ο Αφοπλισμός των Αναρχικών:Βίκτωρ Σερζ

Ο Βίκτωρ Σερζ ήταν αρχικώς μέλος των Εσέρων στα 18 του γίνεται αναρχικός το 1919 με το που πάει στην Ρωσία(ήταν στην Γαλλία μέχρι τότε) γίνεται μπολσεβίκος αλλά πάντα με κριτική σκοπιά. Το 1921 θα διαμαρτυρηθεί για την αντιμετώπιση της ανταρσίας της Κρονστάνδης.Το 1923 θα συνδεθεί με την Αριστερή αντιπολίτευση του Τρότσκι και με τους οποιούς δεν θα αργήσει να έρθει σε σύγκρουση. Το 1928 θα διαγραφεί από το Μπολσεβίκικο κόμμα. θα φυλακιστεί το 33 και θα αφεθεί ελεύθερος , θα πεθάνει το 1947.
Το βιβλίο από το οποίο παραθέτω το απόσπασμα γράφτηκε μεταξύ 1925-28 η τελική του μορφή εμφανίστηκε το 1930.
Παρόλο που σίγουρα δεν έχουμε να κάνουμε με ένα συγγραφεία αντιαναρχικό ή πιστού μπολσεβίκικου μέλους(κάθε άλλο!) στο απόσπασμα υπάρχουν ενδιαφέροντα σημεία:

α.Τονίζεται ότι οι αναρχικοί στην Ρωσία ήταν ευάλωτοι στην παρείσφρηση μοναρχικών και αντεπαναστατών και ταυτόχρονα περιγράφει το επικίνδυνο χάος πράξεων και ιδεών του κινήματος.
β.Αναφέρει στην ουσία ότι οι Μπολσεβίκοι καλώς τους αντιμετωπίσαν γιατί ετοιμάζαν αντισοβιετική εξέγερση. Δεν παρουσιάζει μια αθώα εικόνα των αναρχικών ως θύματα όπως ο Βολίν στην "Άγνωστη Επανάσταση" ή ο Μωρις Μπριντον στο "Μπολσεβίκοι και Εργατικός Έλεγχος" . Οι αναρχικοί της Μόσχας κάθε άλλο πάρα αθώα παιδιά ήταν και μάλιστα δεν ήταν καν υπερ της σοβιετικής εξουσίας !.

μετάφραση ενός αποσπάσματος από το έργο του Σερζ:
"Year One of the Russian Revolution"
http://www.marxists.org/archive/serge/1930/year-one/index.htm

Ο ΑΦΟΠΛΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ

Αυτές οι συνθήκες διαμόρφωσαν το υπόβαθρο για τον αφοπλισμό των αναρχικών, ο οποίος πραγματοποιήθηκε στη νύχτα 11 με 12 Απριλίου.

Η ασήμαντη επιρροή των αναρχικών μεταξύ των εργαζόμενων μαζών βεβαιώνεται από το μικρό αριθμό θέσεων που είχαν στα Σοβιετ και στο Συνέδριο των Σοβιέτ, όπου, κατά κανόνα, δεν είχαν περισσότερους από μισή ντουζίνα από τους αρκετούς εκατοντάδες σύνεδρους διάφορες ελευθεριακές ομάδες, επιπλέον, μποϊκόταραν τα Σοβιέτ, ως όργανα εξουσίας. Εντούτοις, οι μικρές ομάδες τους είχαν γίνει ευδιάκριτες, από τον Μάιο και τον Ιούνιο του 1917, στα αιματηρά γεγονότα στη βίλα του Durnovo στη Πετρούπολη, [4 ] και έπειτα από το ρόλο τους στις ημέρες του Ιουλίου που ήταν το προοίμιο της εξέγερσης του Οκτωβρίου αυτές οι διαδηλώσεις ήταν εν μέρει η δουλειά τους. Στην Κρονστάνδη και σε άλλα μέρη πάλεψαν θαρραλέα ενάντια στον Κερενσκισμό, δίπλα-δίπλα με τους Μπολσεβίκους. Παρά την ιδεολογική σύγχυση τους, [5 ] οι περισσότεροι από αύτους είχαν αγωνιστεί σκληρά τον Οκτώβριο. Την επαύριο της προλεταριακής νίκης, το κίνημα τους είχε αποκτήσει ένα εξαιρετικό σθένος. Καμία εξουσία δεν τους εμπόδιζε συνέχισαν με την επίταξη σπιτιών κατόπιν δικης τους πρωτοβουλίας, το μπολσεβικικό κόμμα διαπραγματευόνταν με τις οργανώσεις τους σε ίσους όρους στη Μόσχα είχαν μια μεγάλη καθημερινή εφημερίδα,την Anarkhiya(Αναρχία). (Η Γκόλος Τρούντα , ή Φωνή της Εργασίας, το αναρχο-συνδικαλιστικό περιοδικό στην Πετρούπολη, που κατά καιρούς συναγωνίζονταν σε επιρροή την Πράβδα του Λένιν, έκλεισε μόνο λόγω των σφαλμάτων των συντακτών που ήταν διαιρεμένοι πάνω στο ζήτημα του επαναστατικού πολέμου ο Βολίν [6] και οι φίλοι του εγκατέλείψαν την προπαγάνδα για να διαμορφώσουν ένα ένοπλο αντάρτικο σώμα , και πήγαν μακριά στο μέτωπο όπου αυτό τοπ σώμα αποδείχθηκε σχεδόν άχρηστο.) η Anarkhiya, που εκδίδoνταν από τους αδελφούς Gordin, [7] αφοσιωμένοι σε μια εμπύρετη προπαγάνδα, μιας εξ ολοκλήρου ιδεαλιστικής και δημαγωγικής ποιότητας, η οποία φαινόταν να μην έχει καμία επαφή με οποιαδήποτε πραγματικότητα. Ας δούμε μερικά θέματα αυτού του φύλλου, από τον Απρίλιο του 1918. Πρέπει να αναφερθεί ότι αυτός είναι ο χρόνος αμέσως πριν από την κατάρρευση του αναρχισμού στη. ρωσική επανάσταση: μετά από τις 12 Απριλίου, δεν υπάρχει πλέον. `”είμαστε ενάντια στα Σοβιέτ από θέση αρχής" γράφαν οι αδελφοί Gordin στις 7 Απριλίου, “δεδομένου ότι είμαστε ενάντια σε όλες τις μορφές κράτους." “λένε ότι σκοπεύουμε να ανατρέψουμε τους Μπολσεβίκους. Αηδίες! Αντιταχθήκαμε ακόμη και στην ανατροπή των Μενσεβίκων!"

Η ίδια πηγή, 10 Απριλίου: "Θεωρούσαμε και ακόμα θεωρούμε την κατάληψη της εξουσίας ως ένα μοιραίο λάθος... αλλά τον Οκτώβριο παλεψαμε στις πρώτες γραμμές." Πάλι: “απειλούμαστε, αλλά είμαστε ήσυχοι. Είναι αδύνατο να χαθούμε: αυτό που είναι μεγάλο δεν μπορεί να χαθεί." Υπήρξε ένα ενιαίο πρακτικό σύνθημα με μεγάλα μαύρα γράμματα στις δύο σελίδες του περιοδικού: ένα ανθρωπιστικό σύνθημα που κατευθύνεται ενάντια στην Cheka (που εκείνη την περίοδο ήταν αρκετά ήπια): “μην πυροβολήστε τα άτομα που συλλαμβάνονται χωρίς όπλα” Αυτό το είδος της φρασεολογίας, όσο βίαια και να είναι ήταν κατά διαστήματα, εμφανίζεται να είναι αβλαβής. Αλλά αυτό δεν ήταν το πρόβλημα.

Μόνο στη Μόσχα , οι δυνάμεις των αναρχικών, διαιρεμένες σε πλήθος ομάδων, υποομάδων, τάσεων και υποτάσεων, από τον ατομικισμό στο συνδικαλισμό, μέσω του κομμουνισμού και πολλών άλλων αρκετά φανταστικών -ισμών:ανερχόταν σε αρκετές χιλιάδες άτομα, οπλισμένων ως επί το πλείστον. Στο τότε περιβάλλον της πείνας, η πραγματική δημαγωγία των ελευθεριακών προπαγανδιστών γινόνταν δεκτή σε αρκετό βαθμό από τα οπισθοδρομικά στοιχεία του λαού . Ένα μαύρο “γενικό επιτελείο” "κατεύθυνε αυτές τις δυνάμεις, οι οποίες αποτέλεσαν πράγματι ένα είδος οπλισμένου κράτους - ανεύθυνο, μη αυτοπειθαρχημένο και ανεξέλεγκτο - μέσα στο κράτος. Οι αναρχικοί οι ίδιοι αναγνώρισαν ότι ύποπτα στοιχεία, τυχοδιώκτες, κοινοί εγκληματίες και αντεπαναστάτες αναπτύσσονταν μεταξύ τους, αλλά οι ελευθεριακές αρχές τους δεν τους επέτρεπαν να αρνηθούν την είσοδο στις οργανώσεις τους σε οποιοδήποτε άτομο, ή να θέσουν οποιοδήποτε υπό πραγματικό έλεγχο. Καταλάβαιναν ότι το κίνημα τους έπρεπε να καθαριστεί, αλλά αυτό ήταν αδύνατο χωρίς μια εξουσία ή μια πειθαρχημένη οργάνωση. Οι διασπάσεις μεταξύ τους και η απέχθεια για την εξουσία οδηγούσε αργά στην πολιτική αυτοκτονία του κινήματος, η οποία γινόταν περισσότερο κοντινή μέρα με την ημέρα.

Η Anarkhiya δημοσίευσε συχνά ανακοινώσεις όπως αυτή: `”το Συμβούλιο της Αναρχικής Ομοσπονδίας. Θλιβερές καταχρήσεις συνεχίζονται. Άγνωστα πρόσωπα διευθύνουν συλλήψεις και αποσπούν χρήματα στο όνομα της Ομοσπονδίας. Η ομοσπονδία δηλώνει ότι δεν θα ανεχτεί οποιεσδήποτε κατασχέσεις με σκοπό τον προσωπικό εμπλουτισμό.” (Αυτό την 1η Απριλίου.) `

“Το Μαύρο Γενικό Επιτελείο αναγγέλλει ότι δεν θα αναλάβει την ευθύνη για οποιεσδήποτε διαδικασίες εκτός αν πρόκυπτουν κατόπιν οδηγίας που υπογράφεται από τουλάχιστον τρία μέλη του και παρουσία τουλάχιστον ενός μέλους." (Η ίδια ημερομηνία.)

Το Γενικό Επιτελείο υποψιαζόνταν τα μέλη του τόσο πολύ όπου δύο υπογραφές δεν ήταν αρκετές! Αυτές οι προφυλάξεις ενάντια στη ληστεία ήταν μάταιες.

Σκεφτόντουσαν μερικοί από τους αναρχικούς να καταφέρουν ένα θανατηφορό πλήγμα στους Μπολσεβίκους ; Η ισχύς έχει μια ορισμένη λογική, και ήταν ισχυροί. Είτε στις 7 είτε στις 8 Απριλίου, ο Ζακ Sadoul συνάντησε τον Αλέξανδρο Γκει, [8 ] ένας από τους ηγέτες των αναρχικών που είχαν συνδράμει υπέρ των Σοβιέτ. “Έβριζε με μένος εναντίον των Μπολσεβίκων” ανακαλεί ο Sadoul (ο Γκει, να σημειωθεί, ήταν στην άκρα δεξιά του αναρχισμού, μεταξύ των σοβιετικών αναρχικών,που ήταν σύμμαχοι του κομμουνιστικού κόμματος). Διάφορες πόλεις στο νότο ήταν ήδη υπό έλεγχο των αναρχικών. Ο Γκει εθεώρησε ότι εκείνη την στιγμή είχε αρκετές χιλιάδες οπλισμένους στη διάθεσή του στη Μόσχα. Αλλά ο χρόνος για δράση δεν ήταν ακόμα ώριμος. Οι μοναρχικοί είχαν ενωθεί με το κίνημα τους, προσπαθώντας να το εκμεταλλευτούν στο έπαρκο του. Αυτά τα διεφθαρμένα και επικίνδυνα στοιχεία έπρεπε πρώτα να καθαριστούν. Σε έναν μήνα ή δύο, οι αναρχικοί θα έσκαβαν τον τάφο των Μπολσεβίκων - και η βασιλεία του κτήνους θα τελείωνε.[9 ] Εγω ο ίδιος ήξερα ότι λίγο προηγουμένως μια Συνεδρίαση των ηγετών της Ομοσπονδίας Αναρχικών είχε πραγματοποιηθεί στην οποία η δυνατότητα μιας εξέγερσης εναντίον των Μπολσεβίκων είχε συζητηθεί. Αλλά τι έπειτα; Πώς θα μπορούσαν να αποφύγουν την αναγκαιότητα να πάρουν την εξουσία; ; Δύο επιδρόντες ομιλητές, ο Β - και ο Ν -, αντέταξαν την ιδέα μιας εξέγερσης λόγω του ότι θα ήταν “ανόητο να πάρουμε την ευθύνη και την μοιραία δυσφήμηση για μια οικονομική κατάσταση που ήταν πέρα για πέρα αδιόρθωτη” "και ότι “δεν θα μπορούσαμε να κρατήσουμε για πολύ" .

Διάφορα γεγονότα όπως μια επίθεση σε ένα αμερικανικό αυτοκίνητο, η δολοφονία διάφορων πρακτόρων της Cheka που έγινε μετά από τη συνοπτική εκτέλεση διάφορων ληστών και τις συλλήψεις κάποιων “καταχραστών” που αναλήφθηκαν αμέσως από την Ομοσπονδία Αναρχικών, οδήγησαν τον Dzerzhinsky, ο Πρόεδρος της Cheka, να επιμείνουν στην εκκαθάριση της Μαύρης Φρουράς. 5,000 σοβιετικοί στρατιώτες συμμετείχαν σε αυτήν την επιχείρηση, ττη νύχτα 11-12 Απριλίου. Τα σπίτια που είχαν καταληφθεί από τους αναρχικούς και που τα υπερασπίζονταν με τα πολυβόλα τους περικυκλώθηκαν. Στους κατόχους δόθηκαν είκοσι λεπτά για να παραδοθούν. Σε μερικές περιπτώσεις υπήρξε αιματοχυσία το πυροβολικό χρησιμοποιήθηκε ενάντια στη Λέσχη Αναρχίας, η πολιορκία μιας ελευθεριακής ακρόπολης διήρκεσε δέκα ώρες. Κατ' αυτό τον τρόπο, είκοσι επτά σπίτια λήφθηκαν, είκοσι ομάδες αφοπλίστηκαν και 500 άνθρωποι συλλήφθηκαν. Οι νεκροί και τραυματίες ανήλθαν σε μερικές δωδεκάδες. Κανένας γνωστός αναρχικός δεν σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια αυτής της αψιμαχίας, η οποία δεν ακολουθήθηκε ούτε από συνοπτικές εκτελέσεις (όπως έχει φημολογηθεί) ούτε από άλλα αυστηρά μέτρα. Η καθημερινή εφημερίδα Anarkhiya επανεμφανίστηκε στις 21 Απριλίου με τον τίτλο: “Κάτω με την απολυταρχία!” [10 ]

Μέχρι ποιό σημείο αντεπαναστάτες εκμεταλλεύτηκαν την προνομιούχα θέση της Μαύρης Φρουράς; Σε αυτό το σημείο θα αναφέρω μόνο ένα κομμάτι των στοιχείων, αυτό του στρατηγού Goppers, [11 ] που συμμετείχε στιε συνωμοσίες των ανώτερων υπαλλήλων της “Πατρίδα και Ελευθέρια Αμυντική Λίγκα”. Οι ηγέτες της ένωσης δεν ήξεραν σε ποιό μέρος στη Μόσχα όπου μπορούσαν να στεγάσουν τις ομάδες τους.

Κάποιος μπορεί να στηριχθεί στην μαχητκή ικανότητα μιας οργάνωσης [ γράφει ο Goppers ] μόνο εάν τα μέλη του υπόκειται σε στρατιωτική πειθαρχία. .. και κάτω από την εντολή ενός ηγέτη. Οι λέσχες αναρχικών μας έδωσαν την κατάλληλη ευκαιρία . Ανεχόμενες από τους Μπολσεβίκους.... Στην αρχή του Απριλίου, εξήντα ή εβδομήντα από τα μέλη μας εγκαταστάθηκαν σε αυτές τις λέσχες. Δεν χρειαζόταν πλέον να βασανίζουμε τους εγκεφάλους μας για το που να βάζαμε τα μέλη μας που φθάναν από την επαρχία. Το μόνο που έπρεπε να κάνω ήταν να παρέχω σε αυτούς ένα πέρασμα και να τους κατευθύνω στον επικεφαλής του “αναρχικου τμήματος” μας που θα τους τοποθετούσε σε ένα μεγάλο σπίτι που είχε καταληφθεί από τους ελευθεριακούς . Στην ηγεσία των αναρχικών μας είχαμε έναν καπετάνιο πυροβολικού ο οποίος σε εμφάνιση και χαρακτήρα ταίριαζε ακριβώς με τη λογοτεχνική εικόνα του αναρχικού. ..

Οι αντεπαναστάτες ανώτεροι υπάλληλοι που συλλήφθηκαν κατά τη διάρκεια του αφοπλισμού των αναρχικών έπρεπε μόνο να παίξουν τον ρόλο τους ως αναρχικοί προκειμένου να ελευθερωθούν υπομονετικά μετά από κάποιες εβδομάδες. Ξέρω για διάφορες άλλες παρόμοιες εκθέσεις από τις αντεπαναστατικές πηγές. Καθορίζουν ειδικότερα τις λέσχες της “Τρίτης Επανάστασης” να συχνάζονται από “ξένους αξιωματικούς”.[12]

Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΟΙ ΑΠΟΣΤΑΤΕΣ ΤΗΣ

Ο αφοπλισμός των αναρχικών διεξήχθη με λίγη δυσκολία στην Πετρούπολη, Vologda και άλλες περιοχές. Στις 15 Μαιου υπήρξε μια αναρχική εξέγερση στο Tsaritsyn (τώρα Stalingrad). Στις 17 Μαίου μια εξέγερση των Μαξιμαλιστων και των ελευθεριακών εμφανίστηκε επίσης στο Σαράτοβ. Η Ουκρανία παρέμεινε μια ζωηρή εστία για το αναρχικό κίνημα εδώ η αντάρτικη δράση θα κρατούσε για χρόνια.

Κατά συνέπεια, μια απλή αστυνομική τερμάτισε το ρόλο του αναρχισμού στη ρωσική επανάσταση. Δεν υπήρξε καμία ανάγκη να εφαρμοστεί μια πολιτική εκστρατεία ενάντια σε αυτό. Ούτε ο Τύπος ούτε αγκιτάτορες ενεπλάκη σε μια εκστρατεία για να προετοιμάσει τις μάζες για τον αφοπλισμό των ελευθεριακών ή για να δικαιολογήσει αυτή την δράση. Όσο και αν φαινομενικά τρομεροί ήταν οι Μαυροφρουροί η πολιτική επιρροή τους ήταν μηδενική. Ολόκληρη η δύναμή τους βρισκόταν σε μερικά πολυβόλα που είχαν περιέλθει στον έλεγχο ενός μικρού αριθμού σποφασισμένων ατόμων.

