειτα; Πώς θα μπορούσαν να αποφύγουν την αναγκαιότητα να πάρουν την εξουσία; ; Δύο επιδρόντες ομιλητές, ο Β - και ο Ν -, αντέταξαν την ιδέα μιας εξέγερσης λόγω του ότι θα ήταν “ανόητο να πάρουμε την ευθύνη και την μοιραία δυσφήμηση για μια οικονομική κατάσταση που ήταν πέρα για πέρα αδιόρθωτη” "και ότι “δεν θα μπορούσαμε να κρατήσουμε για πολύ" .
Διάφορα γεγονότα όπως μια επίθεση σε ένα αμερικανικό αυτοκίνητο, η δολοφονία διάφορων πρακτόρων της Cheka που έγινε μετά από τη συνοπτική εκτέλεση διάφορων ληστών και τις συλλήψεις κάποιων “καταχραστών” που αναλήφθηκαν αμέσως από την Ομοσπονδία Αναρχικών, οδήγησαν τον Dzerzhinsky, ο Πρόεδρος της Cheka, να επιμείνουν στην εκκαθάριση της Μαύρης Φρουράς. 5,000 σοβιετικοί στρατιώτες συμμετείχαν σε αυτήν την επιχείρηση, ττη νύχτα 11-12 Απριλίου. Τα σπίτια που είχαν καταληφθεί από τους αναρχικούς και που τα υπερασπίζονταν με τα πολυβόλα τους περικυκλώθηκαν. Στους κατόχους δόθηκαν είκοσι λεπτά για να παραδοθούν. Σε μερικές περιπτώσεις υπήρξε αιματοχυσία το πυροβολικό χρησιμοποιήθηκε ενάντια στη Λέσχη Αναρχίας, η πολιορκία μιας ελευθεριακής ακρόπολης διήρκεσε δέκα ώρες. Κατ' αυτό τον τρόπο, είκοσι επτά σπίτια λήφθηκαν, είκοσι ομάδες αφοπλίστηκαν και 500 άνθρωποι συλλήφθηκαν. Οι νεκροί και τραυματίες ανήλθαν σε μερικές δωδεκάδες. Κανένας γνωστός αναρχικός δεν σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια αυτής της αψιμαχίας, η οποία δεν ακολουθήθηκε ούτε από συνοπτικές εκτελέσεις (όπως έχει φημολογηθεί) ούτε από άλλα αυστηρά μέτρα. Η καθημερινή εφημερίδα Anarkhiya επανεμφανίστηκε στις 21 Απριλίου με τον τίτλο: “Κάτω με την απολυταρχία!” [10 ]
Μέχρι ποιό σημείο αντεπαναστάτες εκμεταλλεύτηκαν την προνομιούχα θέση της Μαύρης Φρουράς; Σε αυτό το σημείο θα αναφέρω μόνο ένα κομμάτι των στοιχείων, αυτό του στρατηγού Goppers, [11 ] που συμμετείχε στιε συνωμοσίες των ανώτερων υπαλλήλων της “Πατρίδα και Ελευθέρια Αμυντική Λίγκα”. Οι ηγέτες της ένωσης δεν ήξεραν σε ποιό μέρος στη Μόσχα όπου μπορούσαν να στεγάσουν τις ομάδες τους.
Κάποιος μπορεί να στηριχθεί στην μαχητκή ικανότητα μιας οργάνωσης [ γράφει ο Goppers ] μόνο εάν τα μέλη του υπόκειται σε στρατιωτική πειθαρχία. .. και κάτω από την εντολή ενός ηγέτη. Οι λέσχες αναρχικών μας έδωσαν την κατάλληλη ευκαιρία . Ανεχόμενες από τους Μπολσεβίκους.... Στην αρχή του Απριλίου, εξήντα ή εβδομήντα από τα μέλη μας εγκαταστάθηκαν σε αυτές τις λέσχες. Δεν χρειαζόταν πλέον να βασανίζουμε τους εγκεφάλους μας για το που να βάζαμε τα μέλη μας που φθάναν από την επαρχία. Το μόνο που έπρεπε να κάνω ήταν να παρέχω σε αυτούς ένα πέρασμα και να τους κατευθύνω στον επικεφαλής του “αναρχικου τμήματος” μας που θα τους τοποθετούσε σε ένα μεγάλο σπίτι που είχε καταληφθεί από τους ελευθεριακούς . Στην ηγεσία των αναρχικών μας είχαμε έναν καπετάνιο πυροβολικού ο οποίος σε εμφάνιση και χαρακτήρα ταίριαζε ακριβώς με τη λογοτεχνική εικόνα του αναρχικού. ..