Το “κόμμα” των αναρχικών κατέστη ανίκανο οποιασδήποτε πρακτικής πρωτοβουλίας μέσω των διασπάσεων του, του ουτοπικού πνεύματός του, της περιφρόνησής του για την πραγματικότητα, των φανταχτερής συνθηματολογίας του και της έλλειψής οργάνωσης και πειθαρχίας. Ότι απέκτησε με πραγματικές ικανοτήτες και ενέργειες σπαταλήθηκε σε μικρές και χαοτικές προσπάθειες. Ήταν, εν τέλει, ένα διακριτό και οπλισμένο κόμμα που, δεδομένου ότι έχουμε δει, πως προσπάθησε να οργανωθεί με το δικό του Γενικό Επιτελείο. Αλλά ήταν άμορφο κόμμα χωρίς τα καθορισμένα περιγράμματα ή την κατεύθυνση οργάνων - δηλαδή, χωρίς έναν εγκέφαλο ή ένα νευρικό σύστημα - ένα παράξενο είδος κόμματος που ήταν στο έλεος των πιό αντιφατικών στόχων και ήταν ανίκανο να ασκήσει οποιοδήποτε έλεγχο πάνω στο ίδιο. Ήταν ανεύθυνο κόμμα στο οποίο οι μεμονωμένες έξυπνες προσωπικότητες εξουσιάζονταν από κλίκες, από ξένες πιέσεις ενός ιδιαίτερα ύποπτου είδους και από τα ένστικτα της ομάδας, που διαλύονταν εν τέλει χωρίς καμία επίδραση. Ήταν ανεφάρμοστο κόμμα για τους καιρούς του κοινωνικού πολέμου: γιατι οποιοδήποτε πόλεμο στις σύγχρονες συνθήκες απαιτεί από τις μαχόμενες μονάδες της μια κεντρική συγκέντρωση πληροφοριών,σκέψης και θέλησης. Απαιτεί τους μοχλούς που είναι ήπια υπάκουοι στις αποφάσεις μιας ηγεσίας, και μια σαφής εκτίμηση των γεγονότων και των δυνατοτήτων, τα οποία μπορούν να έρθουν μόνο μέσω μιας ευδιάκριτης θεωρίας.

Με τον αφοπλισμό των αναρχικών, οι Μπολσεβίκοι - και οι αριστεροί Εσέροι που έδωσαν τουλάχιστον τη σιωπηρή συγκατάθεση στην επιχείρηση – υπάκουσαν στην επιτακτική ανάγκη να φυλάξουν την οπισθοφυλακή της επανάστασης. Θα μπορούσε η επανάσταση να ανεχτεί τα φρούρια αναρχικών πίσω της; έξω από τον έλεγχό της; Με το σχηματισμό του Κόκκινου Στρατού, μια μακροχρόνια φάση αγώνα άνοιγε τώρα μεταξύ των δυνάμεων των ανταρτών και των διοργανωτών των κανονικών στρατευμάτων. (Θα επιστρέψουμε σε αυτό το θέμα αργότερα.) Η υπεράσπιση της Ουκρανίας είχε παρουσιάσει απάνθρωπα τις αδυναμίες των αντάρτικων σωμάτων. Αυτά τα αποσπάσματα, που αποτελούνται συχνά από τυχοδιώκτες, συχνά από άριστους επαναστάτες , ή πιό συνήθως ενός μίγματος των δύο, αρνήθηκαν να πραγματοποιήσουν τις διαταγές “από πάνω” και προσπάθησαν να κάνουν πόλεμο σύμφωνα με τα καπρίτσια τους. Προκειμένου να δημιουργηθεί ένας στρατός η αντίσταση αυτών των τάσεων έπρεπε να καμφθεί. Προκειμένου να καμφθούν, ήταν απαραίτητο να απομακρυνθεί το καθεστώς των ανταρτών μέσα στην ίδια την πρωτεύουσα.

Για πρώτη φορά οι Μπολσεβίκοι υποχρεώθηκαν από τους αναρχικούς να καταστείλουν μια διαφωνούσα δύναμη μια μειονότητα μέσα στην επανάσταση. Οι συναισθηματικοί επαναστάτες θα είχαν διστάσει. Αλλά ποιά θα ήταν η συνέπεια; Είτε η Μαύρη Φρουρά θα είχε οργανώσει τελικά μια εξέγερση, και η Μόσχα θα είχε υποβληθεί σε μερικές ημέρες ατέρμονης επικίνδυνης διαταραχής (είναι αρκετό να σκεφτεί κανείς την πείνα και τους αντεπαναστάτες που περιμέναν και ήδη είχαν οργανώσει ισχυρές δυνάμεις ): ειδάλλως η φρουρά θα διαλυόταν βαθμιαία, μετά από μια ολόκληρη σειρά γεγονότων με μια αβέβαιη έκβαση. Οποιαδήποτε επανάσταση που δεν θα μπορούσε να υποτάξει τους αποστάτες της όταν οπλιστούν για να διαμορφώσουν ένα εμβρυικό κράτος μέσα στο κράτος θα προσφέροταν, διαιρεμένη, στα χτυπήματα των εχθρών της.

Το κόμμα του προλεταριάτου πρέπει να ξέρει, στις ώρες της απόφασης, πώς να σπάσει την αντίσταση των οπισθοδρομικών στοιχείων μεταξύ των μαζών πρέπει να ξέρει πώς να σταθεί σταθερό μερικές φορές ενάντια στις μάζες, μεταξύ των οποίων η πείνα (παραδείγματος χάριν) μπορεί να φυτεψει ένα πνεύμα ηττοπάθειας, πρέπει να ξέρει πώς να πάει ενάντια στο ρεύμα, και να αναγκάσει την προλεταριακή συνείδηση να επικρατήσει ενάντια στην έλλειψη συνείδησης και ενάντια στις ξένες ταξικές επιρροές. Ακόμη περισσότερο πρέπει να ξέρει πώς να φέρει την αποστασία σε υπακοή. Τέτοιες δυσαρέσκειες και αποστασίες προκύπτουν από μειοψηφίες , εντούτοις, θα ήταν αρκετά ηλίθιο να φοβεριστούν αυτές οι μειοψηφίες. Πρέπει να γίνει σε αυτό το σημείο μια διάκριση μεταξύ αντεπαναστατών και αποστατών της ίδιας της επανάστασης. Οι τελευταίοι δεν είναι εχθροί ανήκουν στην κατηγορία μας ανήκουν στην επανάσταση. Θέλουν, μπορούν και πρέπει να την εξυπηρετήσουν με κάποιο τρόπο. Δεν είναι ούτε μοιραία ούτε απαραιτήτως ούτε απολύτως λανθασμένοι. Το να χρησιμοποιηθούν ενάντια τους οι μέθοδοι καταστολής που είναι αναπόφευκτες ενάντια στην αντεπανάσταση σαφώς θα ήταν εγκληματικό και καταστρεπτικό και το μόνο που θα επετύγχανε θα ήταν να αντικαταστήσει τη διαφωνία με πικρές και αιματηρές διασπάσεις.

Οι Μπολσεβίκοι δεν πέσαν σε αυτό το λάθος. Ο Τύπος τους θα δηλώσει ότι "κανένα εμπόδιο δεν θα τοποθετούταν στον δρόμο των αναρχικών” στην ύπαρξη τους και της προπαγάνδας τους. Μόλις αφοπλιστήκαν, διατήρησαν τον Τύπο τους, τις οργανώσεις τους και τις λέσχες τους. Οι μικρές ομάδες που αντιπροσώπευσαν τις τρεις ή τέσσερις ελευθεριακές τάσεις, των οποίων η ταυτότητα ταλαντευόνταν συνεχώς σε αντίθετες κατευθύνσεις - μερικές προσελκύονται προς τον Μπολσεβικισμό με την ενδεχόμενη αφομοίωση στο κομμουνιστικό κόμμα, άλλες έλκονται προς το πιό αδιάλλακτο αντισοβιετισμό – θα φυτοζωούν χωρίς να ασκούν οποιουδήποτε είδους αξιοπρόσεχτη επιρροή.[13 ]

Σημειώσεις του εκδότη:

[ 4 ] Οι αναρχικοί είχαν καταλάβει την βίλα του πρώην-υπουργού Durnovo [ που μετέτρεψαν σε ένα κέντρο ανάπαυσης των εργαζομένων ]: η Προσωρινή κυβέρνηση προσπάθησε μάταια να τους διώξει.

[ 5 ] Αμέσως πριν από την Οκτωβριανή Επανάσταση , Golos Truda, το αναρχο-συνδικαλιστικό έντυπο εκδίδονταν εβδομαδιαία από τους Voline, Α. Shapiro, Υ. Grossman-Roshchin και άλλους, είχε εκφράσει την αποδοκιμασία του μιας εξέγερσης που θα μπορούσε να ολοκληρωθει μόνο στην καθιέρωση μιας νέας εξουσίς: προσθέτοντας, εντούτοις, ότι... θα ακολουθούσε τις μάζες. [ Διακήρυξη που τυπώθηκε στην Άγνωστη Επανάστασ (Παρίσι, 1947), σελ. 193 ] Την ίδια περίοδο ο ακόλουθος του Κροπότκιν Atabekian , που ήταν στη Μόσχα, θρηνούσε για τις “φρίκες του εμφύλιου πολέμου”. Ο γερό-Kropotkin ο ίδιος, πιστός στους συμμάχους και στις δικές του παραισθήσεις του 1914, θεωρούσε τους Μπολσεβίκους ως ‘πράκτορες της Γερμανίας", μια θέση που διατήρησε σταθερά μέχρι το θάνατό του.

[ 6 ] Vsevolod Volin (Voline) ή Eichenbaum, ο αναρχο-συνδικαλιστής μαχητής, είχε ζήσει για μερικά έτη στην Αμερική: μετέπειτα, γίνεται ένας από τους ηγέτες του ελευθεριακού κινήματος στην Ουκρανία γνωστό ως Nabat (Κώδωνας Κινδύνου) που υποστήριξε τον Makhno και προσπάθησε να παρέχει σε αυτόν μια ιδεολογία (1919-20). Διώχθηκε από τη σοβιετική Δημοκρατία το 1921, [ο Voline συμμετείχε στην εύρεση πρόνοιας στο εξωτερικό για τους διωγμένους Ρώσους αναρχικούς και δημοσίευσε σημαντικό έργο για την ιστορία των αναρχικών πέθανε στο Παρίσι το 1945. ]

[ 7 ]Ένας από τους αδελφούς Gordin, έγινε υπερασπιστής μιας διεθνούς γλώσσας των λέξεων, που γράφεται με μονοσύλλαβες φράσεις, η γλώσσα AO: ο άλλος, το 1920-21 ίδρυσε το δόγμα της αναρχο-Καθολικότητας (το οποίο φάνηκε να τον οδήγησε γρήγορα προς τον κομμουνισμό), έχει τώρα, νομίζω, αποσυρθεί από την πολιτική ζωή. [ και οι δύο από τους αδελφούς Gordin συλλήφθηκαν για συνοπτικές περιόδους στις αρχές της δεκαετίας του '20: και οι δύο μετανάστευσαν έπειτα ο ένας στις Ηνωμένες Πολιτείες και έγινε προτεστάντης ιεραπόστολος και ο άλλος άποικος στο Ισραήλ. ]

[ 8 ] ο Αλέξανδρος Gay, ένας αναρχο-κομμουνιστής, είχε ζήσει στην Ελβετία για πολλά έτη ως επαναστάτης εξόριστος. Ήταν μέλος της Πανρωσικής Σοβιετικής Εκτελεστικής Επιτροπής. Κατά τη διάρκεια μιας ασθένειας, έπρεπε να πάει για την υγεία του στον Καύκασο, όπου συμμετείχε πολύ σθεναρά στον εμφύλιο πόλεμο. Υπεράσπισε Pyatigorsk και Kislovodsk και ήταν ένας από τους διοργανωτές του κόκκινου τρόμου στην περιοχή Terek. Οι Λευκοί τον έπιασαν τον Ιανουάριο του 1919 στο Kislovodsk, όπου καταβεβλημένος από τυφό, τον βρήκε ο θάνατος στο κρεβάτι του. Μερικές ημέρες αργότερα, κρέμασαν τη σύζυγό του, Ξένια Gay.

[ 9 ] Ζακ Sadoul, Σημειώσεις για την Μπολσεβίκικη Επανάσταση (Παρίσι, 1919), επιστολή στον Αλβέρτο Thomas 8 Απριλίου 1918.

[10 ] [ Η αντιμετώπιση από τον Victor Serge του όλου γεγονότος είναι κάπως αόριστη. Παρά την επιμονή του ότι κανένας γνωστός ή διάσημος αναρχικός (aucun anarchiste connu) δεν σκοτώθηκε στην αψιμαχία, ένας κορυφαίος εργαζόμενος αναρχικός ονόματι Khodunov, που ήταν εκλεγμένος στο Σοβιέτ της Μόσχας από το εργοστάσιό του και είχε παλεψει στην επανάσταση του Οκτωβρίου, πυροβολήθηκε από την Cheka ενώ ήταν υπό την επιτήρησή τους μετά από την επιδρομή (Maximov, η Λαιμητόμος στην Εργασία (Σικάγο, 1940), σελ.388-9) από τους άλλους αναρχικούς που σκοτώθηκαν (για τον αριθμό των οποίων οι πηγές μας είναι ασαφείς), θα ήταν μια αυθαίρετη κρίση να δηλώσει κάποιος ότι κανείς δεν ήταν ‘γνωστός". Και ενώ η Anarkhiya επανεμφανίστηκε περίπου στις 21 Απριλίου, η εμφάνισή της υπόκειτο στην παρενόχληση από την κυβερνητική πίεση ενάντια στις δημοσιεύσεις αναρχικών. Δείτε Paul Avrich, οι ρωσικοί αναρχικοί (Princeton, 1967), σελ. 184-5, και Maximov, op. cit., σχηματισμοί και ομάδες αναρχικών σελ. 410, διαλύθηκαν στην πραγματικότητα σε αυτήν την περίοδο. ]

[ 11 ] Karlis Goppers, Τέσσερις Ήττες (Cetri Sabrakumi) (Ρήγα, 1920).

[ 12 ] Βλέπε Α. Vetliugin, Τυχοδιώκτες του Εμφυλίου Πολέμου (danskoi Voiny Avantiuristy Grazh) (Παρίσι, 1921).

[ 13 ] [ για μια πλήρη περιγραφή των διάφορων τάσεων του ρωσικού αναρχισμού, αρκετές από τις οποίες δεν ήταν ούτε υπέρ των μπολσεβίκων ούτε “αντι-σοβιετικές", και που βρήκαν, αντίθετα προς τον Serge, μεγάλη δυσκολία στην διατήρηση των εντύπων τους, της οργάνωσης τους και των λεσχών τους, δείτε Avrich, op. cit., τα κεφάλαια 7 ..8 και τον επίλογο]

Ο Κάρλ Ράντεκ για την Κρονστάνδη

H ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΗΣ ΚΡΟΝΣΤΑΝΔΗΣ ΤΟ 1921

Απέραντη χαρά κατέλαβε τους λευκοφρουρούς όλου του κόσμου όταν στις 2 του Μάρτη έφτασε στο εξωτερικό η είδηση ότι οι ναύτες της Κρονστάντης είχανε ξεσηκωθεί εναντίον της κυβέρνησης των Σοβιέτ.

Πηγή: Μαρξιστικό Δελτίο.

KARL RADEK

«Εγώ σε έφτιαξα, εγώ θα σε σκοτώσω», τέτοια ήταν η λεζάντα κάτω από ένα σκίτσο που είχε δημοσιευτεί σε ένα λευκό Φύλλο του Παρισιού και που παράσταινε ένα κρεμανταλά ναύτη να στρέφει το πιστόλι του εναντίον του Τρότσκι: «Οι απαίσιοι ναύτες της Κρονστάντης πούχαν φέρει την επανάσταση σ’ όλες τις γωνιές της Ρωσίας, οι λυσσασμένοι εχθροί της μπουρζουαζίας αποσπάστηκαν από την κυβέρνηση των Σοβιέτ. Πάνω σε ποιον θα στηριχτεί από δω και πέρα;». Να τι επαναλάβαιναν όλα τα πιθανά και απίθανα όργανα της ρωσικής αντεπανάστασης. Και όχι λίγα απ’ αυτά προβλέπανε κιόλας το τέλος της κυβέρνησης των Σοβιέτ. Ωστόσο τα πράγματα δεν ήρθαν όπως τα περίμεναν. Αυτοί που προβάλανε υπερήφανα το ξεσήκωμα της Κρονστάντης καταφύγανε στη χώρα της Χαναάν, στη Φινλανδία, όπου οι τάφοι των 30.000 προλετάριων των δολοφονημένων από τους Φινλανδούς λευκοφρουρούς αρχίζουν να χορταριάζουν, εγκαταλείψανε τους ναύτες στα επαναστατικά δικαστήρια της Ρωσίας των Σοβιέτ. Ωστόσο η βίαιη συντριβή αυτής της ανταρσίας δεν εξάλειψε την σημασία της. Ο αληθινός χαρακτήρας του ξεσηκωμού της Κρονστάντης δεν φωτίζει μόνο την τωρινή κατάσταση στη Ρωσία, φωτίζει σύγκαιρα κι ένα από τα πιο σημαντικά προβλήματα της παγκόσμιας επανάστασης γενικά: το πρόβλημα των σχέσεων του Κομμουνιστικού Κόμματος με τη μάζα του προλεταριάτου και τη μορφή της δικτατορίας: δικτατορία του κόμματος ή ταξική δικτατορία (για να χρησιμοποιήσουμε τη συνηθισμένη και άλλωστε όχι σωστή φόρμουλα).

1. Το ξεσήκωμα

Το ξεσήκωμα της Κρονστάντης δεν ήτανε τοπικό γεγονός, μ’ όλο που έφερνε φυσικά πολλά ιδιαίτερα χαρακτηριστικά γνωρίσματα. Αυτά τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά συνίστανται πρώτα πρώτα σε τούτο: ότι το ξεσήκωμα δεν το προκάλεσε μια πάρα πολύ μεγάλη υλική αθλιότητα. Οι ναύτες της Κρονστάντης ζούνε καλύτερα από τον άλλο στρατό ή την εργατική τάξη, είναι καλοντυμένοι και οι υλικοί όροι διαβίωσης που τους προσφέρθηκαν ξεπερνούν το δίχως άλλο το μέσο όρο διαβίωσης του ρωσικού προλεταριάτου. Η τοπική δυσαρέσκεια των ναυτών είχε κατά πρώτο λόγο για στόχο της την πειθαρχία και την τάξη και που είχε εγκαθιδρύσει η κυβέρνηση των Σοβιέτ. Πράγμα που επιβεβαιώθηκε εκφραστικά από το κεντρικό όργανο των λευκοφρουρών. «Οι Τελευταίες Ειδήσεις» του Μιλιουκόβ που γράφει, σύμφωνα με τα λεγόμενα ενός φυγάδα ναύτη, πως η δυσαρέσκεια είχε κιόλας εκδηλωθεί τον περασμένο χρόνο κι ότι είχε προκληθεί από τα ριζικά μέτρα της σοβιετικής κυβέρνησης για το σταμάτημα της αποσύνθεσης του στόλου. Παντού, μα ιδιαίτερα στη Ρωσία, οι ναύτες υπήρξαν ανέκαθεν στοιχείο απειθάρχητο και με κλίση στις υπερβασίες. Αυτό είναι μοιραίο επακόλουθο της ζωής τους και της οργανικής ένωσης που δημιουργείται ανάμεσα σ’ αυτούς και τα καράβια τους: δεν προλαβαίνουμε να βγούνε στη στεριά κι αμέσως σαλπάρουνε.