Οι αντεπαναστάτες ανώτεροι υπάλληλοι που συλλήφθηκαν κατά τη διάρκεια του αφοπλισμού των αναρχικών έπρεπε μόνο να παίξουν τον ρόλο τους ως αναρχικοί προκειμένου να ελευθερωθούν υπομονετικά μετά από κάποιες εβδομάδες. Ξέρω για διάφορες άλλες παρόμοιες εκθέσεις από τις αντεπαναστατικές πηγές. Καθορίζουν ειδικότερα τις λέσχες της “Τρίτης Επανάστασης” να συχνάζονται από “ξένους αξιωματικούς”.[12]
Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΟΙ ΑΠΟΣΤΑΤΕΣ ΤΗΣ
Ο αφοπλισμός των αναρχικών διεξήχθη με λίγη δυσκολία στην Πετρούπολη, Vologda και άλλες περιοχές. Στις 15 Μαιου υπήρξε μια αναρχική εξέγερση στο Tsaritsyn (τώρα Stalingrad). Στις 17 Μαίου μια εξέγερση των Μαξιμαλιστων και των ελευθεριακών εμφανίστηκε επίσης στο Σαράτοβ. Η Ουκρανία παρέμεινε μια ζωηρή εστία για το αναρχικό κίνημα εδώ η αντάρτικη δράση θα κρατούσε για χρόνια.
Κατά συνέπεια, μια απλή αστυνομική τερμάτισε το ρόλο του αναρχισμού στη ρωσική επανάσταση. Δεν υπήρξε καμία ανάγκη να εφαρμοστεί μια πολιτική εκστρατεία ενάντια σε αυτό. Ούτε ο Τύπος ούτε αγκιτάτορες ενεπλάκη σε μια εκστρατεία για να προετοιμάσει τις μάζες για τον αφοπλισμό των ελευθεριακών ή για να δικαιολογήσει αυτή την δράση. Όσο και αν φαινομενικά τρομεροί ήταν οι Μαυροφρουροί η πολιτική επιρροή τους ήταν μηδενική. Ολόκληρη η δύναμή τους βρισκόταν σε μερικά πολυβόλα που είχαν περιέλθει στον έλεγχο ενός μικρού αριθμού σποφασισμένων ατόμων.
Το “κόμμα” των αναρχικών κατέστη ανίκανο οποιασδήποτε πρακτικής πρωτοβουλίας μέσω των διασπάσεων του, του ουτοπικού πνεύματός του, της περιφρόνησής του για την πραγματικότητα, των φανταχτερής συνθηματολογίας του και της έλλειψής οργάνωσης και πειθαρχίας. Ότι απέκτησε με πραγματικές ικανοτήτες και ενέργειες σπαταλήθηκε σε μικρές και χαοτικές προσπάθειες. Ήταν, εν τέλει, ένα διακριτό και οπλισμένο κόμμα που, δεδομένου ότι έχουμε δει, πως προσπάθησε να οργανωθεί με το δικό του Γενικό Επιτελείο. Αλλά ήταν άμορφο κόμμα χωρίς τα καθορισμένα περιγράμματα ή την κατεύθυνση οργάνων - δηλαδή, χωρίς έναν εγκέφαλο ή ένα νευρικό σύστημα - ένα παράξενο είδος κόμματος που ήταν στο έλεος των πιό αντιφατικών στόχων και ήταν ανίκανο να ασκήσει οποιοδήποτε έλεγχο πάνω στο ίδιο. Ήταν ανεύθυνο κόμμα στο οποίο οι μεμονωμένες έξυπνες προσωπικότητες εξουσιάζονταν από κλίκες, από ξένες πιέσεις ενός ιδιαίτερα ύποπτου είδους και από τα ένστικτα της ομάδας, που διαλύονταν εν τέλει χωρίς καμία επίδραση. Ήταν ανεφάρμοστο κόμμα για τους καιρούς του κοινωνικού πολέμου: γιατι οποιοδήποτε πόλεμο στις σύγχρονες συνθήκες απαιτεί από τις μαχόμενες μονάδες της μια κεντρική συγκέντρωση πληροφοριών,σκέψης και θέλησης. Απαιτεί τους μοχλούς που είναι ήπια υπάκουοι στις αποφάσεις μιας ηγεσίας, και μια σαφής εκτίμηση των γεγονότων και των δυνατοτήτων, τα οποία μπορούν να έρθουν μόνο μέσω μιας ευδιάκριτης θεωρίας.