Εξ αιτίας αυτού του πνεύματος απειθαρχίας και από το μεγάλο αριθμό με ανώτερη ειδίκευση εργατών απ’ όπου προέρχονται, οι ναύτες της Κρονστάντης έπαιξαν στις δυό επαναστάσεις του 1905 και του 1917 ρόλο εξαιρετικό σαν φορέας καταστροφής του αστικού κράτους. Αυτοί οι εργάτες με ανώτερη ειδίκευση αποτελούσανε μέσα στο στόλο κάτι σαν ηθική συνδετική ύλη μεταβάλλοντας το πνεύμα της απειθαρχίας της μάζας σε επαναστατικό παράγοντα.

Όμως αυτά τα προλεταριακά επαναστατικά στοιχεία εξασθένησαν σημαντικά τα τρία τελευταία χρόνια. Τα παλιά πληρώματα της Κρονστάντης έδωσαν στην κυβέρνηση των Σοβιέτ ολόκληρες χιλιάδες μαχητές που σ’ όλες τις στρατιές, σ’ όλες τις υπηρεσίες κρατήσανε τον πιο δοξασμένο ρόλο στην υπεράσπιση και την ανοικοδόμηση της Σοβιετικής Ρωσίας. Έτσι δεν έμεινε στην Κρονστάντη παρά ένα ασήμαντο μέρος από αυτούς τους παλιούς αγωνιστές που όλοι κρατάνε τώρα πόστα διοικητικά, αποτελούνε την κομμουνιστική θωράκιση του στόλου, κι είναι ενάντια σ’ αυτούς που ξεσηκώθηκαν τα καινούργια πληρώματα. Από πού στρατολογούνται τα πληρώματα του στόλου; Από το γεγονός ότι η Φινλανδία κι οι Βαλτικές χώρες δεν ανήκουνε πια στη Ρωσία, μένει μόνο η Νότια Ρωσία και οι ακτές της Μαύρης Θάλασσας. Έτσι στην πλειονότητά του το ναυτικό αποτελείται από ουκρανικά χωρικά στοιχεία. Πρωτύτερα οι ειδικευμένοι ναύτες ήτανε κυρίως εργάτες μεταλλουργοί. Η ανάγκη να διατηρηθούν αυτοί οι εργάτες στην πολεμική βιομηχανία είχε για επακόλουθο πολλούς νεαρούς αστούς, που λόγω του πολέμου ή της επανάστασης είχαν αναγκαστεί να διακόψουνε τις σπουδές τους στις ανώτερες τεχνικές σχολές, να τους τραβήξει ο στόλος με τους σχετικά καλούς όρους που τους πρόσφερε. Αν προσθέσουμε ακόμα ότι η Κομμουνιστική Οργάνωση της Πετρούπολης είχε πολύ εξασθενήσει με την αναχώρηση δεκάδων χιλιάδων μελών της που ήτανε κυριολεκτικά φρουροί της Επανάστασης σ’ όλες τις γωνιές της Ρωσίας, καταλαβαίνουμε γιατί η εργασία πολιτικής διαπαιδαγώγησης των ναυτών είχε πάθει μεγάλη ζημιά. Τέλος πρέπει να πούμε πως οι ναύτες της Κρονστάντης έχουνε μια πολύ ζωηρή αίσθηση της δύναμής τους. Ακτινοβολούν ακόμα το φωτοστέφανο του επαναστατικού παρελθόντος τους, κρατούνε τις πύλες της Πετρούπολης, το νησάκι τους είναι η Ελιγολάντη της επαναστατικής Ρωσίας. Αυτές είναι οι τοπικές ιδιομορφίες που κάνανε δυνατό το ξεσήκωμα της Κροντάντης και του έδωσαν το ιδιότυπο χρώμα του. Κατά τρόπο γενικό και σε πρώτη γραμμή, είναι η δυσαρέσκεια του χωρικού, του Ουκρανού χωρικού, που εκδηλώθηκε σ’ αυτήν την ανταρσία. Υστερα απ’ την απόκρουση των εχθρών, οι περισσότεροι ναύτες είχανε φύγει με άδεια για τα σπίτια τους. Παντού είχανε ακούσει πως δεν υπήρχε πια κίνδυνος από τη μεριά των λευκοφρουρών και παντού τους ξάφνιαζαν τα παράπονα για τις επιτάξεις τροφίμων. Στην Ουκρανία τους μιλήσανε για την ανελέητη πάλη της κυβέρνησης των Σοβιέτ ενάντια στις συμμορίες που λεηλατούνε, καίνε, κόβουνε τις σιδηροδρομικές γραμμές κάτω από την αναρχική σημαία του Μάχνο. Σε ένα άρθρο που έγραψε ένας ναύτης φυγάδας στην εφημερίδα του Μιλιουκόβ για να χαρακτηρίσει το ξεσήκωμα της Κρονστάντης, αναγνωρίζει ανοιχτά ότι οι εκκλήσεις του Μάχνο στη λεηλασία άρεσαν πολύ στους ναύτες που ανταποκρίνονταν άλλωστε με τον τρόπο τους (Φύλλο 17 Μάρτη 1921). Χαρακτηριστικό γεγονός είναι ότι τέσσερα μέλη της «Επαναστατικής Επιτροπής» της Κρονστάντης είναι παιδιά Ουκρανών χωρικών και ο σημαντικότερος απ’ αυτούς, ο Πετριτσένκο, είχε επονομαστεί «Πετλιούρα» από τους φίλους του.

Ο χωρικός πιστεύει πως δεν έχει πια τίποτε να φοβάται από τους φεουδαλικούς γαιοκτήμονες. Αυτός απαιτεί τώρα από την κυβέρνηση των Σοβιέτ να τον ελαφρώσει από τα βάρη του. Η ίδια τάση είχε το αντίχτυπό της στο νησάκι της Κρονστάντης. Το χωριατόπαιδο, που κρατιόταν εκεί κάτω πάνω στο καράβι του σε τάξη αυστηρή, είδε στους κομμουνιστές γενικά, ανθρώπους που απαιτούσαν απ’ αυτόν υπακοή και πειθαρχία όταν καμιά ναυτική μοίρα της Αντάντ δεν φαινότανε πια στον ορίζοντα. Και οι κομμουνιστές που του επιβάλλουνε πειθαρχία και τάξη είναι οι ίδιοι εκείνοι που ζητάν από το χωρικό το στάρι του. Από το άλλο μέρος ο ναύτης της Κρονστάντης νιώθει σαν γεννημένος επαναστάτης, δεν έχει την παραμικρή πρόθεση να βοηθήσει τον καπιταλιστή, τον τσαρικό στρατηγό ή το μεγαλογαιοκτήμονα να ξαναποκτήσει την κυριαρχία του. Η διαμαρτυρία του για τα βάρη που επιβάλλονται στους χωρικούς, καθώς και για την επαναστατική πειθαρχία και τάξη, δεν είναι κατά τη γνώμη του εκδήλωση τάσεων αντεπαναστατικών. Αντίθετα, δεν είναι, σκέφτεται, παρά μια επέκταση της Οκτωβριανής Επανάστασης. «Εμείς την κάναμε αυτή την επανάσταση, εμείς ανακηρύξαμε την εξουσία των Σοβιέτ, κι ωστόσο ποιος την ασκεί την εξουσία; Το Κομμουνιστικό Κόμμα. Είναι τα Σοβιέτ που πρέπει να κρατούν και να ασκούν την εξουσία, είναι ολόκληρη η μάζα. Πρέπει να θεμελιώσουμε την πραγματική εξουσία των Σοβιέτ». Αυτή η τάση είχε προσδιοριστεί από τη δημόσια συζήτηση που έχει καταπιαστεί τώρα με όλα τα ζητήματα που έχουνε συσσωρευτεί στους κόλπους του Κόμματος μέσα στα τρία πολεμικά χρόνια. Στον Τύπο και στις κομμουνιστικές συγκεντρώσεις λεγόταν ανοιχτά πως μέσα σε πολλά χρόνια αγώνα η οργάνωση των Σοβιέτ είχε μολυνθεί από στοιχεία παρασιτικογραφειοκρατικά. Γινότανε συχνά λόγος για την ανάγκη να εκκαθαριστεί το Κόμμα από τα αριβιστικά του στοιχεία. Η Κρονστάντη τα έχει ακούσει όλα αυτά και η ψυχολογία των ναυτών, η ουσιαστικά χωρική, όμως μεταμορφωμένη από τις βιοτικές συνθήκες, τα πήρε αυτά τα ψεγάδια σαν κάτι σύμφυτο με τη Ρωσία των Σοβιέτ.

Σ’ αυτή τη γενική αντίληψη υπάρχει ένα μίγμα αναρχισμού, που αποκρούει κάθε γραφειοκρατία και κάθε συγκεντρωτισμό, σοσιαλεπαναστατισμού και συνδικαλισμού, που υποστηρίζει πως ο εργάτης, το ίδιο όπως και ο χωρικός, είναι κύριος των προϊόντων του. Ολες αυτές οι τάσεις συγκεφαλαιώθηκαν στη διεκδίκηση της επανεκλογής των Σοβιέτ, επανεκλογής που θα τα ελευθέρωνε από την επίδραση του Κομμουνιστικού Κόμματος και κάθε κόμματος γενικά. Η συνδικαλιστική πλευρά γοήτευσε ένα μέρος από τους εργάτες της Κρονστάντης για τους οποίους η άμεση κυριαρχία του προλεταριάτου πάνω σ’ όλα τα εργοστάσια σημαίνει οικειοποίηση από τον εργάτη του προϊόντος της εργασίας του, το νόμιμο δικαίωμα να ανακουφίζει την ανέχειά του πουλώντας τα όργανα εργασίας και ενδεχόμενα τα προϊόντα του. Πέρα από αυτό οι άνθρωποι της Κρονστάντης δεν ένιωθαν απομονωμένοι. Είχαν ακούσει να γίνεται λόγος για αγροτικά κινήματα γύρω από τα οποία κυκλοφορούσαν υπερβολικές φήμες (έπαιρναν λευκές εφημερίδες από την Φινλανδία). Είχαν ακούσει για την ανέχεια και τις απεργίες που έκαναν θραύση στην Πετρούπολη, ανάμεσα στους εργάτες που περίμεναν μια ανακούφιση της θέσης τους ύστερα από το τέλος του πολέμου. Μέσα σε αυτή την ατμόσφαιρα οι παράνομες οργανώσεις των σοσιαλεπαναστατών της δεξιάς και της αριστεράς, των αναρχικών, των μενσεβίκων και – ολότελα στο αθέατο παρασκήνιο των ναυτών – η μοναρχοαντεπαναστατική συνωμοσία του διοικητή του πυροβολικού Κοζλόβσκι όλες αυτές οι οργανώσεις κινήθηκαν δραστήρια. Οι ναύτες δεν σκεφτόντανε να ξεσηκωθούν. Οργάνωσαν θυελλώδεις συγκεντρώσεις όπου συναντήθηκαν με τον επίτροπο του στόλου Κούζμιν που πολύ τον εκτιμούσαν, καθώς και με τον Ζηνόβιεφ. Τη μέρα του ξεσηκωμού ο Καλίνιν, πρόεδρος της Κεντρικής Εκτελεστικής Επιτροπής, που τον μεταχειρίστηκαν με το μεγαλύτερο σεβασμό, τους μίλησε στην πλατεία της Άγκυρας στην Κρονστάντη. Το μεσημέρι οι αντιπρόσωποι των ναυτών συνήλθαν για να συζητήσουνε πάνω στην επανεκλογή του Σοβιέτ. Πάνω στη συζήτηση έφτασε η είδηση πως μεγάλα στρατιωτικά αποσπάσματα βάδιζαν εναντίον τους. Αυτό δεν ήτανε παρά προβοκάτσια, το μέσο που είχαν διαλέξει οι σοσιαλεπαναστάτες ή μάλλον οι μοναρχικοί για να μετατρέψουνε τη σύγκρουση σε ένοπλη ρήξη. Για να εξασφαλιστούν από κάθε αιφνιδιασμό, οι ναύτες βγάλανε περίπολα. Μα τους υποβάλανε έντεχνα την ιδέα πως αυτό ήταν ολότελα άχρηστο, πως το Σοβιέτ της Πετρούπολης θα χτυπούσε παρ’ όλα αυτά επειδή οι κομμουνιστές δεν ήθελαν να δεχτούν την επανεκλογή. Πρέπει, τους έλεγαν, να πάρετε εχέγγυα για την επανεκλογή των Σοβιέτ στην Πετρούπολη συλλαμβάνοντας τους κομμουνιστές και μη επιτρέποντας πια σε κανέναν από την Πετρούπολη να έρθει στην Κρονστάντη. Οι ναύτες αποκλείουν την Πετρούπολη και συλλαμβάνουν τους κομμουνιστές. Ο αγώνας έχει αρχίσει. Η κυβέρνηση των Σοβιέτ δεν μπορούσε φυσικά να ανεχτεί τη σύλληψη των αντιπροσώπων της, την κατάληψη από τους εξεγερμένους του φρουρίου που φυλάει τις προσβάσεις της Πετρούπολης. Ο ραδιοτηλεγραφικός σταθμός του θωρηκτού «Πετροπαύλος» στέλνει κρυπτογραφικά τηλεγραφήματα στο Ρεβάλ και την Φινλανδία. Είναι ολοφάνερο πως υπάρχει στην Κρονστάντη ένα επιτελείο για το οποίο η επανεκλογή των Σοβιέτ δεν είναι παρά πρόσχημα και το οποίο είναι ικανό να παραδώσει την Κρονστάντη στην Αντάντ. Οι λευκοφρουροί της Φινλανδίας προσπαθούν να αποκαταστήσουν επαφή με την Κρονστάντη. Η κυβέρνηση των Σοβιέτ διατάζει τους ναύτες να καταθέσουνε τα όπλα, μα αυτοί ελπίζουνε πως το παράδειγμά τους θα το ακολουθήσουνε στην Πετρούπολη και στη Μόσχα. Οι αρχηγοί τους τους υπόσχονται πως σε μερικές μέρες η κυβέρνηση θα υποχρεωθεί να κάνει καινούργιες εκλογές που θα οδηγήσουν σε μια ακομμάτιστη κυβέρνηση των Σοβιέτ που θα βάλει τα πάντα στη θέση τους και θα υποστηρίξει όλο τον κόσμο. Ο χωρικός δεν θα δίνει πια τα προϊόντα του και ο εργάτης δεν θα πεινάει πια. Τέλος οι ναύτες είναι βέβαιοι ότι, ύστερα από το ξεσήκωμά τους εναντίον της κυβέρνησης των Σοβιέτ, θάχουνε να δώσουνε λόγο για τις πράξεις τους και γι’ αυτό είναι άκαμπτοι στην αντίστασή τους. Μα η κυβέρνηση δεν μπορεί να περιμένει άλλο. Δεν το μπορεί για τον απλό λόγο πως όταν θ’ αρχίσουνε να λυώνουν οι πάγοι στον Φινλανδικό κόλπο και στο Νέβα, οι αντεπαναστάτες θα μπορούν να σπρώξουνε τους ναύτες στην άμεση πάλη εναντίον της Πετρούπολης. Και η μοίρα τραβάει το δρόμο της: ο γόρδιος δεσμός θα κοπεί με το σπαθί. Τα φερμένα από το μέτωπο στρατεύματα, οδηγούμενα από το τάγμα κρούσης των ερυθρών δόκιμων διοικητών και των αντιπροσώπων στο Συνέδριο του Κόμματος, περνάνε μια νύχτα πάνω στον πάγο του κόλπου της Φινλανδίας που αρχίζει κιόλας να τρίζει. «ποτέ ακόμα το πεζικό δεν πολέμησε με πολιτικά καράβια πάνω στον πάγο», φωνάζανε οι στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού. Το παράδειγμα του Βοροσίλοβ, του Ζατόνσκι, του Μπούμπνοβ κλπ., το παράδειγμα των δόκιμων αξιωματικών παρέσυρε τα στρατεύματα και στο σκάσιμο της μέρας βρισκόντουσαν πάνω στη στέρη γη της Κρονστάντης μέσα στη φωτιά των οδομαχιών με τους εξεγερμένους. Η αντίσταση υπήρξε λυσσασμένη, όχι όμως όσο θα μπορούσε να είναι με τα μέσα που είχε στη διάθεσή της η Κρονστάντη. Τις τελευταίες μέρες η πίστη στη νίκη είχε κλονιστεί ανάμεσα στους ναύτες και πολύ πιθανό ακόμα και η πίστη στο δίκαιο της υπόθεσής τους.

Αυτό κυρίως γιατί η αντεπανάσταση, στην αρχή μασκαρεμένη πίσω από το προσκήνιο, αποκαλύπτονταν ολοένα και περισσότερο. Ο σοσιαλεπαναστάτης Τσερνόβ υπέβαλε στους ναύτες το αίτημα για τη Συντακτική. Από τη Φινλανδία φτάσανε σαν αντιπρόσωποι του Ερυθρού Σταυρού ατόφιοι Ρώσοι λευκοφρουροί με επικεφαλής της τον πλοίαρχο Γουϊλκινς που οι παλιοί ναύτες τόνε γνωρίζανε σαν τύραννο του στρατιώτη και που είχε μπορέσει να ξεφύγει από την εκδίκησή τους στο 1917 φεύγοντας στο εξωτερικό. Όλα αυτά φωτίσανε τη μάζα και υποσκάψανε την εμπιστοσύνη της στο δίκαιο της υπόθεσής της. Οι άνθρωποι του Κοζλόβσκι ζητούσαν ολοένα και πιο ανοιχτά υπακοή στις διαταγές τους γιατί χωρίς πειθαρχία η άμυνα των θέσεων δεν μπορούσε να εξασφαλιστεί. Οι σπιούνοι τους από την Πετρούπολη τους πληροφορούσανε πως το ξεσήκωμά τους όχι μόνο δεν είχε παρασύρει τους εργάτες, μα αντίθετα τους είχε εξαιρετικά ψυχράνει, έτσι που ακόμα και τα εργοστάσια όπου είχε γίνει ζύμωση είχανε ξαναρχίσει τη δουλειά ακούγοντας το κανόνι της Κρονστάντης. Τότε η Κρονστάντη καταλήφθηκε με έφοδο. Καθώς θαβόντανε κιόλας οι νεκροί, οι λευκές εφημερίδες του Παρισιού, του Βερολίνου και της Πράγας άρχισαν να φτάνουνε στη Ρωσία και φάνηκε τότε πόσο δίκιο είχε η κυβέρνηση των Σοβιέτ να μη θεωρήσει την εξέγερση σαν το αρχίνισμα της «τρίτης επανάστασης», μα απλά και μόνο να τη στιγματίσει σαν μια καινούργια απόπειρα αντεπαναστατικής επίθεσης.

2. Το καινούργιο σχέδιο της αντεπανάστασης

Μόλις οι Ρώσοι αντεπαναστάτες πήρανε τα νέα του ξεσηκωμού, ξέχασαν την άβυσσο που τους χωρίζει από τη Κρονστάντη. Ο Σαβίνκοφ, ο βοηθός του Κερένσκυ που έσφαξε 16.000 χωρικούς και εργάτες στο μέτωπο της Γαλικίας όταν αυτοί αρνήθηκαν να πάρουνε μέρος στην εγκληματική επίθεση του Ιούνη του 1917, ο Σαβίνκοφ στην εφημερίδα του της Βαρσοβίας «Ζβομπόντα», που βγαίνει με λεφτά της πολωνικής κυβέρνησης, καυχιότανε μ’ αυτά τα λόγια (Φύλλο της 24 του Φλεβάρη): «Αγωνίζομαι ενάντια στους μπολσεβίκους, αγωνίζομαι στο πλευρό εκείνων που τους έχουν ήδη πολεμήσει, με τον Κολτσάκ, τον Ντενίκιν, τον Βράγγελ, ακόμα και με τον Πετλιούρα, όσο παράξενο κι αν μπορεί να φαίνεται αυτό». Ο Σαβίνκοφ, ο φίλος του Μπαλάχοβιτς, ο ήρωας των αντεβραϊκών πογκρόμ της Λευκορωσίας, γράφει στην εφημερίδα του πως οι ναύτες της Κρονστάντης ξεπλύνανε όλες τις αμαρτίες τους με το τελευταίο ξεσήκωμά τους. «Όταν το καταδρομικό «Αβρόρα» ρίχνει πάνω στην Πετρούπολη (είδηση υποβολιμαία) αυτό είναι εκδήλωση μεταμέλειας για το έγκλημα που έκανε στις 25 του Οκτώβρη 1917 ρίχνοντας πάνω στο Χειμερινό Ανάκτορο όπου έδρευε η κυβέρνηση Κερένσκι».

Το «Ρουλ» του Βερολίνου, όργανο της δεξιάς πτέρυγας του καντέτικου κόμματος γράφει: «Το ξεσήκωμα της Κρονστάντης είναι ιερό γιατί είναι ένα ξεσήκωμα εναντίον της ιδέας της Νοεμβριανής επανάστασης». Στο Παρίσι ο Σύνδεσμος των Ρώσων Βιομηχάνων και Χρηματιστών, όταν έμαθε τα νέα της Κρονστάντης, έκρινε πως δεν έπρεπε να ανησυχεί για τις εξτρεμιστικές διεκδικήσεις, αιτία πρωταρχική της ανταρσίας, επειδή, μόνο ουσιαστικό σημείο, «οι ναύτες ήταν υπέρ της ανατροπής της κομμουνιστικής κυβέρνησης». («Τελευταίες Ειδήσεις») του Παρισιού της 8 του Μάρτη).

Οι ρωσικές τράπεζες, έχοντας επικεφαλής τους τον τσαρικό πρώην υπουργό των Οικονομικών Κοκόβτσεβ, άρχισαν να συγκεντρώνουν χρήματα για την Κρονστάντη. Ο Γκουτσκόβ, αρχηγός του ιμπεριαλιστικού κόμματος, ήρθε σ’ επαφή με την αγγλική και αμερικανική κυβέρνηση για να πάρει τρόφιμα.

Η γαλλική και η αμερικανική κυβέρνηση παραγγείλανε αμέσως στους πράκτορές τους στο Έλσιγκφορς και στην Εσθονία να βάλουν όλα τους τα δυνατά για να βοηθήσουνε με τρόφιμα τους στασιαστές της Κρονστάντης.

Οι αντεπαναστάτες αντιληφθήκανε με ασυνήθιστη σαφήνεια και ευρύτητα πνεύματος τη βαθειά σημασία των γεγονότων της Κρονστάντης. Το όργανο του Μιλιουκόβ «Τελευταίες Ειδήσεις» καθώς και η «Κοινή Υπόθεση» του Μπούρτζεβ δεν περιοριστήκανε να δώσουν αμέσως και κατηγορηματικά την υποστήριξή τους στους ναύτες της Κρονστάντης μα και καταστρώσανε παρευθύς ολόκληρο τακτικό σχέδιο για την αποδοχή των διεκδικήσεων της Κρονστάντης. Η ουσία αυτής της τακτικής βρισκότανε στην αναγνώριση του γεγονότος πως κάθε αντεπαναστατική επίθεση είναι καταδικασμένη σε αποτυχία όταν ενεργεί ανοιχτά με τις δυνάμεις της Αντάντ και τους ανθρώπους του παλιού καθεστώτος και έχει επικεφαλής της εκπρόσωπους των μεγαλογαιοκτημόνων και της κεφαλαιοκρατίας. Οι λαϊκές μάζες δεν πιστεύουνε στις αγνές και αφιλόκερδες προθέσεις των Συμμάχων. Γιατί ξέρουνε πολύ καλά πως όταν οι συμμαχικές δυνάμεις βαδίζουν εναντίον της Ρωσίας των Σοβιέτ το κάνουνε με την πρόθεση να την μετατρέψουνε σε αποικία.

Η αιτία της ήττας του Ντενίκιν, του Κολτσάκ κτλ., συνίσταται κατά τον Μιλιουκόβ κυρίως σε τούτο, ότι σαν εκπρόσωποι της τάξης των ευγενών προκαλούσαν την αποστροφή των χωρικών. Το πρώτο συμπέρασμα που βγάζει ο Μιλιουκόβ απ’ αυτό το γεγονός είναι ότι το αντεπαναστατικό κίνημα θα μπορούσε να νικήσει στη Ρωσία μόνο αν προέλθει από το εσωτερικό και είναι απαλλαγμένο, τουλάχιστον φαινομενικά, από κάθε φεουδαλική τάση. Μα με βάση τα γεγονότα της Κρονστάντης ο Μιλιουκόβ κάνει ένα δεύτερο βήμα: αναγνωρίζει πως ούτε για τους χωρικούς, ούτε για τους εργάτες και τους στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού η διεκδίκηση της Συντακτικής δεν αποτελεί πια δύναμη έλξης. Οι ναύτες ξεσηκώθηκαν στ’ όνομα της αληθινής εξουσίας των Σοβιέτ, μα σύγκαιρα φωνάξανε: Κάτω οι κομμουνιστές! Αυτό το «Κάτω οι κομμουνιστές!» κάνει να δεχτεί ο Μιλιουκόβ την «αληθινή εξουσία των Σοβιέτ».

Με την πτώση της κομμουνιστικής κυβέρνησης θα πέσει και η μοναδική δύναμη που υποστηρίζει τη Ρωσία των Σοβιέτ στην πάλη τους ενάντια στο παγκόσμιο κεφάλαιο, η μόνη δύναμη που μπορεί, προπαντός τώρα που έχει κερδίσει την ειρήνη, να ξαναφέρει την κανονική ζωή, η μόνη δύναμη που μπορεί σαν το πιο ώριμο τμήμα της μάζας των χωρικών και του επαναστατικού προλεταριάτου να οδηγήσει το καράβι μέσα απ’ όλες τις ξέρες και να εξασφαλίσει τέλος το έργο της επανάστασης. Σοβιέτ χωρίς κομμουνιστές δεν θα αντιπροσώπευαν άλλο από τις διστακτικές εργατικές μάζες τις κουρασμένες και διασκορπισμένες και θ’ αναγκαζότανε ν’ αφήσουνε να ενεργούν ανεξέλεγκτα όλες οι αστικές δυνάμεις που τις είχε κάτω από τον πιο αυστηρό έλεγχο η κυβέρνηση των κομμουνιστικών Σοβιέτ. Οι αντεπαναστάτες εμιγκρέδες θ’ άρχιζαν να συρρέουν στη Ρωσία, να κατακλύζουνε με πράκτορές τους ολόκληρο το διοικητικό μηχανισμό αυτών των ακομμάτιστων Σοβιέτ και θα εκπορθούσανε πραγματικά την εξουσία. Και τότε θ’ αρχόταν η στιγμή να δοθούνε σ’ αυτή την πραγματική δύναμη οι νομικές μορφές που η αντεπανάσταση θα έκρινε αναγκαίες. Το όργανο του Μιλιουκόβ προχωρεί ακόμα και σε μια πολεμική μ’ ένα σοσιαλεπαναστάτη θεωρητικό, ως το σημείο να υπερασπίζεται τα Σοβιέτ όχι μόνο σαν όργανα διοίκησης μα και σαν κυβερνητική εξουσία: «Τα Σοβιέτ δεν είναι μόνο όργανα συμβουλευτικά ή νομοθετικά, είναι και όργανα της κρατικής εξουσίας στο σύνολό της. Και μόνο σαν τέτοια μπορούνε ν’ αντικαταστήσουνε το μπολσεβίκικο κράτος και ν’ αποτελέσουνε τη βάση μιας πιο ομαλής οργάνωσης των επαρχιών χωρίς να ξεκόψουνε με τον πληθυσμό. Είναι αυτονόητο πως θα μπορούσανε να εκπληρώσουν αυτόν το βιώσιμο ρόλο, μόνο ύστερα από την επανεκλογή τους». (Φύλλο της 8 του Μάρτη του 1921).

Ο Μιλιουκόβ, ιδρυτής και ιδεολογικός ηγέτης του φιλελεύθερου καντέτικου κόμματος, που έδειχνε να είναι τυφλός δογματικός του ευρωπαϊκού κοινοβουλευτισμού, κατάλαβε ότι με τη συντριβή του Κομμουνιστικού Κόμματος θα καταστρεφόταν η μόνη δύναμη για τη διατήρηση της Ρωσίας σαν μεγάλου παγκόσμιου επαναστατικού παράγοντα. Η Σοβιετική Ρωσία δίχως τη δικτατορία των κομμουνιστών θα γίνει λεία της αντεπανάστασης. Υποδείχνει λοιπόν σαν αποφασιστικό στόχο για την αντεπανάσταση την εκμηδένιση του Κομμουνιστικού Κόμματος καθώς ξεφωνίζει: «Μην απωθείτε τις εργατικές και αγροτικές μάζες με διεκδικήσεις επιστροφής στις μορφές του αστικού κράτους. Ελάχιστα ενδιαφέρει η μορφή, εκείνο που ενδιαφέρει είναι το βάθος».

Στην αγροτική Ρωσία ύστερα από τον εκμηδενισμό του Κομμουνιστικού Κόμματος οι εργαζόμενοι του κάμπου θα στερεώσουν την εξουσία τους κάτω από την μορφή των Σοβιέτ σαν τάξη αστικο-συντηρητική και τα άλλα θα γίνουν από μόνα τους.

3. Τα διδάγματα από το ξεσήκωμα της Κρονστάντης

Η τακτική της ρωσικής αντεπανάστασης, που τείνει να συντρίψει την εξουσία της Ρωσίας των Σοβιέτ και ν’ ανατρέψει το Κομμουνιστικό Κόμμα ρίχνοντας στη μάχη εναντίον αυτού του κόμματος τις μικροαστικές, αγροτικές και μισοπρολεταριακές μάζες – αυτό το σχέδιο της ρωσικής αντεπανάστασης, που πασχίζει να θριαμβεύσει στο όνομα μιας κυβέρνησης πραγματικά σοβιετικής και μιας «τρίτης επανάστασης», δεν θα πραγματοποιηθεί. Το Κομμουνιστικό Κόμμα είναι αρκετά ευλύγιστο και συνετό, είναι αρκετά σ’ επαφή με τις μάζες για να κάνει να ναυαγήσει αυτό το σχέδιο. Επωφελούμενο από την εξωτερική ανάπαυλα για να μειώσει τις δυνάμεις του Κόκκινου Στρατού και ν’ ανακουφίσει έτσι το χωρικό από τα βάρη που σηκώνει. Ικανοποιώντας τον σύγκαιρα, δια μέσου της βιομηχανίας και του εμπορίου, αυτό το κόμμα θα μπορέσει να συσφίξει τους δεσμούς του με το χωρικό. Θα κεντρίσει την πρωτοβουλία των προλεταριακών μαζών για να καλυτερέψει την υλική τους κατάσταση και να τραβήξει στην πρώτη γραμμή στο Κόμμα, τα πιο καθυστερημένα στρώματα. Από τώρα, μερικές εβδομάδες μόλις ύστερα από το Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος, προτού ακόμα εκδηλωθούν όλα τα επακόλουθα από τη νέα πολιτική του, νιώθει κιόλας κανείς μια καινούργια πνοή να ψυχώνει τις λαϊκές μάζες, νιώθει κανείς χειροπιαστά ότι η κυβέρνηση των Σοβιέτ χάλασε τα σχέδια της αντεπανάστασης που πήγαινε ν’ ανορθωθεί πάνω στις πλάτες της μικρομπουρζουαζίας. Μα το γεγονός ότι η ρωσική αντεπανάσταση στην πάλη της για την εξουσία έφτασε στο σημείο να χρησιμοποιήσει τη διεκδίκηση για τα Σοβιέτ που την είχε συντρίψει, να τη χρησιμοποιήσει εναντίον του Κομμουνιστικού Κόμματος, αυτό το γεγονός έχει παγκόσμια ιστορική σημασία.

Είναι το επαναστατικό ένστιχτο του δυτικού προλεταριάτου που εκφράστηκε όταν, στην αλληλεγγύη του με τη Ρωσία των Σοβιέτ, θεωρούμενη σαν εστία της παγκόσμιας επανάστασης, αυτό το προλεταριάτο φώναξε: «Καλή ,η κακή, είναι η πατρίδα μου – η προλεταριακή πατρίδα μου». Χωρίς ν’ αφήσει να εντυπωσιαστεί από κανένα παραμύθι για το Κομμουνιστικό Κόμμα, για τον «τερρορισμό» του, ή για τον «οπορτουνισμό» του, κατάλαβε πως το ζήτημα δεν ήτανε σε πιο βαθμό ο κομμουνισμός, θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί στη Ρωσία – γιατί ο κομμουνισμός δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί ούτε βιαστικά ούτε απομονωμένα μέσα σε μιαν αγροτική χώρα – μα πως το μόνο που ενδιαφέρει είναι ότι η Ρωσία αποσπάστηκε από τα χέρια της ευρωπαϊκής αντεπανάστασης, ότι 100 εκατομμύρια χωρικοί και οι οικονομικές δυνάμεις της μεγαλύτερης ευρωπαϊκής χώρας δεν μπορούνε πια να χρησιμοποιούνται για να στηρίξουνε οικονομικά και στρατιωτικά τον καπιταλισμό που πολεμάει για την ύπαρξή του, μα χρησιμοποιούνται για να υποστηρίξουνε το παγκόσμιο προλεταριάτο που παλεύει για μια καινούργια κοινωνική κατάσταση. Το παγκόσμιο προλεταριάτο κατάλαβε λοιπόν πως αν τα πράγματα ήταν έτσι το Κομμουνιστικό Κόμμα θ’ άχει πάντα δίκιο αν διατηρήσει την εξουσία στα χέρια του. Όλες οι πράξεις του πρέπει να κρίνονται απ’ αυτή την άποψη, δηλαδή ότι για να νικήσει την αντεπανάσταση που επιτίθεται με οπλισμένο χέρι, αυτό το κόμμα συγκεντρώνει ανελέητα όλους τους πόρους της χώρας, έστω κι αν κάνει ορισμένες παραχωρήσεις στα μικροαστικά στοιχεία για να τα αποσπάσει από τους γαιοκτήμονες και το κεφάλαιο, φορείς της αντεπανάστασης. Η πρωτοπορία του προλεταριάτου με το επαναστατικό της ένστικτο, τα έχει καταλάβει καλά όλα αυτά και βλέπει τώρα πόσο δίκιο είχαν εκείνοι που λέγανε: «Δεν μπορείς να υποστηρίζεις τη ρωσική επανάσταση και συνάμα να πολεμάς το Κομμουνιστικό Κόμμα». Αυτό που δοκίμασαν να κάνουν οι Χίλφερντιγκ, Ντίμαν, Λονγκέ, Μπάουερ, δηλαδή να υιοθετήσουν διαφορετική στάση απέναντι στη Σοβιετική Ρωσία, ή τη ρωσική επανάσταση – αυτό μπροστά στην τακτική της ρωσικής αντεπανάστασης στα γεγονότα της Κρονστάντης – παρουσιάζεται σαν απάτη και στην πιο ευνοϊκή περίπτωση σαν αυταπάτη.

«Ζήτω η Ρωσική Επανάσταση! Ζήτω η Ρωσία των Σοβιέτ! Κάτω οι Ρώσοι Κομμουνιστές! Κάτω οι δικτάτορες της Μόσχας!», φώναζαν οι Χίλφερντιγκ και οι Μπάουερ, οι Λονγκέ και οι Γκρίμ. «Κάτω οι δικτάτορες της Μόσχας!» τους απαντούν ο υπουργός Οικονομικών του τσάρου Κοκόβτσεβ και ο ήρωας των Δαρδανελλίων Μιλιουκόβ, το Χρηματιστήριο του Παρισιού και ο στρατηγός Βράγγελ. Και προσθέτουν: Μια και το ρωσικό Κομμουνιστικό Κόμμα πέσει, η αντεπανάσταση θα μπορέσε για κάποιον καιρό τουλάχιστον, να καλυφθεί κάτω από το μανδύα των Σοβιέτ». Δεν πρόκειται για το μανδύα, πρόκειται για εκείνον που το φοράει, κι αυτό αξίζει τον κόπο. Οι Χίλφερντιγκ, οι Ντίτμαν, οι Μπάουερ, οι Άντλερ, οι Λονγκέ κι όλοι οι ήρωες της 21/2 Διεθνούς εμφανίζονται σ’ αυτή την περίπτωση όχι σαν δεξιά πτέρυγα του εργατικού επαναστατικού κινήματος, μα σαν αριστερή πτέρυγα της παγκόσμιας καπιταλιστικής αντεπανάστασης. Ο αυριανός ιστορικός της μεγάλης μάχης που οδηγεί στην απελευθέρωση του παγκόσμιου προλεταριάτου δεν θα παραλείψει να υπογραμμίσει αυτό το γεγονός, ότι τη μέρα που οι κομμουνιστές της Ρωσίας σκεπάζανε με τα κορμιά τους το ρήγμα που είχαν ανοίξει στα τείχη της Πετρούπολης οι ναύτες της Κρονστάντης, το “Freiheit” έγραφε: «Ζηνόβιεφ, ο διαφθορέας του ρωσικού προλεταριάτου», ότι ο κ. Λονγκέ και ο κ. Μπάουερ εκφράζανε τις συμπάθειές του όχι στους κομμουνιστές που φτιάχνανε με τα κορμιά τους ένα καινούργιο τείχος γύρω από την Πετρούπολη πάνω στον πάγο του κόλπου της Φινλανδίας, μα στα ασυνείδητα όργανα της παγκόσμιας αντεπανάστασης στην Κρονστάντη.