Με τον αφοπλισμό των αναρχικών, οι Μπολσεβίκοι - και οι αριστεροί Εσέροι που έδωσαν τουλάχιστον τη σιωπηρή συγκατάθεση στην επιχείρηση – υπάκουσαν στην επιτακτική ανάγκη να φυλάξουν την οπισθοφυλακή της επανάστασης. Θα μπορούσε η επανάσταση να ανεχτεί τα φρούρια αναρχικών πίσω της; έξω από τον έλεγχό της; Με το σχηματισμό του Κόκκινου Στρατού, μια μακροχρόνια φάση αγώνα άνοιγε τώρα μεταξύ των δυνάμεων των ανταρτών και των διοργανωτών των κανονικών στρατευμάτων. (Θα επιστρέψουμε σε αυτό το θέμα αργότερα.) Η υπεράσπιση της Ουκρανίας είχε παρουσιάσει απάνθρωπα τις αδυναμίες των αντάρτικων σωμάτων. Αυτά τα αποσπάσματα, που αποτελούνται συχνά από τυχοδιώκτες, συχνά από άριστους επαναστάτες , ή πιό συνήθως ενός μίγματος των δύο, αρνήθηκαν να πραγματοποιήσουν τις διαταγές “από πάνω” και προσπάθησαν να κάνουν πόλεμο σύμφωνα με τα καπρίτσια τους. Προκειμένου να δημιουργηθεί ένας στρατός η αντίσταση αυτών των τάσεων έπρεπε να καμφθεί. Προκειμένου να καμφθούν, ήταν απαραίτητο να απομακρυνθεί το καθεστώς των ανταρτών μέσα στην ίδια την πρωτεύουσα.
Για πρώτη φορά οι Μπολσεβίκοι υποχρεώθηκαν από τους αναρχικούς να καταστείλουν μια διαφωνούσα δύναμη μια μειονότητα μέσα στην επανάσταση. Οι συναισθηματικοί επαναστάτες θα είχαν διστάσει. Αλλά ποιά θα ήταν η συνέπεια; Είτε η Μαύρη Φρουρά θα είχε οργανώσει τελικά μια εξέγερση, και η Μόσχα θα είχε υποβληθεί σε μερικές ημέρες ατέρμονης επικίνδυνης διαταραχής (είναι αρκετό να σκεφτεί κανείς την πείνα και τους αντεπαναστάτες που περιμέναν και ήδη είχαν οργανώσει ισχυρές δυνάμεις ): ειδάλλως η φρουρά θα διαλυόταν βαθμιαία, μετά από μια ολόκληρη σειρά γεγονότων με μια αβέβαιη έκβαση. Οποιαδήποτε επανάσταση που δεν θα μπορούσε να υποτάξει τους αποστάτες της όταν οπλιστούν για να διαμορφώσουν ένα εμβρυικό κράτος μέσα στο κράτος θα προσφέροταν, διαιρεμένη, στα χτυπήματα των εχθρών της.
Το κόμμα του προλεταριάτου πρέπει να ξέρει, στις ώρες της απόφασης, πώς να σπάσει την αντίσταση των οπισθοδρομικών στοιχείων μεταξύ των μαζών πρέπει να ξέρει πώς να σταθεί σταθερό μερικές φορές ενάντια στις μάζες, μεταξύ των οποίων η πείνα (παραδείγματος χάριν) μπορεί να φυτεψει ένα πνεύμα ηττοπάθειας, πρέπει να ξέρει πώς να πάει ενάντια στο ρεύμα, και να αναγκάσει την προλεταριακή συνείδηση να επικρατήσει ενάντια στην έλλειψη συνείδησης και ενάντια στις ξένες ταξικές επιρροές. Ακόμη περισσότερο πρέπει να ξέρει πώς να φέρει την αποστασία σε υπακοή. Τέτοιες δυσαρέσκειες και αποστασίες προκύπτουν από μειοψηφίες , εντούτοις, θα ήταν αρκετά ηλίθιο να φοβεριστούν αυτές οι μειοψηφίες. Πρέπει να γίνει σε αυτό το σημείο μια διάκριση μεταξύ αντεπαναστατών και αποστατών της ίδιας της επανάστασης. Οι τελευταίοι δεν είναι εχθροί ανήκουν στην κατηγορία μας ανήκουν στην επανάσταση. Θέλουν, μπορούν και πρέπει να την εξυπηρετήσουν με κάποιο τρόπο. Δεν είναι ούτε μοιραία ούτε απαραιτήτως ούτε απολύτως λανθασμένοι. Το να χρησιμοποιηθούν ενάντια τους οι μέθοδοι καταστολής που είναι αναπόφευκτες ενάντια στην αντεπανάσταση σαφώς θα ήταν εγκληματικό και καταστρεπτικό και το μόνο που θα επετύγχανε θα ήταν να αντικαταστήσει τη διαφωνία με πικρές και αιματηρές διασπάσεις.