Τα γεγονότα της Κρονστάντης υποχρεώσανε το προλεταριάτο της Δύσης να βγάλει και άλλα συμπεράσματα. Αυτά δίνουνε την τελική νότα στη συζήτησή μας με τη φράξια των κομμουνιστών που ήθελε να αντιτάξει στη ρωσική δικτατορία, στη δικτατορία του Κομμουνιστικού Κόμματος την ιδέα της δικτατορίας της μάζας ολόκληρου του προλεταριάτου. Οι Λάουφενμπεργκ και οι Βόλφχαϊν που νόμισαν πως μπορούσανε ν’ αντιτάξουνε στα 1919 τη δικτατορία της μάζας στη δικτατορία του κόμματος πέρασαν ανοιχτά στο στρατόπεδο της αντεπανάστασης. Στην τελευταία μπροσούρα τους «Η Μόσχα και η Γερμανική Επανάσταση» ανακηρύχνονται ανοιχτά αντίπαλοι όχι μόνο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ρωσίας, μα ακόμα και της Σοβιετικής Ρωσίας καταγγέλλοντας την κυβέρνηση των Σοβιέτ στις γερμανικές εργατικές μάζες σαν κακή επανέκδοση του τσαρισμού. Οι Ρούλε και Σία έσπρωξαν το μίσος τους εναντίον της ιδέας του επαναστατικού κόμματος ως το σημείο να συμμαχήσουνε με τους Ντίτμαν και Σία για να πολεμήσουνε τάχα το «δεσποτισμό» του ρωσικού Κ. Κ. Καταγγέλθηκαν σαν αντεπαναστάτες ακόμα και από τα κομμουνιστικά στοιχεία της Γερμανίας που συμφωνούσαν ως τώρα μαζί τους. Μα αυτή η εξέλιξη θα μπορούσε να αχθεί σε αίσιο πέρας μόνο αν η Κομμουνιστική Διεθνής σ’ όλα της τα τμήματα από τα γεγονότα της Κρονστάντης και την τακτική της ρωσικής αντεπανάστασης, πέρα από τα ειδικά ρωσικά γνωρίσματα, βγάλει διδάγματα που να ισχύουνε για όλες τις χώρες.

Το ειδικά ρωσικό σ’ αυτά τα γεγονότα είναι ότι: Πρώτο, το προλεταριακό στρώμα είναι πολύ πιο στενό στη Ρωσία παρά στη Δύση. Δεύτερο, τα μικροαστικά στρώματα είναι πολύ πιο ισχυρά στη Ρωσία απ’ ότι στην Αγγλία, ή τη Γερμανία, κατά συνέπεια η επιρροή τους πάνω στην εργατική τάξη είναι πολύ πιο δυνατή απ’ ότι θα είναι αλλού και γι’ αυτό το λόγο οι μικροαστικές ταλαντεύσεις της εργατικής τάξης είναι μεγαλύτερες στη Ρωσία παρά στην Ευρώπη. Οι δυσκολίες του επισιτισμού θα είναι δεκαπλάσιες απ’ ότι στη Ρωσία και θα υπάρχουν εκεί κάτω καταστάσεις όπου πλατιές εργατικές μάζες θα δειχτούν διστακτικές, θα σκεφτούν ακόμα και να συνθηκολογήσουν απέναντι στη μπουρζουαζία και όπου η δικτατορία του προλεταριάτου δεν θα μπορούσε να διατηρηθεί παρά σαν δικτατορία, στερεή σαν ατσάλι, της κομμουνιστικής πρωτοπορίας του. Ωστόσο, καθώς η δήλωση των κεντριστών που λένε πως είναι υπέρ της δικτατορίας, μα εναντίον του τερορισμού, σημαίνει μόνο πως αυτά τα στοιχεία δεν είναι διατεθειμένα να παλέψουνε με όλα τα μέσα για τη νίκη των εργατικών μαζών, πως είναι έτοιμα να το στρίψουν και να προδώσουν σ’ όλες τις δύσκολες καταστάσεις, η κραυγή «Υπέρ της δικτατορίας ολόκληρης της εργατικής τάξης, εναντίον της δικτατορίας του Κομμουνιστικού Κόμματος» δεν είναι παρά απόδειξη ότι αυτά τα στοιχεία είναι έτοιμα να αγωνιστούν μόνον όταν τα πιο καθυστερημένα στρώματα της εργατικής τάξης θα είναι κι αυτά στις μαχητικές τους θέσεις, δηλαδή όταν η πάλη θα είναι εύκολη, όταν δεν θα είναι πια αναγκαίο να χύσεις το αίμα σου και να υποφέρεις από την πείνα και το κρύο. Στη μπροσούρα μας «Δικτατορία της εργατικής τάξης και δικτατορία του Κ. Κ.», που εκδόθηκε το καλοκαίρι του 1919, απαντώντας στον Λάσυφενμπεργκ και τον Βόλφχαϊν, γράφαμε:

«Το Κομμουνιστικό Κόμμα δεν θ’ απαρνηθεί ύστερα από την κατάκτηση της εξουσίας τα μαχητικά του όργανα. Θα συγκεντρώσει στενά τα μέλη του, τους καλύτερους εκπρόσωπους της δικτατορίας. Θα τους συμβουλεύεται πάντα γύρω από τα ποια μέτρα θα πρέπει να παρθούν για τα όργανα της εξουσίας. Το Κ. Κ. θα βαδίζει πάντα μπροστά από τις μάζες και τις οργανώσεις τους για να εξασφαλίσει τη δικτατορία. Γιατί η δικτατορία του προλεταριάτου δεν θα κατακτηθεί μια για πάντα: Ως την οριστική νίκη, θα κατακτιέται και θα ανακατακτιέται καθημερινά. Η εργατική μάζα, σήμερα διαιρεμένη σε στρώματα με άνιση μαχητική ικανότητα, πρέπει να εμψυχώνεται από τη σταθερή απόφαση να παλέψει μέσα στην πορεία της Επανάστασης, ώστε η δικτατορία του προλεταριάτου να γίνει δυνατή. Όμως αυτό το μαχητικό πνεύμα είναι πολύ σχετικό στη γενικότητά του. Ορισμένα μέρη του προλεταριάτου θα κρατάνε πάντα, κατά την οργάνωση της δικτατορίας του προλεταριάτου, στάση εχθρική, ή το λιγότερο αδιάφορη. Και η μάζα που θα πανηγυρίσει τη μέρα της νίκης, θα μπορεί να διστάζει στις μέρες των μεγάλων δυσκολιών, των ηττών και ακόμα να απελπιστεί για τη νίκη και να σκεφτεί τη συνθηκολόγηση.

»Η προλεταριακή επανάσταση δεν φέρνει άμεση ανακούφιση στη φτώχεια και σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί ακόμα να επιφέρει προσωρινή επιδείνωση της κατάστασης του προλεταριάτου. Οι αντίπαλοι του προλεταριάτου επωφελούνται απ’ αυτή την κατάσταση για να επικαλεστούν την αυτοκυβέρνηση των εργατών τότε ίσα- ίσα πρέπει να υπάρχει ένα Κομμουνιστικό Κόμμα συγκεντρωτικό, ισχυρό, που να διαθέτει τα μέσα διακυβέρνησης του προλεταριάτου και να είναι αποφασισμένο να διατηρήσει για ορισμένο χρόνο την εξουσία, ακόμα και μόνο σαν κόμμα της επαναστατικής μειοψηφίας, ώσπου να βελτιωθούν οι όροι της πάλης και ανέβει το ηθικό των μαζών.

» Φυσικά, αν η πλειοψηφία της εργατικής τάξης αφεθεί σε απατηλές ιδέες που θα την κάνουν να πιστεύει ότι θα μπορούσε να ζήσει καλύτερα, ακόμα και με τις αλυσίδες της καπιταλιστικής σκλαβιάς, απ’ ότι παλεύοντας για την απελευθέρωσή της, και αν αυτή η πλειονότητα εκδηλωθεί ενεργά, σε μια δύσκολη κατάσταση, εναντίον της δικτατορίας του προλεταριάτου που πέφτει ολοένα στους ώμους του Κομμουνιστικού Κόμματος, τότε βέβαια αυτό δεν θα μπορούσε να διατηρήσει τις θέσεις του. Μα όσο μπορεί κανείς να ελπίζει σε μια βελτίωση της κατάστασης, αυτό το κόμμα πρέπει να επιμένει να κρατήσει τις θέσεις του. Όταν θα βελτιωθούν οι συνθήκες, η εργατική τάξη θα είναι και πάλι πίσω από το Κόμμα και θα μπορεί να συνεχίσει την πάλη ως την οριστική νίκη. Η απελευθέρωση της εργατικής τάξης μπορεί να είναι έργο δικό της, έργο της μαχόμενης πλειοψηφίας του προλεταριάτου. Όμως στην πάλη της για την απελευθέρωση μπορεί να υπάρξουν καταστάσεις όπου η επαναστατική μειοψηφία της εργατικής τάξης πρέπει να πάρει πάνω της όλο το βάρος του αγώνα κι όπου η δικτατορία των εργατών δεν θα μπορούσε να διατηρηθεί, προσωρινά τουλάχιστον, παρά μόνο σαν δικτατορία του Κομμουνιστικού Κόμματος. Και μια τέτοια κατάσταση παρουσιάστηκε πάνω από μια φορά στη Ρωσία».

Είμαστε βέβαιοι πως στο φως των γεγονότων της Κρονστάντης τα κομμουνιστικά στοιχεία που δεν κατάφεραν ακόμα να εκτιμήσουνε το ρόλο του κόμματος στην επανάσταση, θα μάθουνε τέλος να αποτιμήσουνε στην αληθινή τους αξία αυτές τις εξηγήσεις καθώς και την απόφαση του 2^ου Συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς για το ρόλο του κόμματος. Δεν θα επωφελούμασταν αρκετά από αυτό το δίδαγμα που μας αποδείχνει ότι το κόμμα του προλεταριάτου μπόρεσε να διατηρήσει την εξουσία στα χέρια του, όταν ξεσηκώθηκε εναντίον του η μικροαστική αντεπανάσταση ακόμα και με τη μορφή της δυσαρέσκειας των εργατών, αν το κρατούσαμε μόνο για τη Ρωσία. Πρέπει να αντιληφθούμε πως αν το Κομμουνιστικό Κόμμα τελικά θα μπορούσε να θριαμβεύσει μόνο στηριζόμενο στη μάζα των εργαζομένων, θα υπάρξουν ωστόσο καταστάσεις στη Δύση όπου θα χρειαστεί για ορισμένο χρόνο να διατηρηθεί η εξουσία μόνο με τις δυνάμεις της πρωτοπορίας. Πρέπει να καταλάβουμε πως σε κάθε περίσταση το Κομμουνιστικό Κόμμα είναι η ψυχή της Επανάστασης και αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της δικτατορίας του προλεταριάτου.

Η πάλη που κάνει το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ρωσίας για το δυνάμωμα της επιρροής του πάνω στις εργαζόμενες μάζες που δεν είναι ακόμα κομμουνιστικές, για την αφύπνιση της πρωτοβουλίας σ’ αυτές τις μάζες, εμφανίζεται σαν το συμπλήρωμα της σταθερής του απόφασης να διατηρήσει την εξουσία με όλα τα μέσα. Και αυτή η απόφαση πρέπει να χρησιμεύσει για παράδειγμα στους κομμουνιστές των άλλων χωρών. Αυτό είναι το μεγαλύτερο δίδαγμα από τα γεγονότα της Κρονστάντης, το παγκόσμιο δίδαγμά τους.

Μόσχα. Απρίλης 1921.

Μάχνο,Κρονστάνδη και αγρότες

Οι Μαχνοβίτες αναρχικοί , η Κρονστάνδη και η στάση των Ρώσων αγροτών στην μετεπαναστατική Ρωσία

άρθρο του Α. Kramer
μετάφραση δική μου από τα αγγλικά

Εισαγωγή

Όταν η επανάσταση του Οκτωβρίου πραγματοποιήθηκε το 1917, η Ρωσία ήταν υποανάπτυκτη και αγροτική χώρα, με τους αγρότες να περιλαμβάνουν 86% του πληθυσμού. Κατά τη διάρκεια της επανάστασης του Φεβρουαρίου του 1917 η αγροτιά, για πρώτη φορά στη ρωσική ιστορία, αναμίχθηκε ενεργά στον πολιτικό χώρο, ιδιαίτερα ως στρατιωτικοί αναπληρωτές στα Σοβιέτ.

Φυσικά δεν πρέπει κάποιος να αγνοήσει τις μεγάλες εξεγέρσεις αγροτών του 17ου και 18ου αιώνα, ούτε τις εξεγέρσεις του 1905. Εντούτοις, ήταν μόνο κατά τη διάρκεια αυτών των επαναστάσεων του 1917 που η ρωσική αγροτιά πέτυχε τελικά την εξασφάλιση των σταθερών, ανεξάρτητων αντιπροσωπευτικών θεσμών.

Εντούτοις, η επανάσταση του Φεβρουαρίου, όντας από την αστική τάξη μέσω των δεξιών σοσιαλιστών, δεν έλυσε τα προβλήματα της αγροτιάς. Η πιο εμφανής αποτυχία της προσωρινής κυβέρνησης σε αυτήν την σφαίρα ήταν η πλήρης ανικανότητά της να λύσει το σημαντικότερο ζήτημα για την ρωσική αγροτιά: το ζήτημα της γης. Οι αγρότες ανταποκρίθηκαν στις καθυστερήσεις και τις προδοσίες της κυβέρνησης με τις αυθόρμητες απαλλοτριώσεις της γης. Μόνο η επανάσταση Οκτωβρίου, που καθοδηγήθηκε από τους Μπολσεβίκους, αναγνώρισε το δικαίωμα των αγροτών να είναι κύριοι της που είχαν δουλέψει για εκατοντάδες χρόνια.

Ο Λένιν και οι σύντροφοί του κατάλαβαν ότι και η οργάνωση της εργατικής τάξης και η υπεράσπιση των συμφερόντων της επρόκειτο να είναι ζητήματα της πιό υψηλής προτεραιότητας για το μπολσεβικικό κόμμα. Αλλά με κανένα τρόπο δεν ήταν οι Μπολσεβίκοι αδιάφοροι προς τις ανάγκες των αγροτών. Αντίθετα από τους Μενσεβίκους, οι Μπολσεβίκοι κατάλαβαν πλήρως τη σημασία της μαχητικότητας της αγροτιάς κατά τη διάρκεια της επανάστασης του 1905, και αναγνώρισαν ότι η ενέργεια τους θα ήταν μια μεγάλη δύναμη στην επόμενη επανάσταση. Ο Λένιν και ο Trotsky είχαν ως στόχο τους την ένωση των εργατών των πόλεων και των πιό επαναστατικών στοιχείων στα χωριά, τα οποία ήταν το αγροτικό προλεταριάτο και οι φτωχότεροι αγρότες. Στις πρώτες ημέρες της επανάστασης του Οκτωβρίου, οι Μπολσεβίκοι έκαναν μεγάλα βήματα προς αυτό το σκόπο με το "Διάταγμα για τη Γη", το οποίο πήρε τα απέραντα εδάφη που ήταν στην κατοχή των γαιοκτημόνων και τα έδωσε στην αγροτιά. Το Αριστερό Σοσιαλεπαναστατικό Κόμμα (που έχει διασπαστεί από το Σοσιαλεπαναστατικό Κόμμα) αντιπροσώπευσε τις μάζες των αγροτών, και κλήθηκε από το μπολσεβικικό κόμμα να συμμετάσχει στην πρώτη σοβιετική κυβέρνηση.

Κατόπιν, αρχίζοντας στο μέσο του 1918, τα σκληρά χτυπήματα του εμφύλιου πολέμου οδήγησαν σε μια αντιπαράθεση μεταξύ της πόλης και του χωριού. Η αγροτιά κινήθηκε στην κατεύθυνση του συντηρητισμού. Είχαν κερδίσει όλα αυτά που θέλησαν από την επανάσταση και ήταν έτοιμοι να υπερασπίσουν τη νέα ιδιοκτησία τους και από την αριστερά και από την δεξιά. Τα μη αναπτυχθέντα ρωσικά χωριά, που το κάθε ένα είχε μια οικονομία επιβίωσης , θα μπορούσαν να επιζήσουν χωρίς τις πόλεις. Η επικρατούσα διάθεση μεταξύ της αγροτιάς ήταν ότι οι πόλεις ήταν καλές για τίποτα περισσότερο παρά να διαλέγουν βιομηχανικά αγαθά, και αυτό εφ' όσον οι τιμές ήταν χαμηλές , πέρα από αυτόα, οι πόλεις ήταν μόνο μια πηγή προβλήματων - γραφειοκρατία, στρατιωτική θητεία, φορολογία και επιτάξεις σιταριού. Αυτή η χοντρικά υποκειμενική οπτική ήταν παρόμοια με εκείνους των πιό πρόσφατων κινημάτων αγροτών στο "τρίτο κόσμο", παραδείγματος χάριν αυτό των Κόκκινων Χμερ στην Καμπότζη.

Εντούτοις, ενώ τα κινήματα αγροτών των τελευταίων αρκετών δεκαετιών έχουν εκφραστεί μέσω μαοϊκών ή γκεβαρικών ιδεών , η ρωσική αγροτιά στην περίοδο του εμφύλιου πολέμου αντ' αυτού υιοθέτησε συνθήματα αναρχικών. Αλλά αυτή η διαδικασία ήταν βαθμιαία. Αρχισε με την υποστήριξη της αγροτιάς του Σοσιαλεπαναστατικού Κόμματος, το οποίο ήταν τοκόμμα των ρώσων λαικιστών γνωστών ως "Ναροντικοί". Αυτό το κόμμα ήταν μικροαστικό, και απευθυνόταν αρχικά στις κοινότητες αγροτών με το να υποστηρίζει έναν μοναδικό "Ρωσικό σοσιαλισμό" που υπογράμμιζε το ρόλο της αγροτιάς - όχι της εργατικής τάξης - ως κεντρικό στην επαναστατική διαδικασία.

Το 1918, το Σοσιαλεπαναστατικό Κόμμα χωρίστηκε σε δεξιά και αριστερή πτέρυγα, και στη διαδικασία είχε ογκώδεις απώλειες υποστήριξης. Ο ρόλος του κόμματος των SR ως ηγέτης της αγροτιάς αντικαταστάθηκε αργά από τις αναρχικές ομάδες. Μερικές από αυτές τις ομάδες ήταν εξαιρετικά σεκταριστικές και αντι-μπολσεβικικές, ένα παράδειγμα είναι η διαβόητη ομάδα "Nabat". Αυτή η συγκεκριμένη ομάδα ήταν αρμόδια για την οργάνωση αιματηρών τρομοκρατικών ενεργειών ενάντια στο μπολσεβικικό κόμμα στη Μόσχα το 1919. Μετέπειτα, η ιδεολογία τους θα εκφραζόταν μέσω του κινήματος του Makhno.

Ενώ τα ρωσικά χωριά δεν είχαν καμία ανάγκη να εξαρτηθούν από τις πόλεις, τα ρωσικά βιομηχανικά κέντρα εξαρτήθηκαν από τα γεωργικά προϊόντα του χωριού ως μέσο συντήρησης και επιβίωσης. Η κατάρρευση της υποδομής που άρχισε το 1915 έφθασε στο μέγιστο της το 1918, πολυάριθμες κρίσεις συμπεριλαμβανομένων ανταπεργιών των ιδιοκτητών, βιομηχανική δολιοφθορά, ο εμφύλιος πόλεμος, η κατάρρευση των μεταφορών και η μαζική πείνα στις πόλεις ανάγκασαν τους Μπολσεβίκους να εφαρμόσουν την πολιτική του "πολεμικού κομμουνισμού". Ένα σημαντικό χαρακτηριστικό γνώρισμα αυτής της πολιτικής ήταν η απαλλοτρίωση των πλεονασμάτων τροφίμων των χωριών προκειμένου να τραφούν οι εργάτες στις πόλεις. Αυτή η πρακτική ονομάστηκε "Prodrazverstka".

Η αγροτιά δεν χαιρέτισε αυτό το βήμα. Όταν οι αντιπρόσωποι της σοβιετικής κυβέρνησης πήγαιναν στην επαρχία να συλλέξουν τα τρόφιμα, τους έβλεπαν ως ληστές που έκλεβαν την ιδιοκτησία της αγροτιάς. Αρκετά συχνά υπήρξαν περιπτώσεις αυτοί οι αντιπρόσωποι (αποκαλούμενων "prodotriadi") να δολοφονούνται. Επίσης, υπήρξαν πολλές περιπτώσεις η prodzrazverstka που προκάλεσε αγροτικές εξεγέρσεις ενάντια στους Μπολσεβίκους.