Οι Μπολσεβίκοι δεν πέσαν σε αυτό το λάθος. Ο Τύπος τους θα δηλώσει ότι "κανένα εμπόδιο δεν θα τοποθετούταν στον δρόμο των αναρχικών” στην ύπαρξη τους και της προπαγάνδας τους. Μόλις αφοπλιστήκαν, διατήρησαν τον Τύπο τους, τις οργανώσεις τους και τις λέσχες τους. Οι μικρές ομάδες που αντιπροσώπευσαν τις τρεις ή τέσσερις ελευθεριακές τάσεις, των οποίων η ταυτότητα ταλαντευόνταν συνεχώς σε αντίθετες κατευθύνσεις - μερικές προσελκύονται προς τον Μπολσεβικισμό με την ενδεχόμενη αφομοίωση στο κομμουνιστικό κόμμα, άλλες έλκονται προς το πιό αδιάλλακτο αντισοβιετισμό – θα φυτοζωούν χωρίς να ασκούν οποιουδήποτε είδους αξιοπρόσεχτη επιρροή.[13 ]
Σημειώσεις του εκδότη:
[ 4 ] Οι αναρχικοί είχαν καταλάβει την βίλα του πρώην-υπουργού Durnovo [ που μετέτρεψαν σε ένα κέντρο ανάπαυσης των εργαζομένων ]: η Προσωρινή κυβέρνηση προσπάθησε μάταια να τους διώξει.
[ 5 ] Αμέσως πριν από την Οκτωβριανή Επανάσταση , Golos Truda, το αναρχο-συνδικαλιστικό έντυπο εκδίδονταν εβδομαδιαία από τους Voline, Α. Shapiro, Υ. Grossman-Roshchin και άλλους, είχε εκφράσει την αποδοκιμασία του μιας εξέγερσης που θα μπορούσε να ολοκληρωθει μόνο στην καθιέρωση μιας νέας εξουσίς: προσθέτοντας, εντούτοις, ότι... θα ακολουθούσε τις μάζες. [ Διακήρυξη που τυπώθηκε στην Άγνωστη Επανάστασ (Παρίσι, 1947), σελ. 193 ] Την ίδια περίοδο ο ακόλουθος του Κροπότκιν Atabekian , που ήταν στη Μόσχα, θρηνούσε για τις “φρίκες του εμφύλιου πολέμου”. Ο γερό-Kropotkin ο ίδιος, πιστός στους συμμάχους και στις δικές του παραισθήσεις του 1914, θεωρούσε τους Μπολσεβίκους ως ‘πράκτορες της Γερμανίας", μια θέση που διατήρησε σταθερά μέχρι το θάνατό του.