Κατά τη διάρκεια του εμφύλιου πολέμου, η μικροαστική τάξη (η αγροτιά) πιέστηκε και από τις δύο πλευρές, μεταξύ της εργατικής τάξης και των δυνάμεων της αντίδρασης. Συνεπώς, σε μερικές περιοχές η μικροαστική αγροτιά προσπάθησε να διαδραματίσει έναν ανεξάρτητο ρόλο ελισσόμενη μεταξύ των Μπολσεβίκων και των αντεπαναστατικών εχθρών τους. Οι τάσεις προς αυτού του είδους τις ενέργειες ήταν ιδιαίτερα ισχυρές στη Σιβηρία και την Ουκρανία - και οι δύο περιοχές ήταν λιγότερο αναπτυγμένες οικονομικά και βιομηχανικά, και συνεπώς είχαν μια ισχυρή και πλούσια τάξη αγροτών. Για αρκετό χρόνο, αυτές οι δυνάμεις ήταν με τους Μπολσεβίκους, καθώς ο λευκός στρατός αντιπροσώπευσε την αποκατάσταση του παλαιού συστήματος γαιοκτημόνων, το οποίο ήταν απολύτως απαράδεκτο για τη μάζα της αγροτιάς.

Μάχνο

Από όλα τα κινήματα των αγροτών που επιδίωξαν να διαδραματίσουν έναν ενδιάμεσο ρόλο, ο διασημότερος ήταν αυτό που καθοδηγήθηκε από τον Makhno στην Ουκρανία από το 1918 ως το 1921. Αυτή η στρατιωτική δύναμη ήταν ένας χαρακτηριστικός στρατός αγροτών, αμετάβλητος από την παλαιά δομή της μεσαιωνικής εποχής - κατέχοντας και τις δυνάμεις και τις αδυναμίες εκείνης της μορφής. Η πολιτοφυλακή του Makhno άρχισε ως δύναμη ανταρτών που διαμορφώθηκε όταν κατέλαβε η Γερμανία την Ουκρανία το 1918. Αυτοί οι αντάρτες υπερείχαν στη σφαίρα δράσης τους, αλλά δεν θα μπορούσαν να σταθούν ενάντια σε μια εκτεταμένη εχθροπραξία με έναν κανονικό στρατό. Καθώς αυτοί οι αντάρτες αναπτύσσαν δραστηριότητες στις γύρω περιοχές τους, μπορούσαν να αναμένουν στη βοήθεια από τους ντόπιους. Αλλά, κατά την πάλη μακρυά από τα χωριά τους, ζούσαν από τη ληστεία και κατά συνέπεια έχασαν την υποστήριξη από μεγάλο αριθμό κατοίκων.

Ο Makhno καθοδήγησε ένα αγροτικό κίνημα, και έτσι δεν είχε ποτέ μια ισχυρή βάση υποστήριξης σε οποιεσδήποτε από τις πόλεις. Οι περισσότεροι από τους εργάτες που έζησαν στις περιοχές της Ουκρανίας υπό τον έλεγχο του Makhno πλαισίωσαν είτε τους Μπολσεβίκους είτε τους Μενσεβίκους. Τα ακόλουθα παραδείγματα επεξηγούν την στάση που είχε ο Makhno προς την εργατική τάξη. Όταν οι εργάτες των σιδηροδρόμων και τηλέγραφων από τη γραμμή Αικατερινοσλαβ- Sinelnikovo υπέφεραν από μια μεγάλη περίοδο λιμού που είχε προκύψει κάτω από την διοίκηση του Denikin(Λευκός ηγέτης), ζήτησαν από τον Makhno να τους πληρώσει για την εργασία τους. Αποκρίθηκε, "δεν είμαστε όπως οι Μπολσεβίκοι για να σας ταισουμε, δεν χρειαζόμαστε τους σιδηροδρόμους εάν χρειάζεστε τα χρήματα, πάρτε το ψωμί από εκείνους που χρειάζονται τους σιδηροδρόμους και τους τηλέγραφούς σας." Σε ένα άλλο γεγονός, είπε στους εργάτες του Briansk, "επειδή οι εργάτες δεν θέλουν να υποστηρίξουν το κίνημα του Makhno και απαιτούν πληρωμή για τις επισκευές του θωρακισμένου αυτοκινήτου, θα πάρω αυτό το θωρακισμένο αυτοκίνητο δωρεάν και δεν θα πληρώσω τίποτα." (1) Jakovlev Θ*ι. Machnovshina ι Anarchizm (http://sky.kuban.ru/socio_etno/magister/library/revolt/yakoy001.htm)

Με τις διαφωνίες μεταξύ των αγροτών και των γαιοκτημόνων αφ' ενός, και τις διαφωνίες μεταξύ των αγροτών και των εργατών αφ' ετέρου, ο Makhno πιέστηκε να εφαρμόσει πολιτικές που ήταν κάθε άλλο παρά ελευθεριακές ήταν. Οι πραγματικές συνθήκες ζωής για τους αγρότες της Ουκρανίας από το 1919-1921 ήταν σκληρές και κατασταλτικές. Οι πόλεις στα εδάφη του Makhno δεν κυβερνήθηκαν από Σοβιετ. Αντ' αυτού, κυβερνήθηκαν από τους δημάρχους που προήλθαν από τις στρατιωτικές δυνάμεις του Makhno. Το κίνημα του Makhno υπερβολικά συγκεντρωμένο στην ηγεσία της Επαναστατικής Επιτροπης που αποφάσιζε για τα πάντα. Ο Makhno ίδρυσε ακόμη και μια οργάνωση (αστυνομίας-ασφάλειας!) που καθοδηγήθηκε από τον Leo Zadov (Zinkovsky), ένας προηγούμενος εργάτης - αναρχικός που επρόκειτο να γίνει πασίγνωστος για τη βιαιότητά του. Συμπτωματικά, στις αρχές της δεκαετίας του '20 ο Zadov επέστρεψε στην ΕΣΣΔ - για να μπει στην GPU! Ανταμείφθηκε για τις υπηρεσίες του με την εκτέλεσή του το 1937. Στην Ουκρανία, σαφώς βλέπουμε ότι οι αναρχικοί διαπράτταν τα ίδια εγκλήματα που κατηγορούσαν τους Μπολσεβίκους.

Τον Σεπτέμβριο του 1920,ο Ivanov V. (αντιπρόσωπος του νότιου μετώπου επαναστατικού σοβιετ) επισκέφτηκε τον Makhno. Έγραψε αργότερα αυτήν την περιγραφή για το στρατόπεδου του Makhno: "Το καθεστώς είναι βάναυσο, η πειθαρχία είναι σκληρή όπως ο χάλυβας, επαναστάτες κτυπιούνται στο πρόσωπο για οποιαδήποτε μικρή παραβίαση, καμία εκλογή του Γενικού Επιτελείου, όλοι οι διοικητές μέχρι το διοικητή επιχείρησης διορίζονται από τον Makhno και το επαναστατικό πολεμικό Συμβούλιο των αναρχικών, το Επαναστατικό Στρατιωτικός Σοβιετ (Revvoensovet) έγινε αναντικατάστατο, ανεξέλεγκτο και μη-εκλεγμένο όργανο. Κάτω από το επαναστατικό στρατιωτικό συμβούλιο υπάρχει ένα "ειδικό τμήμα" που αντιμετωπίζε την απειθαρχία κρυφά και χωρίς έλεος." (2) Jakovlev J. op. cit. .

Προκειμένου να αποκτηθούν προμήθειες και εξοπλισμός,o Makhno θα συμμαχούσε μερικές φορές με τον κόκκινο στρατό. Εντούτοις, αρνήθηκε πάντα να δεχτεί την πειθαρχία και διαταγή του κόκκινου στρατού.Προκειμένου να αποκτηθούν τρόφιμα, οι δυνάμεις του Makhno λήστευαν όχι μόνο τα χωριά υπό τον έλεγχό τους αλλά και convoy του Κόκκινου Στρατού. Αυτό προκάλεσε πολλές συγκρούσεις. Τελικώς, το 1921, ενέργειες όπως αυτές έπαιξαν έναν ρόλο στην αποφασιστική διάσπαση μεταξύ Makhno και του σοβιετικού κράτους. Ήταν αυτή τη περίοδο που ο Makhno και οι σύμβουλοι του έχασαν την υποστήριξη από τους αγρότες ως αποτέλεσμα της Νέας Οικονομικής Πολιτικής των Μπολσεβίκων , η οποία αντικατέστησε το prodrazverstka με έναν φόρο ψωμιού. Μετά από μια μικρή χρονική περίοδο μαχών, η πολιτοφυλακή του Makhno συντρίφθηκε. Ο Nestor Makhno ο ίδιος δραπέτευσε στη Ρουμανία, ενώ η πλειοψηφία των μαχητών του συνθηκολόγησε και αμνηστεύτηκε.



Κρονστάνδη

Η "εξέγερση" της Κρονστάνδης τον Μάρτιο του 1921 ήταν επίσης μια έκφραση της σύγκρουσης μεταξύ του σοβιετικού κράτους και της αγροτιάς. Αυτή η εξέγερση ήταν μια από τις πολλές παρόμοιες εξεγέρσεις εκείνη την περίοδο ενάντια στις σοβιετικές αρχές. Αλλά η Κρονστάνδη ξεχωρίζει μεταξύ τους λόγω της σημαντικής στρατηγικής θέσης της και τη μυθολογία που δημιουργήθηκε γύρω από αυτή αφότου πραγματοποιήθηκε το γεγονός.

Στο τέλος της δεκαετίας του '30, μια ομάδα πρώην τροτσκιστών (Victor Serge, Max Eastman, Suverin, κ.α..) επέκριναν τον Trotsky για τις ενέργειές του ως ηγέτης του Κόκκινου Στρατού κατά τη διάρκεια της εξέγερσης της Κρονστάνδης. Αυτοί οι πρων Τροτσκιστές υπερασπίστηκαν τα γεγονότα στην Κρονστάνδη ως εξέγερση των εργατών και των ναυτών ενάντια στην "Μπολσεβικική Δικτατορία", και χρέωσαν την συντριβή της εξέγερσης ως το "πρώτο βήμα προς το σταλινισμό". Μετέπειτα , οι αντικομμουνιστές θεωρητικοί και προπαγανδιστές θα υιοθετούσαν αυτήν την κριτική για να εξυπηρετήσουν τους δικούς τους σκοπούς.

Ο Trotsky απάντησε το 1938 με ένα αξιοπρόσεκτο άρθρο που τιτλοφορήθηκε Η κατακραυγή για την Κρονστάνδη, στο οποίο ανέλυσε τη μικροαστική φύση αυτού του αποτυχημένου πραξικοπήματος. Δεν είναι απαραίτητο να επαναληφθούν τα επιχειρήματα του Τρότσκι προς υπεράσπιση των ενεργειών του σχετικά με την ανταρσία της Κρονστάνδης , δεδομένου ότι ο καθένας που θέλει να ξέρει την αλήθεια μπορεί να βρεί αυτό το άρθρο εύκολα. Αντ' αυτού, για τους σκοπούς αυτού του άρθρου θα ήταν περισσότερο χρήσιμο να παρουσιαστούν κάποιες νέες πληροφορίες από μια συλλογή εγγράφων που δημοσιεύτηκαν τα τελευταία χρόνια. Αυτά τα νέα στοιχεία από τα σοβιετικά αρχεία παρέχουν σε μας την οριστική απόδειξη ότι η θέση των κριτικών του Trotsky βασίστηκε σε ψεύτικες υποθέσεις και ανακριβείς πληροφορίες.

Ο πρώτος μύθος για την Κρονστάνδη είναι ότι ήταν μια εξέγερση των ίδιων στρατιωτών που ήταν ήρωες της επανάστασης του Οκτωβρίου. Παρόλο που είναι αλήθεια ότι πολλοί από τους ναυτικούς της Κρονστάνδης ήταν αναρχικοί το 1917, εντούτοις εξυπηρέτησαν έντιμα τη σοβιετική εξουσία. Κατά τη διάρκεια του εμφύλιου πολέμου, τα στρατόπεδα εκπαίδευσης της Κρονστάνδης παρείχαν ιδιαίτερα επαναστατικά στρατεύματα στην πάλη για την διατήρηση της Σοβιετική εξουσίας. Εντούτοις, δεδομένου ότι όλο και περισσότεροι επαναστάτες ναύτες έπρεπε να σταλούν στις πρώτες γραμμές, νεοσύλλεκτοι άρχισαν να έρχονται, που αντικαθιστούσαν τους επαναστάτες. Μέχρι το 1920, η φρουρά της Κρονστάνδης ήταν πλημμυρισμένη με περισσότερους από 10.000 νεοσυλλέκτους. Αυτό ανέβαζε το συνολικό αριθμό στρατιωτών και ναυτών στην Κρονστάνδη σε 18,707. Οι περισσότεροι από αυτούς προέρχονταν από τη νότια Ρωσία και την Ουκρανία, περιοχές που επηρεάστηκαν έντονα από τον Makhno. (3) Shetinov. Α., partii Krondshtadsky miatez ι melkoburzuaznie. Disertazia MGU, Moskva, 1974, σελ. 91-98 Kandidatskaia. Μόνο 5000 από αυτόν τον αριθμό συμμετείχαν στην εξέγερση.

Αυτοί οι αριθμοί αποδεικνύουν ότι οι παλαιοί επαναστάτες ναύτες ήταν μια σαφής μειονότητα το 1921. Εντυπωσιακώς, εντούτοις, οι επαναστάτες ναύτες έκαναν μια τολμηρή ενέργεια. Στις 8 Μαρτίου, ένας αριθμός τους δημοσιεύει ένα φυλλάδιο με τον τίτλο "Σταματήστε Άμεσα το Αντεπαναστατικό Πραξικόπημα" (4) Krondshtadskaia goda tragedia 1921. Dokumenti V dvuch knigach., Moskva, ROSPEN, 1999, σελ. 320-321. Στις 15 Μαρτίου, η Επανασατική Επιτροπή της Κρονστάνδη διέταξε τη σύλληψη όλων των παλαιών ναυτικών δεδομένου ότι αρνήθηκαν "να υπακούσουν στις διαταγές". (5) Αυτόθι, έγγραφο 423, σελ. 445. Αυτή η διαταγή, εντούτοις, δεν πραγματοποιήθηκε πλήρως. Στις 24 Μαρτίου, μια ομάδα παλαιών ναυτών απέτρεψε την έκρηξη του θωρηκτού "Πετροπαβλόσκ"(σημ.δική μου πρόκειται για το θωρηκτό που έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στην ανταρσία), συνέλαβε τους ανώτερους υπαλλήλους του, και τους παράδωσε στις σοβιετικές δυνάμεις που προσεγγίζαν . (6) Αυτόθι, έγγραφο 480, σελ. 494-496.

Ο άλλος μύθος για την Κρονστάνδη είναι ότι οι ηγέτες του πραξικοπήματος είχαν επαναστατικό κίνητρα. Μερικοί συντάκτες έχουν γράψει ακόμη και ότι οι στασιαστές πέθαναν φωνάζοντας "Ζήτω ο Κομμουνισμός" ! Αλλά αυτό είναι ένα ψέμα. Τα πραγματικά γεγονότα κατεδαφίζουν αυτόν τον μύθο.Ο στρατηγός Elvengern, ένα μέλος μιας αντεεπαναστατικής οργάνωσης που καθοδηγήθηκε από τον Boris Savinikov, αποκάλυψε το ρόλο του στην ηγεσία της εξέγερσης με μια έκθεση σχετικά με τα γεγονότα σε Πετρούπολη- Κρονστάνδη που γράφτηκαν το Φεβρουάριο και το Μάρτιο του 1921.

Αυτή η έκθεση γράφτηκε ενώ ήταν στο Παρίσι: "...από τακτική άποψη αυτοανακηρυχθήκαν (τα μέλης της Προσωρινής Επαναστατικής Επιτροπής) ως φανατικοί υποστηρικτές της σοβιετικής εξουσίας, και είπαν ότι αντιτίθενται μόνο στην δικτατορία του Κομμουνιστικού Κόμματος , με την ελπίδα πως με μια τέτοια πλατφόρμα, θα ήταν δύσκολο για τους κομμουνιστές να κινητοποιήσουν τους υπερασπιστές των Σοβιετ, σοβιετικές μονάδες για να τους συντρίψουν." (7) Αυτόθι. Έγγραφο 535, σελ. 61 τόμος 2. Το ίδιο πράγμα γράφτηκε από το δόκιμο G. Zeidler, σε ένα προσωπικό γράμμα. (8) Αυτόθι, το σελ. 322-323. Ο Pavel Milukov, ενδεχομένως το καλύτερο φιλελεύθερο Ρώσικο μυαλό των εποχών του και ηγέτης του Συνταγματικού Δημοκρατικού Κόμματος (οι διαβόητοι "Καντέτοι"), συνόψισε αυτές τις εκθέσεις σε μια εφημερίδα του Παρισιού με, το "η Σοβιετική εξουσία χωρίς τους Μπολσεβίκους θα είναι προσωρινή."

Αλλά τι γίνεται με τους απλούς συμμετέχοντες της εξέγερσης της Κρονστανδης; Ήταν αυτοί οι ναυτές πραγματικά έτοιμοι να πεθάνουν για "τον κομμουνισμό χωρίς Μπολσεβίκους"; Ο ναύτης Dmitry Urin έγραψε στις 5 Μαρτίου, σε μια επιστολή στον πατέρα του στην επαρχία Herson της Ουκρανίας, "απομακρύναμε την Κόμμουνα, δεν έχουμε άλλοι πια Κομμούνα, τώρα έχουμε μόνο τη σοβιετική εξουσία. Στην Κρονστάνδη βγάλαμε ένα ψήφισμα για να στείλουμε όλους τους Εβραίους στην Παλαιστίνη, για να μην υπάρξει στη Ρωσία τέτοια βρωμιά, όλοι οι ναυτικοί φώναξαν: "’Εξω οι Εβραίοι"..." (9) Αυτόθι, τόμος 1, έγγραφο 58, σελ. 119. Εάν κάποιος είχε οποιεσδήποτε αμφιβολίες για το "πραγματικό επαναστατικό" περιεχόμενο αυτής της επιστολής αυτή η φράση είναι επαρκής για να τις διαλύσει. Είναι τόσο αιχμηρό που δεν χρειάζεται κανένα περαιτέρω σχόλιο.

Από την αρχή της εξέγερσης, οι κομμουνιστές υπέστησαν την καταστολή. Στις 3 Μαρτίου, 170 κομμουνιστές στην Κρονστάνδη συλλήφθηκαν. (10) Αυτόθι, τόμος 1, σελ. 15. Κατόπιν, στις 15 του Μαρτίου, πολλοί παλαιοί επαναστατικοί ναύτες συλλήφθηκαν. (11) Αυτόθι, τόμος 2, έγγραφο 423, σελ. 445. Αλλά δεν ήταν μόνο κομμουνιστές που συλλήφθηκαν. Ένα 17-χρονών αγόρι εστάλη στη φυλακή για ρώτησε γιατί τα μέλη της Προσωρινής Επαναστατικής Επιτροπής λάμβαναν τα καλύτερα τρόφιμα και μεγαλύτερες μερίδες από τους απλούς εργάτες εργαζομένους. (12) Αυτόθι, τόμος 2, σελ. 632.