[ 6 ] Vsevolod Volin (Voline) ή Eichenbaum, ο αναρχο-συνδικαλιστής μαχητής, είχε ζήσει για μερικά έτη στην Αμερική: μετέπειτα, γίνεται ένας από τους ηγέτες του ελευθεριακού κινήματος στην Ουκρανία γνωστό ως Nabat (Κώδωνας Κινδύνου) που υποστήριξε τον Makhno και προσπάθησε να παρέχει σε αυτόν μια ιδεολογία (1919-20). Διώχθηκε από τη σοβιετική Δημοκρατία το 1921, [ο Voline συμμετείχε στην εύρεση πρόνοιας στο εξωτερικό για τους διωγμένους Ρώσους αναρχικούς και δημοσίευσε σημαντικό έργο για την ιστορία των αναρχικών πέθανε στο Παρίσι το 1945. ]
[ 7 ]Ένας από τους αδελφούς Gordin, έγινε υπερασπιστής μιας διεθνούς γλώσσας των λέξεων, που γράφεται με μονοσύλλαβες φράσεις, η γλώσσα AO: ο άλλος, το 1920-21 ίδρυσε το δόγμα της αναρχο-Καθολικότητας (το οποίο φάνηκε να τον οδήγησε γρήγορα προς τον κομμουνισμό), έχει τώρα, νομίζω, αποσυρθεί από την πολιτική ζωή. [ και οι δύο από τους αδελφούς Gordin συλλήφθηκαν για συνοπτικές περιόδους στις αρχές της δεκαετίας του '20: και οι δύο μετανάστευσαν έπειτα ο ένας στις Ηνωμένες Πολιτείες και έγινε προτεστάντης ιεραπόστολος και ο άλλος άποικος στο Ισραήλ. ]
[ 8 ] ο Αλέξανδρος Gay, ένας αναρχο-κομμουνιστής, είχε ζήσει στην Ελβετία για πολλά έτη ως επαναστάτης εξόριστος. Ήταν μέλος της Πανρωσικής Σοβιετικής Εκτελεστικής Επιτροπής. Κατά τη διάρκεια μιας ασθένειας, έπρεπε να πάει για την υγεία του στον Καύκασο, όπου συμμετείχε πολύ σθεναρά στον εμφύλιο πόλεμο. Υπεράσπισε Pyatigorsk και Kislovodsk και ήταν ένας από τους διοργανωτές του κόκκινου τρόμου στην περιοχή Terek. Οι Λευκοί τον έπιασαν τον Ιανουάριο του 1919 στο Kislovodsk, όπου καταβεβλημένος από τυφό, τον βρήκε ο θάνατος στο κρεβάτι του. Μερικές ημέρες αργότερα, κρέμασαν τη σύζυγό του, Ξένια Gay.
[ 9 ] Ζακ Sadoul, Σημειώσεις για την Μπολσεβίκικη Επανάσταση (Παρίσι, 1919), επιστολή στον Αλβέρτο Thomas 8 Απριλίου 1918.
[10 ] [ Η αντιμετώπιση από τον Victor Serge του όλου γεγονότος είναι κάπως αόριστη. Παρά την επιμονή του ότι κανένας γνωστός ή διάσημος αναρχικός (aucun anarchiste connu) δεν σκοτώθηκε στην αψιμαχία, ένας κορυφαίος εργαζόμενος αναρχικός ονόματι Khodunov, που ήταν εκλεγμένος στο Σοβιέτ της Μόσχας από το εργοστάσιό του και είχε παλεψει στην επανάσταση του Οκτωβρίου, πυροβολήθηκε από την Cheka ενώ ήταν υπό την επιτήρησή τους μετά από την επιδρομή (Maximov, η Λαιμητόμος στην Εργασία (Σικάγο, 1940), σελ.388-9) από τους άλλους αναρχικούς που σκοτώθηκαν (για τον αριθμό των οποίων οι πηγές μας είναι ασαφείς), θα ήταν μια αυθαίρετη κρίση να δηλώσει κάποιος ότι κανείς δεν ήταν ‘γνωστός". Και ενώ η Anarkhiya επανεμφανίστηκε περίπου στις 21 Απριλίου, η εμφάνισή της υπόκειτο στην παρενόχληση από την κυβερνητική πίεση ενάντια στις δημοσιεύσεις αναρχικών. Δείτε Paul Avrich, οι ρωσικοί αναρχικοί (Princeton, 1967), σελ. 184-5, και Maximov, op. cit., σχηματισμοί και ομάδες αναρχικών σελ. 410, διαλύθηκαν στην πραγματικότητα σε αυτήν την περίοδο. ]
[ 11 ] Karlis Goppers, Τέσσερις Ήττες (Cetri Sabrakumi) (Ρήγα, 1920).
[ 12 ] Βλέπε Α. Vetliugin, Τυχοδιώκτες του Εμφυλίου Πολέμου (danskoi Voiny Avantiuristy Grazh) (Παρίσι, 1921).
[ 13 ] [ για μια πλήρη περιγραφή των διάφορων τάσεων του ρωσικού αναρχισμού, αρκετές από τις οποίες δεν ήταν ούτε υπέρ των μπολσεβίκων ούτε “αντι-σοβιετικές", και που βρήκαν, αντίθετα προς τον Serge, μεγάλη δυσκολία στην διατήρηση των εντύπων τους, της οργάνωσης τους και των λεσχών τους, δείτε Avrich, op. cit., τα κεφάλαια 7 ..8 και τον επίλογο]