Όπως είπε ο Trotsky η αυτοαποκαλούμενη "εξέγερση της Κρονστάνδης" δεν ήταν το πρώτο μικροαστικό αντι-μπολσεβικικό κίνημα κατά τη διάρκεια του εμφύλιου πολέμου. Ήταν παρόμοιο με άλλα κινήματα με συνθήματα όπως, "Σοβιετ χωρίς Μπολσεβίκους". Υπήρξαν κινήματα αυτού του είδους σε μερικά εργοστάσια στα Ουράλια, καθώς επίσης και στους στρατούς των Κοζάκων. Από αυτήν την εμπειρία, μπορούμε να δούμε ότι εν μέσω ταξικού πολέμου - με την επανάσταση σε μια πλευρά και την αντεπανάσταση από την άλλη - αυτά τα συνθήματα αναπόφευκτα και αμετάβλητα οδηγούσαν στο στρατόπεδο της μεσαιωνικής αντίδρασης. Καμία επανάσταση δεν μπορεί να πετύχει χωρίς ένα επαναστατικό κόμμα. Οι απλοί Ρώσοι εργάτες και οι στρατιώτες το κατάλαβαν αυτό πολύ καλύτερα 80 χρόνια πριν από ότι πολλοί στην "αριστερά" σήμερα.

Πολλά απλά μέλη των αναρχικών, των Μενσεβίκων, των Σοσιαλεπαναστατών και άλλων κομμάτων συμμετείχαν στα Σοβιέτ μαζί με τους Μπολσεβίκους , αλλά όχι "χωρίς" αυτούς. Υπήρξε μια τεράστια διαφορά μεταξύ των συνηθισμένων μελών αυτών των κομμάτων και των ηγετών τους. Η ηγεσία τους αρνήθηκε να κάνει οποιοδήποτε συμβιβασμό παρέμενε πλήρως αντιμπολσεβίκικη. Στις αρχές της δεκαετίας του '20 οι τοπικές σοβιετικές αρχές σε μερικές εβραϊκές περιοχές της Ουκρανίας στρατολογήθηκαν συνολικά από τα μέλη του Bund (σημ.δική μου: διάσπαση του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος,φιλομενσεβίκικη). Πολλοί αναρχικοί συμμετείχαν στην επανάσταση και στον εμφύλιο πόλεμο στην πλευρά των Μπολσεβίκων συνεργαζόμενοι με την Σοβιετική εξουσία μέχρι την άνοδο του Σταλινισμού. Αυτοί οι διορατικοί επαναστάτες αποκαλούνται προδότες από μερικούς σημερινούς αναρχικούς. Αλλά στα επόμενα χρόνια, περισσότερες πληροφορίες από τα σοβιετικά αρχεία και νέα έγγραφα δείχνοντας αναλυτικά την πάλη του ρωσικού προλεταριάτου θα συνεχίσουν να διαλύουν όλο και περισσότερο την παρελθοντική συκοφαντία. Η αληθινή κληρονομιά της Οκτωβριανής Επανάστασης θα γίνει γνωστή στον καθένα.


Νοέμβριος 2004

Οι "Ιζβέστιες" της Κρονστάνδης

Ευρετήριο/μαργαριτάρια /στοιχεία

από τις "Ιζβέστιες" της Κρονστάνδης

Η "Ιζβέστια" ήταν η εφημερίδα της ανταρσίας της Κρονστάνδης (η Προσωρινή Επαναστατική Επιτροπή (Π.Ε.Ε.) ήταν η επιτροπή που προέκυψε κατά την ανταρσία στην Κρονστάνδη) έβγαλε 14 φύλλα καθημερινώς από 3 Μαρτίου 1921 ως Τετάρτη 16 Μαρτίου 1921. Τα φύλλα σε μορφή βιβλίου κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Ελεύθερος Τύπος.
Το άρθρο είναι σαν "βοήθημα" πάνω στο βιβλίο, ένα ευρετήριο.

--------------------------

Χαρακτηρισμοί για τους κομμουνιστές/μπολσεβίκους κτλ:

ως δικτατορία του κόμματος,συμμορία,δολοφόνοι και άλλα : σελ.15,24,27,35,39,41,87,97,98
ως απόλυτη μισητή απάισια και καταραμένη εξουσία/ζυγός :
σελ.15,21,27,53,68,80
ως κομμουνιστική δικτατορία : σελ.20,43,79,92,93

σε γράμμα που στάλθηκε στην εφημερίδα : “Κάτω οι κομμουνιστές βρυκόλακες”
σελ.65

Η χρήση της λέξης κομμουνισμός (χωρίς μια ταύτιση δήθεν με την μπολσεβίκικη του εκδοχή αλλά ως έννοια από μόνη της) παίρνει συχνά ένα αρνητικό χαρακτήρα στις Ιζβέστιες το ίδιο και η δικτατορία του προλεταριάτου , μάλλον αυτό έχει να κάνει με την επιρροή των εσέρων στη ΠΕΕ και των αναρχικών και εν γένει με μια θεωρητική σύγχυση λόγω του ετερόκλητου της ΠΕΕ:

Η επιλογή του σοσιαλισμού έναντι του κομμουνισμού ! : σελ. 43 ,109-111 (“Τα πλεονεκτήματα της “Κομμούνας”)

ο Τρότσκι
ως “δικτάτορας” : σελ. 27,89
ως “αιμοχαρής στρατάρχης” : σελ. 41
ως “δολοφόνος” : σελ. 48, 89
απειλή ότι θα τον θάψουν : σελ. 103

για το 10ο συνέδριο του Μπολσεβίκικου κόμματος ως “σμήνος κορακιών” : σελ.108
αναφορά στο κόμμα ως “εμπορικό οίκο” Λενιν Τρότσκι: σελ. 108
αναφορά ως “καθάρματα” : σελ. 77
ο μπολσεβίκικος κομμουνισμός ίσον γραφειοκρατία και εκτελέσεις : σελ.48

Εκκλήσεις για να πέσουν οι μπολσεβίκοι (Κάτω οι μπολσεβίκοι! Και τα σχετικά) : σελ.48,53,57,65,99,103

Υπάρχουν γύρω στις 50 τέτοιες αναφορές . Πρόκειται περί πραγματικού ωχετού !!!

Οι στασιαστές ακόμα και στην σύγκριση Τσάρου και Μπολσεβίκων θα είναι πιο επιεικής στον πρώτο.

Θαυμάστε :

σελ.74 “Έχουν (οι κομμουνιστές) γανταζωθεί στην εξουσία πιο πολύ κι απ'το Νικόλαο ΙΙ”
σελ.43 “Εδώ υψώθηκε η σημαία της εξέγερσης ενάντια στην τυραννία των 3 τελευταίων χρόνων, ενάντια στην καταπίεση της μπολσεβίκικης απολυταρχίας, μπροστά στην οποία ωχριούν οι τρεις αιώνες του μοναρχικού ζυγού.”
σελ.41 “Κάνοντας την Επανάσταση του Οκτώβρη, η εργατική τάξη είχε ελπίσει ότι θα πετύχει τη χειραφέτηση της. Το αποτέλεσμα της, όμως, ήταν, αντίθετα, μια ακόμα μεγαλύτερη σκλαβιά για την ανθρώπινη ατομικότητα”.

Σέ άλλα σημεία απλώς θα ταυτίσουν τους Μπολσεβίκους με τον Τσαρισμό.

Θαυμάστε :

ο Τρότσκι ως “αιματοβαμμένος αρχηγός της μπολσεβίκικης Οχράνας”: σελ.27
Το καθεστώς της σοβιετικής εξουσίας υπό τους μπολσεβίκους ως “βασιλεία” : σελ.98
ο Λένιν ως “Τσάρος” : σελ.122

Για την εκμετάλλευση/σπέκουλα της πείνας και της τότε κατάστασης και την κατηγορία ότι φταίνε οι Μπολσεβίκοι:

σελ.7,13,24,41-43,64,74,109-111 (“Τα πλεονεκτήματα της “Κομμούνας”).

Εδώ πλέον η ακατάσχετη λασπολογία συνοδεύεται με την πολιτική αλητεία..

σελ.13 : “μας επιβάλλουν(οι κομμουνιστές) ξανά την εξουσία τους,που μας οδήγησε στο λιμό, στο κρύο και στην οικονομική καταστροφή”.
σελ.64 : “Η μπολσεβίκικη κυβέρνηση οδήγησε τη Ρωσία σε μια κατάσταση μιζέριας (πείνα,κρύο...) που δεν έχει προηγούμενο στην ιστορία.
Οι βιοτεχνίες και τα εργοστάσια έκλεισαν.Οι σιδηροδρομικές συγκοινωνίες, έχουν παραλύσει σχεδόν ολότελα.Δεν υπάρχει πια ψωμί, ούτε ζώα, ούτε εργαλεία για δουλειά. Δεν υπάρχουν ρούχα, ούτε παπούτσια, ούτε καύσιμα. Οι εργάτες, οι αγρότες κι οι πολίτες, αργοπεθαίνουν απ'την πείνα και το κρύο, έχοντας χάσει κάθε ελπίδα για καλύτερες μέρες.
Να που μας έχει οδηγήσει το Κ.Κ.Ρ.”
σελ.74 “Όσοι οι μπολσεβίκοι παραμένουν στην εξουσία η φτώχια θα συνεχίζεται”.

Προσέξτε την αλητεία, σε όλες αυτές τις αναφορές αφού πρώτα περιγράψουν με γλαφυρές εικόνες την όντως υπαρκτή πείνα,τον λιμό, την υπό κατάρρευση οικονομία, και τις κακουχίες ΠΟΥΘΕΝΑ ΜΑ ΠΟΥΘΕΝΑ δεν θα τα συνδέσουν με α. Τον Τσάρο και τα 4 χρόνια του ιμπεριαλιστικού πολέμου β.την Προσωρινή Κυβέρνηση Λβοφ και Κερένσκι που συνέχισε τον πόλεμο γ.τους Λευκοφρουρούς και τα 3 χρόνια εμφυλίου δ.τους ιμπεριαλιστικούς στρατούς που ακόμα και μετά την ανταρσία ως το 22 παρέμεναν σε σοβιετικό έδαφος ε. Τα κόμματα και ομάδες γύρω από αυτά Μενσεβίκοι, Εσέροι,Αναρχικοί κ.α. που υπονομέυαν το σοβιετικό καθεστώς είτε με δολοφονίες,μπόμπες και ληστείες είτε με κανονική συνεργασία με τους Λευκοφρουρούς(Δεξιοί Εσέροι και Μενσεβίκοι). Πουθενά δεν κατηγορούνται οι προαναφερθέντες να έχουν έστω και μερίδιο ευθύνης για την πείνα και τον λιμό. Αντιθέτως οι μπολσεβίκοι είτε θα παρουσιαστούν ως ανίκανοι να βγάλουν την Ρωσία από αυτήν την κατάσταση που δεν εξηγείται πως ήρθε είτε είναι άμεσα υπεύθυνοι για αυτήν !!! Όπως και να έχει δίπλα από αυτές τις γλαφυρές εικόνες πρόκυπτει μόνο η λέξη “μπολσεβίκοι” ουδείς άλλος !

Πρόκειται περί λάθους ; περί τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται ; περί παράλειψης ; Σαφέστατα όχι.

Το συμπέρασμα που εντελώς αλήτικα θέλουν να βγάλουν πατώντας πάνω στα εκατομμύρια νεκρών από την πείνα το κρύο και τον πόλεμο είναι :

Ποιός φταίει ; Μα φυσικά οι Μπολσεβίκοι άρα κάτω με δαύτους !

Τέτοια αλητεία γιατί πως αλλιώς μπορείς να αποκαλέσεις αυτό το συμπέρασμα όταν ακόμα και ένας πράκτορας της ιμπεριαλιστικής Αγγλικής κυβέρνησης ένα έμμισθος λακές της μπουρζουαζίας όπως ο Lockhart (μεταφράζω από το “British Agent”) θα παραδεχτεί το αυτονόητο :

"...οι αγριότητες που επακολούθησαν ήταν αποτέλεσμα της έντασης του εμφυλίου πολέμου. Για την εντατικοποίηση του εμφυλίου πολέμου η Συμμαχική επέμβαση με τις ψεύτικες ελπίδες που είχε σπείρει ήταν κατά κύριο λόγο υπεύθυνη...Εννοώ ότι η επέμβαση ενίσχυσε τον τρόμο και αύξησε την αιματοχυσία.”.

Ακόμα και αυτός λοιπόν θα καταλογίσει την κύρια ευθύνη στις κυβερνήσεις και την τάξη του.

Τα μέλη της ΠΕΕ και εκδότες της Ιζβέστιας της Κρονστάνδης από την μεριά τους δεν είδαν τόσα χρόνια ούτε Λευκούς ούτε ξένους στρατούς ; Μάλλον τους είδαν πολύ καλά γιατί από όσο γνωρίζουμε μερικοί από αυτούς όπως ο Πρόεδρος Πετρισένκο είχε επιχειρήσει να συμμαχήσει το 1920 με τους Λευκούς ενώ άλλα μέλη ήταν σε κόμματα που ήταν ξεκάθαρα με την αντίπερα όχθη.2 Μενσεβίκοι 1 Καντέτος (κύριο κόμμα πίσω από τους Λευκούς) και ο εκδότης της ίδιας της Ιζβέστιας ήταν φιλοΚαντέτος.

Είναι λοιπόν αυτό το αντιμπολσεβίκικο συναπάντημα , ένα πολιτικό αληταριό που αφού είχε με το έναν ή άλλο τρόπο βουτηγμένα τα χέρια τους στα σκατά της αντεπανάστασης και της ξένης επέμβασης το 1921 για να συγκαλύψει την βρωμιά του τα φορτώνει όλα στους Μπολσεβίκους! Τέτοιο ήταν το ήθος τους, τέτοια και η συνέπεια τους.

Είναι σίγουρο ότι θα τρίζαν τα κόκκαλα των εκατοντάδων χιλιάδων κόκκινων στρατιωτών και οι εκατομμύριοι λιμοκτονούντες της σποράς του θάνατου από την ντόπια και ξένη αντίδραση που κομμάτι της είχαν υπάρξει με τον έναν ή άλλο τρόπο οι ηγέτες της ανταρσίας.

Για την μικροαστική θεώρηση της αγροτικής πολιτικής
(ο αγροτης να αφεθεί στην ησυχία του να κάνει ότι θέλει) :

σελ. 9,20,75,115

Έχει τονιστεί πολλές φορές ότι την περίοδο τέλη 20 με 21 υπήρχαν πολλές αγροτικές εξεγέρσεις ως προς την αντίθεση προς τον “πολεμικό κομμουνισμό”, ζητήματα που επιλύθηκαν στην αιτιακή ρίζα τους με την ενίσχυση της εργατοαγροτικής συμμαχίας μέσω της ΝΕΠ. Η ανταρσία κινείται σε αυτήν την δεξιά γραμμή της μικροαστικής αντίδρασης υπό μια αντιμπολσεβίκικη πολιτική ηγεσία κάτω από ένα εξωκομματικό μανδύα. Γέφυρα για εμπλοκή της ανοιχτής αντεπανάστασης

Πέρα από το ψήφισμα στο 11ο αίτημα υπάρχουν και αναφορές που αντανακλούν το αίτημα για ελεύθερο εμπόριο:

σελ.20 “να κάνει ότι θέλει το χωράφι και να διαθέτει όπως θέλει τα προιόντα της εργασίας του.”

Για το ενδεχόμενο ειρηνικής επίλυσης και άρνησης από την μεριά των στασιαστών:

σελ.25,27,33,99,104,118

Άλλο επιχείρημα που χρησιμοποιούν οι στασιαστές είναι ότι πρώτοι οι μπολσεβίκοι επιτέθηκαν ενώ αυτοί ήταν υπερ μιας ειρηνικής επίλυσης και μάλιστα ζητούσαν να έρθουν αντιπροσωπείες στην πόλη για να δουν την κατάσταση.

Ας δούμε τι αναφέρει η εφημερίδα ;

στην σελίδα 27 (Φύλλο 4) αναφέρεται ότι αντιπροσωπεία από την Κρονστάνδη πήγε στην Πετρούπολη και μοίρασε προκηρύξεις και διακηρύξεις της Π.Ε.Ε στους ναύτες και τους εργάτες.

Στο ίδιο φύλλο κάνει έκκληση να έρθουν εξωκομματικοί αντιπρόσωποι στην Κρονστάνδη για να δουν τι γίνεται. Συγκεκριμένα γράφει : “Σύντροφοι, μην χάνετε ούτε λεπτό ! Ενωθείτε μαζί μας. Φροντίστε να 'ρθετε σ'επαφή μαζί μας. Απαιτείστε να επιτραπεί στους εξωκομματικούς αντιπροσώπους σας να έρθουν στην Κρονστάνδη.”

Την επόμενη ακριβώς ημέρα σελ.33-34(Φύλλο 5) αλλάζει κάπως το πράγμα... στο ραδιογράφημα της Πετρούπολης που ζητάει να πάνε κομματικά και εξωκομματικά μέλη στην Κρονστάνδη, απαντάνε οι στασιαστές ότι δεν έχουν καμία εμπιστοσύνη στους εξωκομματικούς τους.

Αντιπροτείνουν να εκλεχθούν παρουσία των δικών τους αντιπροσώπων στην Πετρούπολη εξωκομματικοί και να προσθέσουν ένα ποσοστό 15% μπολσεβίκους σε αυτούς !!!

Κάποιες μέρες πιο μετά (σελ.99 Φύλλο 12) αναφέρεται ότι οι φυλακισμένοι κομμουνιστές στην Κρονστάνδη ζητούσαν να πάει ένας από αυτούς στην Μόσχα να πληροφορήσει τι γίνεται. Οι στασιαστές αναφέρουν ότι :“Αν δεχόμαστε το αίτημα των φυλακισμένων κομμουνιστών, αυτό θα εκλαμβανότανε απ'την σοβιετική κυβέρνηση σαν ένδειξη αδυναμίας της ΠΕΕ και σαν επιθυμία να δεχτεί συμβιβασμό. Τους λέμε : ούτε που να διανοηθείτε ποτέ κάτι τέτοιο: οι εργαζόμενες μάζες έχουν πάρει τη σταθερή απόφαση ν'απελευθέρωσουν την Κρονστάνδη απ'την κομμουνιστική κυριαρχία “.

Στο ίδιο φύλλο εφημερίδας επανέρχονται και γράφουν: “Απ'τη μερια μας , ζητήσαμε, επίσης να έρθει μια αντιπροσωπεία εργαζομένων απ'την Πετρούπολη, για να διαπιστώσει ποιοί είναι οι στρατηγοί μας και ποιος διευθύνει το κίνημα μας. Αυτή η αντιπροσωπεία δεν ήρθε, γιατί οι κομμουνιστές φοβούνται ότι θα μάθει την αλήθεια και θα την κάνει γνωστή.Νοιώθουν ότι δεν ελέγχουν πια την κατάσταση.”

Στο φύλλο 14 σελ.118 ξανά : “Εμείς σας προτείναμε να στείλετε μια αντιπροσωπεία στην Κρονστάνδη...Εμείς είμαστε σύμφωνοι να έρθουν εδώ αμερόληπτοι κομμουνιστές “

Άρα λοιπόν βλέπουμε πως προσπαθούσαν να ψαρέψουν κανέναν ακόμη και πετούσαν το μπαλάκι στους Μπολσεβίκους παρουσιάζοντας τους εαυτούς τους ως αθώα θύματα που τους επιτέθηκαν πρώτοι οι Μπολσεβίκοι. Η χρονολογική σειρά με τις εκατέρωθεν αντιπροσωπείες έχεις ως εξής.

Πρώτα συλλάβαν 300 κομμουνιστές. Δείγμα ειρηνικών προθέσεων και του συνθήματος “Ελεύθερα Σοβιετ”!.

Μετά στείλαν αυτοί αντιπροσωπεία στην Πετρούπολη με υλικό και να προπαγανδίσουν.

Κάνουν έκκληση να έρθουν οι εξωκομματικοί σας στην Κρονστάνδη.

Οι μπολσεβίκοι τους λένε να στείλουν κομματικούς και εξωκομματικούς.

Οι στασιαστές απαντάνε ότι δεν έχουν εμπιστοσύνη στους εξωκομματικούς σας αλλά να πάει μια αντιιπροσωπεία από αυτούς στην Πετρούπολη και κάτω από την δική της επίβλεψη να εκλεχθούν και μετά προσθέστε 15% Μπολσεβίκους.Δηλαδή να εκλέξουν αυτοί τα άτομα της αρεσκείας τους και μετά βάλτε ένα ασήμαντο ποσοστό το οποίο θα το ελέγχουν οι ίδιοι.

Μέρες μετά δεν γίνεται δεκτό να πάει ΕΝΑΣ κομμουνιστής στην Μόσχα, ενώ αυτοί ήδη είχαν πάει στην Πετρούπολη χωρίς όρους.Λέγοντας ότι δεν θα κάνουμε συμβιβασμό έχουμε πάρει απόφαση να ρίξουμε τους Μπολσεβίκους.

Μετά αναφέρει ότι οι κακοί μπολσεβίκοι δεν δεχτήκαν παρόλο που οι στασιαστές ζητήσαν αντιπροσωπεία “εργαζομένων”(έτσι το αναφέρει) να έρθει από την Πετρούπολη.Επειδή δήθεν φοβούνται μην μαθευτεί η αλήθεια.

Τέλος θα το ξαναπαίξουν καλοί και θύματα και θα γράψουν ότι εμείς είπαμε να έρθουν “αμερόληπτοι κομμουνιστές” αλλά εσείς αντί για αυτό μας στείλατε σφαίρες.

Είναι προφανές ότι η ΠΕΕ είχε πάρει απόφαση και δεν θα μπορούσε να πάρει άλλη λόγω και του πολιτικά ετερόκλητου χαρακτήρα της να πέσουν οι Μπολσεβίκοι ότι και να γίνει. Το ποιοί θα έρθουν ήταν δευτερεύον ζήτημα αρκεί να πέσουν οι Μπολσεβίκοι. Για αυτό θέλαν να βάλουν το χέρι τους και στην Πετρούπολη την ίδια, στην Κρονστάνδη το κατάφεραν με τις συλλήψεις , στην Πετρούπολη θέλαν να το πράξουν διπλωματικά μέσω της αντιπροσωπείας. Θέλαν να πάνε αυτοί οι ίδιοι και να εκλέξουν ένα όργανο αντιθετικό στο Σοβιέτ της Πετρούπολης. Όλα αυτά κάτω από την μάσκα του εξωκομματικού.

Αυτό δεν ήταν κρυφό. Από την πρώτη μέρα της ανταρσίας στο πρώτο φύλλο της εφημερίδας που δημοσιεύει το ψήφισμα με τα αιτήματα στο 4ο αίτημα σελ.9.

Διαβάζουμε : “Να συγκληθεί μια εξωκομματική συνδιάσκεψη των εργατών, των κόκκινων στρατιωτών και των ναυτών της Πετρούπολης, της Κρονστάνδης και της επαρχίας της Πετρούπολης το αργότερο ως στις 10 Μάρτη 1921.”

Θέλαν να βάλουν κάτω από τον έλεγχο τους όχι μόνο την Κρονστάνδη που το καταφέραν αλλά και την Πετρούπολη και την επαρχία της. Σε αυτό το πλαίσιο κινούνταν οι απαιτήσεις τους για την αντιπροσωπεία. Όσο οι Μπολσεβίκοι αρνούνταν το αυτονόητο δηλαδή την πολιτική αυτοκτονία μπροστά σε ένα πραξικόπημα στασιαστών που συνέλαβε 300 κομμουνιστές κατηγορούνταν από τους στασιαστές ύπουλα ότι αυτοί είναι τα κακά παιδιά και δεν θέλουν κανένα συμβιβασμό και ότι επιτέθηκαν πρώτοι !

Για την βοήθεια από το εξωτερικό:

σελ. 61
συγκεκριμένα γράφει στο φύλλο 8

“Έχουμε αρκετό πολεμικό υλικό για ν'αντιμετωπίσουμε τους μπολσεβίκους. Μα αν ο αγώνας παραταθεί, θα βρεθούμε,ίσως,στην ανάγκη να ζητήσουμε βοήθεια από το εξωτερικό για να ταίσουμε τους ήρωες μας , τα παιδιά μας και τον άμαχο πληθυσμό.‘

Η βοήθεια λοιπόν από το εξωτερικό μόνο προσωρινά απορρίφθηκε και αυτό εν μέρει. Είναι γνωστό ότι κάτω από την κάλυψη του Φινλανδικού Ερυθρού Σταυρού ήρθαν τρόφιμα και άτομα. Ένας Εσέρος , ένας φινλανδός πράκτορας των ειδικών δυνάμεων, 2 εκπρόσωποι της Μοναρχικής μαχητικής οργάνωσης στην Πετρούπολη και 4 Λευκοφρουροί αξιωματικοί.

Αν λοιπόν παραταθεί η ανταρσία και λιώσουν οι πάγοι που τόσο περιμένουν (χαρακτηριστικό είναι ότι σε άλλο φύλλο σελ.36 λέει ότι τα πλοία είναι έτοιμα να σαλπάρουν προφανώς προς την Πετρούπολη) τότε θα την δεχόντουσαν μια χαρά την βοήθεια. Από ποιούς ; Είναι γνωστό ποιοί είχαν προθυμοποιηθεί να βοηθήσουν την ανταρσία όλη η νεκροζώντανη ντόπια και ξένη αντεπανάσταση . Κάλλιστα θα μπορούσαν να τους βοηθήσουν και ανοιχτα πλέον με πολεμικό υλικό,με χρήματα,με τρόφιμα και με στρατιώτες όπως οι ίδιοι είχαν δηλώσει.Όπως επίσης είναι γνωστό ότι ετοιμαζόνταν ανταρσία από ανοιχτά αντεπαναστατικούς κύκλους(το αναφέρει και ο αναρχικός Άβριτς) και είχαν μαζευτεί και λεφτά για τον σκοπό, ο χρόνος της ανταρσίας θα ήταν όμως μετά το λιώσιμο των πάγων. Γεγονός που συνέβαλε από την πλευρά των Λευκοφρουρών στην επίσπευση του ήταν οι ταραχές στην Πετρούπολη στα τέλη Φλεβάρη, επιχείρησαν να συμπέσει αν και μέχρι να ξεκινήσει η ανταρσία στην Κρονστάνδη η αναστάτωση στην Πετρούπολη σταμάτησε.

Για την απόρριψη από την ΠΕΕ στην συνθηματολογία:

του Τσάρου: σελ.15,20-21,41-44,74,80,105
των Λευκών και της μπουρζουαζίας : σελ.20 , 41-44 , 74 , 76 , 80 , 92 , 105
της Συντακτικής Συνέλευσης : σελ.41-44,80, 83

Υπάρχουν σε 9 σημεία αναφορές.

Η συνθηματολογία που ανέφερε περί Τρίτης επανάστασης και όλη η εξουσία στα Σοβιέτ και όχι στα κόμματα έχει ενδιαφέρον να δούμε σε ποιά πλαίσια χρησιμοποιούνταν και για τι πράγμα ήταν γέφυρα. Όχι ότι δεν ήταν αυτή καθεαυτή λάθος και σε μικροαστική βάση ακόμη και να μην υπήρχε αυτή η “”γέφυρα”. Αλλά ας δούμε τι είχαν να πουν 2 μέλη της ΠΕΕ σε εφημερίδες εμιγκρέδων :

Ο Κουπόλοφ θα γράψει σε Φινλανδική εφημερίδα το 1922 :

“Η ΠΕΕ βλέποντας ότι η Κρονστάνδη γέμιζε με πράκτορες μιας μοναρχικής οργάνωσης, έβγαλε μια ανακοίνωση ότι δεν θα έμπαινε σε διαπραγματεύσεις ή θα δεχόταν βοήθεια από μη σοσιαλιστικά κόμματα.”

“Αλλά παρόλο που η ΠΕΕ έβγαλε αυτήν την ανακοίνωση ο Πετρισένκο και το Γενικό Επιτελείο(εννοεί μάλλον την Επιτροπή Άμυνας υπό τους τσαρικούς αξιωματικούς Κοζλόφσκι κ.α.) δούλεψαν μυστικά με τους μοναρχικούς και προετοίμαζα το έδαφος για την ανατροπή της επιτροπής “

Επίσης ο ίδιος ο αναρχικός Άβριτς αναφέρει ότι μέρες μετά την καταστολή της ανταρσίας στην Κρονστάνδη ο Πετρισένκο από την Φινλανδία συνεργαζόταν κανονικά με τους Λευκούς για να καταλήξουν σε ένα πρόγραμμα. Το πρόγραμμα θα είχε πάλι το σύνθημα “όλη η εξουσία στα σοβιέτ και όχι στα κόμματα” αλλά θα χρησιμοποιούταν σαν πρώτο σύνθημα μέχρι να πέσουν οι μπολσεβίκοι όταν θα πέφταν την ηγεσία θα έπαιρνε μια προσωρινή στρατιωτική δικτατορία.

Ο Καντέτος στην ΠΕΕ ο Ορεσίν : θα γράψει σε εφημερίδα εμιγκρέδων Απριλιος-Μαιος 1921:

“Η εξέγερση στην Κρονστάνδη ξέσπασε με το σχέδιο να αντικατασταθεί το παλιό Σοβιέτ , που η αρμοδιότητα του είχε λήξει, με ένα νέο με μυστική ψηφοφορία. Το ζήτημα με την καθολική ψηψοφορία, επεκτείνοντας το δικαίωμα ψήφου και στην μπουρζουαζία, προσεκτικά αποφεύχθηκε από τους ομιλητές στην συνέλευση της 1 Μαρτίου. Δεν ήθελαν να προκαλέσουν αντιπαράθεση ανάμεσα στους εξεγερθέντες που θα μπορούσαν οι Μπολσεβίκοι να χρησιμοποιήσουν... Δεν μίλησαν για την Συντακτική Συνέλευση , αλλά η υπόθεση ήταν ότι θα μπορούσε να έρθει σταδιακά , μέσω των ελεύθερα εκλεγμένων Σοβιέτ.”

Ενδιαφέρουσα εκτίμηση θα κάνει εν μέσω της ανταρσίας και ο ηγέτης των Καντέτων Μιλιούκοφ από το Παρίσι στην εφήμεριδα του θα γράψει 11 Μαρτιού 1921:

“Αυτό το πρόγραμμα μπορεί να εκφραστεί με το εξής σύντομο σύνθημα : “ Κάτω οι Μπολσεβίκοι ! Ζήτω τα Σοβιέτ “... Το “Ζήτω τα Σοβιέτ” στην παρούσα φάση πολύ πιθανόν σηματοδοτεί ότι η εξουσία θα περάσει από τους Μπολσεβίκους στους μετριοπαθείς Σοσιαλιστές που θα πάρουν την πλειοψηφία στα Σοβιέτ...Έχουμε πολλούς άλλους λόγους να μην διαμαρτυρθούμε ενάντια στο σύνθημα της Κρονστάνδης...γίατι μας είναι αυτονοήτο ότι μια μετατόπιση στην εξουσία είτε από δεξιά είτε από αριστερά ,μια μετατόπιση που προφανώς θα είναι προσωρινή, μπορεί να γίνει μόνο μέσω οργάνων σαν των Σοβιέτ. Μόνο έτσι η μετάβαση θα γίνει ανώδυνη και θα αναγνωρισθεί από όλην την χώρα.”

Για την ψευδής καμπάνια σε σχέση με την γενικευμένη εξέγερση στην Πετρούπολη:

σελ.10,18,32,44,75,91,111,113

Από το πρώτο φύλλο της Ιζβέστιας τα μέλη της Π.Ε.Ε. θα εξαπολύσουν μια ψευδής καμπάνια για μια γενικευμένη ταραχή και εξέγερση στην Πετρούπολη. Οι ταραχές είχαν σταματήσει όμως με την έναρξη της ανταρσίας. Οι ηγέτες των στασιαστών στην προβοκατόρικη συκοφαντία τους θα χρησιμοποιήσουν μέχρι και τον αστικό Φινλανδικό τύπο(σελ.44). Για την αξιοπιστία του αστικού τύπου την περίοδο αυτήν ως προς την Σοβιετική Ρωσία να αναφέρω ότι δημοσιεύματα γίναν αρχές Φλεβάρη για ταραχές στην Πετρούπολη κάτι που δεν λάμβανε χώρα εκείνη την περίοδο αλλά θα πραγματοποιούνταν κάποιες βδομάδες μετά.

3 Μάρτη 1921 φύλλο σελ.10 “Στην Πετρούπολη η εξέγερση έχει γενικευτεί”

Ο αναρχικός επιμελητής της έκδοσης του Ελεύθερου Τύπου θα σημειώσει “ευγενικά” (ευγένεια που μάλλον την εξαντλεί όλη αφού δεν του μένει και καθόλου για τους Μπολσεβίκους που τους στολίζει μια χαρά) (σελ.146) ότι κάτι τέτοιο είναι ανακρίβεια. “Από άγνοια ή σκόπιμα...” δηλαδή παραδέχεται ότι υπάρχει και το ενδεχόμενο προβοκατόρικα να λέγαν ψέματα, πράγμα που δεν τον ενοχλεί και ιδιαίτερα. Αυτή η καμπάνια για την αναταραχή στην Πετρούπολη θα συνεχιστεί ως το προτελευταίο φύλλο της Κρονστάνδης.

Για την ευνοική και προνομιακή θέση των κομμουνιστών και των ανωτέρων κλιμάκιων των κομμουνιστών:

σελ.63,74,88,93,94,102,110,116

Ως προς διαφοροποίηση των μερίδων τροφίμων υπάρχει από τους ηγέτες της ανταρσίας φοβερή σπέκουλα. Βέβαια γνωρίζουμε ότι :

α.Υπάρχει μαρτυρία ότι συλλήφθηκε ένας 17χρονος νεαρός επειδή διαμαρτυρήθηκε ότι τα μέλη της ΠΕΕ της Κρονστάνδης παίρναν μεγαλύτερες και καλύτερες μερίδες από τον πληθυσμό της πόλης.

β.Οι μερίδες των ναυτών στο Σοβιετικό καθεστώς ήταν ίσως οι πιο προνομιακές σε σχέση με τον άλλο πληθυσμό (για τους κάτοικους πόλεων και τους στρατιώτες αναφέρομαι προφανώς). Αντιγράφω και μεταφράζω από το “Bread without the Bourgeoisie”:

“Το 1921 οι εργάτες σε επιλεγμένες πολεμικές βιομηχανίες έπαιρναν την ναυτική μερίδα που ήταν περίπου η διπλάσια της μεγαλύτερης μερίδας των εργατών πόλης (η μεριδα του Κόκκινο Στρατού που παίρναν μερικοί άλλοι εργάτες ερχόταν κάπου στην μέση)...”

Επίσης υπάρχει μια άλλου τύπου σπέκουλα ότι οι στρατιώτες του κόκκινου στρατού που πολεμούσαν κόντρα στην ανταρσία ήταν θύματα και αδέρφια των στασιαστών. Οι ιθύνοντες του μπολσεβίκικου κόμματος στέλναν κάποιους άμοιρους να πολεμήσουν και να σκοτωθούν.

Όμως γνωρίζουμε ότι :

Το 10 συνέδριο του Μπολσεβίκικου κόμματος διεκόπη προσωρινώς για να πάνε σύνεδροι να αντιμετωπίσουν με το τουφέκι στο χέρι την αντεπαναστατική ανταρσία. 300 από αυτά τα κατά τους στασιαστές βολεμένα “κοράκια” αψηφήσαν το χίονι το κρύο τις κακουχίες και τους ταμπουρωμένους στασιαστές σε ένα από τα καλύτερα οχυρά. 10 με 15(αναφέρεται) από αυτούς χάσαν την ζωή τους. Τελικώς ήταν “αδέρφια” ή “κοράκια” ;

Για τις συλλήψεις τα μέτρα τις διαταγές και τις απαγορεύσεις της ΠΕΕ:

σελ. 10-11,18,36,55,59-60,67,86
και μια αντιπαράθεση τους με την Πετρούπολη: σελ.47,75,111

Στα πλαίσια της αγκιτάτσιας που κάνει η Ιζβέστια (χρησιμοποιώντας μέχρι και τα ψέμματα του αστικού Φινλανδικού Τύπου) των στασιαστών για την γενικευμένη υποτίθεται ταραχή και εξέγερση στην Πετρούπολη ώστε να εξαπατήσει τον πληθυσμό της Κρονστάνδης εμφανίζεται και ένας πρώτης τάξεως μαργαριτάρι.

Γράφει στο φύλλο 6:

“Αντίθετα, σην Πετρούπολη , εξαιτίας της κατάστασης πολιορκίας, απαγορεύεται η κυκλοφορία στους δρόμους μετά τις 7 το βράδυ. Αυτό εξυπακούεται. Οι καταπιεστές φοβούνται εκείνους που καταπιέζουν.”

Αντίστοιχες “αποδείξεις” οτι οι μπολσεβίκοι ως καταπιεστές φοβούνται τους καταπιεσμένους θα γίνουν στις σελίδες 75 και 111 για διαταγές απαγόρευσης κυκλοφορίας και καταστάσεις πολιορκίας.

Αλλά το μαργαριτάρι συνίσταται στο γεγονός ότι οι στασιαστές είχαν κάνει ίδιες διαταγές και πολύ πιθανόν ακόμα πιο αυστηρές!!!

σελ.10-11:

-απαγόρευση κυκλοφορίας χωρίς την άδεια της ΠΕΕ μετά τις 11 το βράδυ (επίσης σελίδα 67)
-απαγόρευση εγκατάλειψης της πόλης, μάλιστα στο φύλλο 11 (σελίδα 86) ακόμα και αν κάποιος επικοινωνήσει με την Πετρούπολη χωρίς την άδεια της ΠΕΕ θεωρείται “εχθρός του λαού” / “κατάσκοπος” / “προδότης” και κινδυνεύει να εκτελεστεί επί τόπου χωρίς δίκη, πράγμα που όπως αναφέρει εξυπακούεται.
-απαγόρευση χορήγησης αδειών στο προσωπικό των στόλων
-όλες οι αστυνομικές έρευνες ανατίθενται στην ΠΕΕ τον Προέδρο και τον Γραμματέα
-όλα τα όπλα στην αρμοδιότητα της ΠΕΕ σελ.59

Τέλος περιστατικά συλλήψεων για όποιον έφευγε καταγράφονται στην Ιζβέστια :
σελ.18,55